بریده‌هایی از کتاب آسیاب کنار فلوس

این نیاز به محبت هم چیز قهاری است... این گرسنگی روح همانقدر قهار است که گرسنگی جسم، و «طبیعت» ما را محبور می‌سازد به یوغ آن گردن نهیم، و چهره دنیا را دگرگون کنیم.

وای از این غم‌های تلخ دوران کودکی! آن گاه که اندوه همه تازگی و غرابت است و امید هنوز بال درنیاورده است تا پر بکشد و روزها و هفته‌ها را پشت سر گذارد، و فاصله بین این تابستان و تابستان دیگر بی‌حد و کران است.

تراژدی زندگی، به تمام و کمال وابسته به زندگی درون نیست. نووالیس در یکی از سخنان قصارش، که جای بحث هم دارد می‌گوید «کاراکتر» تمام سرنوشت است. اما تمام سرنوشت نیست.

آخر آسمان تأثر انسانی که من در آن امید بسیار بسته‌ام گاه به قلوب بسیاری از اشخاص متشخصی که یک وقت، در مراحل اولیه ظهور، و اتاقک‌های حقیر امیدهای بزرگ در سر می‌پرورانند، راه می‌یابد و دل‌هاشان را گرم می‌کند.

وقت‌هایی که لبخند می‌زد لبخندش شیرین بود؛ با تمام اخمی که می‌کرد چشمان خاکستری اخم آلوده‌اش می‌توانستند گاه مهربان باشند.

من خیال می‌کنم اگه موسیقی به اندازه کافی داشته باشم به هیچ چیز احتیاجی ندارم. انگار نیرو در اعضام میدمد و افکاری به ذهنم القا می‌کنه. وقتی از موسیقی سرشارم زندگی به نظرم خالی از دشواری میاد. در سایر اوقات، انگار باری گران، بردوشم سنگینی می‌کنه.

من خیال می‌کنم اگه موسیقی به اندازه کافی داشته باشم به هیچ چیز احتیاجی ندارم.

زنان خوشبخت هم چون جوامع مرفه سرگذشت و تاریخی ندارند.

تمام الفاظ و عبارات تعارف‌آمیز می‌توانند در جای خود حقیقت داشته باشند. آدم وقتی می‌گوید «متشکرم» گاه به راستی هم سپاسگزار است، و سختش است که می‌بیند باید همان کلماتی را به کار ببرد که برای رد یک دعوت ناخوشایند به کار می‌برند

با تو خوشی، همیشه تازه است با تو زندگی، سعادت جاودانه است

تعهد صریح، لبه‌های ظریف حساسیت را می‌ساید و کند می‌کند؛ چنین تعهدی در حکم یاسی است که چیده و دسته کرده باشند.

رازها به ندرت بر طبق طرح و نقشه‌ای که ترس و ذهن ما برای خود ساخته و پرداخته‌اند افشا می‌شوند یا لو می‌روند. «ترس» تقریبآ همیشه جولانگاه صحنه‌های وحشتناکی است که به رغم احتمالات و استدلالاتی که علیه آن‌ها عنوان می‌شود به ذهن باز می‌آیند.

رازها به ندرت بر طبق طرح و نقشه‌ای که ترس و ذهن ما برای خود ساخته و پرداخته‌اند افشا می‌شوند یا لو می‌روند.

عشق وقتی آمیخته به فداکاری باشد سرشارتر و ارضاءکننده‌تر است.

عشق به آدم بینش می‌دهد و بینش اغلب مصیبت را از پیش حس می‌کند.

هیچ‌کس برای انجام کار غیرطبیعی نیرو نخواهد گرفت. پناه جستن در نفی زندگی نشان جبن است. هیچ شخصیتی از این راه قوی نمی‌شود. روزی سرانجام وارد این دنیا خواهی شد و آن وقت میل به ارضای خواهش‌های طبیعی‌ای که از طبیعتت دریغ داشته‌ای چون یک مشت گرگ گرسنه بر تو هجوم خواهند آورد.

«شاید اگر من هم مثل دیگران بودم داشتن این‌همه ذوق مایه سعادت بود. آن وقت من هم با همین استعداد متوسط می‌توانستم مثل آن‌ها تشخصی کسب کنم؛ دست کم می‌توانستم آن رضایت خاطری را که دیگران بی‌داشتن استعداد فوق‌العاده از زندگی بهره می‌برند داشته باشم. آن وقت شاید می‌توانستم با این جامعه سنت‌اوگز بسازم. اما بجز استعدادی که بتواند مرا از سطح زندگی شهرستانی برتر کشد چیزی قادر به جبران این درد نیست. راست است... یک چیز هست... عشق جای خالی استعداد را پر می‌کند.»

بجز استعدادی که بتواند مرا از سطح زندگی شهرستانی برتر کشد چیزی قادر به جبران این درد نیست. راست است... یک چیز هست... عشق جای خالی استعداد را پر می‌کند.

می‌دید اندوهی بجز اندوه خود او هم هست، و او خواسته بود که به آن پشت کند و آن را ندیده بگیرد.

با این‌همه، این‌ها چیزهایی نبود که او می‌خواست. او خود می‌توانست دنیاهای خالی برای خود بسازد... اما اکنون دیگر هیچ جهان خیالی او را راضی نمی‌کرد.