بریده‌هایی از کتاب چه کسی از دیوانه‌ها نمی‌ترسد؟

سال‌ها نشستم پشت این رایانه و سرکشیدم به تمام عالم. تمام بی‌صفتی‌ها را دیدم. مردم و زنده شدم. فکر می‌کنم همین روزهاست که قلبم از دست این موجودات کثیف از کار بیفتد.

حالا هر کس لباسی به تن کرده و می‌گوید که انسان است. یکی لباس دین و یکی لباس جنگ. اما انسانیت را در وجود هیچ کدامشان ندیدم. مردکه‌های عوضی جایی به اسم سازمان حقوق بشر راه انداخته‌اند و همه‌اش شعار و شعار. گور پدر همه‌شان. این‌ها از حقوق بشر که هیچ، از حقوق سگ و گربه هم نمی‌توانند دفاع کنند.

چرا غم همیشه باید در دل امثال من باشد و لبخند روی لب‌های این کثافت‌های بی‌شرف.

خدا مرده. اگر نمرده بود کاری می‌کرد.

به خدا اگر نام این‌ها را حیوان هم بگذاریم به نظر من که به حیوان‌ها توهین کرده‌ایم. تو بگو این‌ها را چه صدا بزنیم؟

من نمی‌دانم مردم دوره‌ی ما که خیلی‌هایشان سواد بالایی هم دارند، عقل و شعورشان را چه کرده‌اند که حتا به ساده‌ترین و روشن‌ترین مسائل هم فکر نمی‌کنند

خودم را به خاطر این فکرهای احمقانه سرزنش می‌کنم. از خودم به خاطر این فکرها بدم می‌آید. حالم از خودم به هم می‌خورد. چند بار می‌گویم: من الاغم. اگر الاغ نبودم که نباید به این چیزها فکر می‌کردم.

این همه به مردم گیر می‌دهم و به خاطر افکارشان مسخره‌شان می‌کنم و حالا خودم چه فکرهایی که نمی‌کنم. پنجه‌ام را مشت کرده‌ام و دوست دارم چند بار محکم بکوبم به دماغم.

لعنت به من که سر این مسائل همیشه باید با چند نفر زبان نفهم جر و بحث کنم. به خودم می‌گویم: الاغ بیکاری برای خودت دردسر درست می‌کنی؟

کوچه و خیابان‌ها از گند و کثافت پر شده.

شاید هم من الاغم که بی‌اندازه به این چیزها اهمیت می‌دهم.

زندگی‌ام را فقط می‌توانم به خون تشبیه کنم. البته مثل خونی که از شاهرگی کف خیابان ریخته و ماسیده. خونی که به هیچ دردی نمی‌خورد مگر ترساندن دیگران. حالا زندگی‌ام مثل خونی که کف خیابانی ریخته همان‌طور بی‌جان و عذاب‌آور است

این زندگی بی‌ارزش است. تو هم بی‌ارزشی. من هم بی‌ارزشم. همه‌ی این زندگی بی‌ارزش است و هیچ چیزی هم آن را با ارزش نمی‌کند.

من به خدا اعتقادی ندارم. اگر خدا هست پس کجاست که در این دنیا آدم‌هایش مثل سگ و گربه همدیگر را تکه پاره می‌کنند؟ اگر خدایی هم هست پس ما را آفریده که کشته شدن ما را تماشا کند. این خدا به چه دردی می‌خورد؟

خواسته یا ناخواسته به این دنیا آمده‌ایم. به این دنیای بی‌ارزش. اما یادتان باشد که باور ما ارزش این هستی است.

ــ راستی چرا خدا دنیا را زیر آب برد؟ ــ شرمنده شد. ــ از چی؟ ــ از آفرینش انسان‌ها. وقتی که بدبختی تمام عالم را پر کرده بود، خدا بهتر دید که این جهان از نو شروع بشود. همان تعداد کم انسان‌های با ایمان برای دنیای نو کافی بود. اگر هنوز هم دنیایی هست به اعتبار انسان‌های باخداست.

این زندگی در کل بی‌ارزش‌تر از آن است که درباره‌اش حرفی بزنیم. اما به نظرم دو چیز به آن ارزش می‌دهد. ایمان به خدا و عشق که وقتی درباره‌شان چیزی می‌شنویم، می‌خواهیم عق بزنیم. مطمئنم خیلی‌ها با من هم عقیده‌اند که زندگی به جز این دو همه‌اش بی‌ارزش است. اما این دو را خیلی‌ها در نظرمان بی‌ارزش کرده‌اند تا جایی که تمام این هستی را یک آشغال‌دانی بیشتر فرضش نمی‌کنیم. کمی به خودمان بیاییم و ببینیم که چه کسی یا چه چیزی مفهوم خدا و عشق را در ما کشته است؟

اما زندگی در طویله من را گاو نکرد. نمی‌دانم این‌ها کجا زندگی می‌کنند که اندازه‌ی گاو هم نمی‌فهمند. احترام و حرف درست و حسابی هم که هیچ.

همین چند تا مجله و کتاب به قول شما آبکی هم نبود که دیگر هیچی. بابا این رمان‌ها و شعرهای روشنفکرانه خفه‌مان کرد. ما که چیزی نمی‌فهمیم. زن‌های خانه‌دار چه کار دارند به فلسفه و رمان‌های درهم و برهم و چه می‌دانم این ادا و اصول‌ها. با طرف‌ داری با زبان خودش حرف می‌زنی نمی‌فهمد. آن وقت انتظار داری که داستان‌هایی چاپ کنیم که برای فهمیدنش مثل چند لایه شکم آدم، آن را بشکافند و به اصل ماجرا برسند. کجایی عزیزم؟ بیشتر زن‌ها شب از خستگی مثل مرده می‌افتند و صبح خستگی‌شان در نرفته از خواب بیدار می‌شوند و می‌روند سر کار و زندگی‌شان.

دیگران همیشه می‌ترسند که نکند بهشان بگویند دیوانه اما من ترسی ندارم. حتا از دیوانگی خودم لذت هم می‌برم.