بریده‌هایی از کتاب تربیت بدون فریاد

هدف ما این نیست که ابراز اراده، امیال و عواطف فرزندمان را فروبنشانیم بلکه می‌خواهیم آنها را در مسیری سازنده هدایت کنیم.

از این رو ویژگیهای شخص خودگردان را ذکر می‌کنیم: او می‌داند در زندگی چه می‌خواهد و برای رسیدن به آن تلاش می‌کند. او با کمال میل با دیگران مشورت می‌کند، اما در نهایت خود اوست که تصمیم می‌گیرد. یکپارچگی و صداقت در شخصیت او نمایان است؛ یعنی عقاید، امیال، گفته‌ها و رفتارهای او با هم همخوانی دارند. به نظر او هر کس (و از جمله والدینش) مسئول رفتار خود است و دیگران را مسئول مشکلات خود نمی‌داند. او از انتقاد به عنوان یک اظهارنظر استقبال می‌کند، اما بلافاصله آن را به عنوان یک حقیقت نمی‌پذیرد. او از خود مراقبت می‌کند تا برای دیگران مفید باشد، بی‌آنکه نیاز داشته باشد دیگران از او مراقبت کنند.

نکته جالب درباره «آرزوهای جدی» این است که هرچه امروز بیشتر به آن بپردازیم، بیشتر به سمت اعمالی کشیده می‌شویم که در آینده آن نتایج را به بار می‌آورند.

مراسم تدفین خود را با تمام جزئیاتش، به ویژه حاضرین در مراسم، مجسم کنیم، ببینیم دوست داریم چه کسانی از ما ستایش کنند و در تعریف از ما چه بگویند. با تصور آنچه دوست داریم در تعریف خود از دهان دیگران بشنویم می‌توانیم به عمیق‌ترین اصول و ارزشهای فعلی خود پی‌ببریم. به این ترتیب می‌توانیم زندگی خود را بر اساس این اصول برنامه‌ریزی کنیم و آنچه را در ذهن داریم به واقعیت تبدیل کنیم.

حدود شما به حریم و جایگاه شما گفته می‌شود. به یاد سپردن این دو واژه آسان است، حریم و جایگاه. حریم شما قلمرو عاطفی و فیزیکی شما در زندگی است. جایگاه شما حصاری است که دور حریم‌تان کشیده شده است و حدود آزادی شما، تا جایی است که این حریم دیوار به دیوار حریم دیگران قرار می‌گیرد. بنابراین حدود به حریم و جایگاه شما مربوط می‌شود.

مهم‌ترین عامل رشد فرزندانتان، تداوم و استمرار رشد خودتان به عنوان یک والد است

وقتی بر سر فرزندانمان فریاد می‌زنیم، وقتی واکنش هیجانی نشان می‌دهیم فقط یک پیام را به آنها منتقل می‌کنیم: من را آرام کنید!

«خشن‌تر شدن» می‌تواند به پیروزی در مبارزه ختم شود، اما ممکن است به کودک آموزش دهد که مهم‌ترین هدف برنده شدن است و زور و قدرت راه رسیدن به آن

مسئول بودن یعنی ترغیب و تشویق فرزندان؛ طوری که آنها به صورت خودانگیخته رفتار کنند.

به خاطر داشته باشید که فرزندان شما نمی‌توانند شما را از کوره به‌دربرند یا کاسه صبرتان را لبریز کنند. حقیقت این است که آنها چنین قدرتی ندارند. پاسخهای هیجانی شما به خودتان بستگی دارند. شما همیشه قدرت انتخاب دارید.

«تحت کنترل» بودن یعنی قبل از تصمیم‌گیری، در خلال و بعد از آن، مسئولیت کار خود را به گردن بگیریم.

واکنش هیجانی با قدرت عجیبی همان شرایطی را ایجاد می‌کند که امیدوارید با آن روبه‌رو نشوید.

وقتی رشد و کمال را انتخاب می‌کنیم، عملاً این حقیقت را می‌پذیریم که رنج و ناراحتی می‌توانند ما را به سوی رشد بیشتر رهنمون شوند.

«مهم‌ترین کاری که می‌توانیم برای فرزند خود انجام دهیم این است که یاد بگیریم روی رفتار خود متمرکز شویم.»

ما همواره در واکنش احساسی به اطرافیان، کنترل خود را از دست می‌دهیم.

«مسئول بودن» به عنوان یک والدِ بدون فریاد تغییری بنیادی در هدف شما به عنوان پدر یا مادر ایجاد می‌کند. مسئول بودن به معنای واقعی یعنی قدرت ایجاد رشدی پایدار و مستمر، نه اِعمال قدرت یا تحکم به اطاعت. مسئول بودن یعنی ترغیب و تشویق فرزندان؛ طوری که آنها به صورت خودانگیخته رفتار کنند.

مسئولیت رفتار خود را به عهده گرفتن نشانه بلوغ و پختگی است. زمانی می‌توانیم خود را فردی رشدیافته بدانیم که بدون مقصر دانستن موقعیتها، دیگران، یا تجربه‌های کودکی مسئولیت اشتباهات خود را بپذیریم. اما این کار فقط زمانی رخ می‌دهد که خود را «تحت کنترل» درآوریم.

متأسفانه نقش ما به عنوان یک والد به بخشی از زندگی مربوط می‌شود که شکست و قصور در آن روا نیست. اگر در زندگی زمینه‌ای وجود داشته باشد که لزوم موفقیت را در آن قطعی بدانیم، آن زمینه، تربیت فرزند است.

آنجا که پای روابط ایده‌آل در میان است، واکنش هیجانی بدترین دشمن ماست.

به نظر من اکثر ما در روابط خود از الگویی معیوب پیروی می‌کنیم. البته این بدان معنا نیست که بر روابط ما ایرادی وارد است، بلکه الگو و مدل روابط ماست که اشکال دارد. الگویی که ما در روابط خود استفاده می‌کنیم به ما می‌گوید که برای داشتن روابط سالم باید حواس خود را متوجه نیازهای دیگران کنیم، سعی کنیم در خدمت آنها باشیم و آنها را راضی نگه داریم. می‌دانم که حتی زیر سؤال بردن چنین الگویی مخالفت عده‌ای را برمی‌انگیزد، اما صبور باشید و من را همراهی کنید.