بریده‌هایی از کتاب چه کسی از دیوانه‌ها نمی‌ترسد؟

خواسته یا ناخواسته به این دنیا آمده‌ایم. به این دنیای بی‌ارزش. اما یادتان باشد که باور ما ارزش این هستی است. شش دهه از عمرم می‌گذرد. شاید دیر به این نکته‌ی مهم رسیده‌ام اما این مهم نیست. مهم این است که من رسیده‌ام...

وقتی که کلمات در ذهن آدم بی‌ارزش جلوه می‌کند بی‌هدف خرجشان می‌کنی.

پیشانی‌اش را می‌گیرد. آهی می‌کشد و می‌گوید: فقط مدرسه نیست، هر جا می‌روی همین‌طور است. کوچه و خیابان‌ها از گند و کثافت پر شده. من که چند کلاس سواد بیشتر ندارم به خدا بیشتر از این‌ها حالی‌ا‌م می‌شود. من نصف عمرم را در روستا توی پهن طویله‌ها زندگی کردم. کارم تمیز کردن طویله بود. همان جا هم مشق‌هایم را می‌نوشتم. باور می‌کنی؟ اما زندگی در طویله من را گاو نکرد. نمی‌دانم این‌ها کجا زندگی می‌کنند که اندازه‌ی گاو هم نمی‌فهمند. احترام و حرف درست و حسابی هم که هیچ. این‌ها می‌خواهند بشوند دکتر و مهندس‌های آینده؟ این‌ها می‌خواهند این مملکت را اداره کنند؟ این مملکت که...

مجموعه داستان «آواز گوسفندها» نشر نیماژ سال ۹۴ رمان «روزگار فراموش شده» نشر شهرستان ادب سال ۹۴ رمان «من بن لادن را کشتم» در دست تحریر

این زندگی در کل بی‌ارزش‌تر از آن است که درباره‌اش حرفی بزنیم.

احساس می‌کنم تکه سنگی شده‌ام که باید تا آخر عمر به گوشه اتاق نگاه کنم.

همه‌ی ما دیوانه هستیم و ما که ادبیات خوانده‌ایم با لفظ قلم حرف زدن بهتر می‌توانیم دیوانگی‌مان را مخفی کنیم.

چقدر بد است که یک نفر نتواند از بین خنده، گریه، فریاد و چیزهای دیگری که می‌تواند آدم را خالی کند یکی را انتخاب کند.

صحبت‌های ما چیزی جز اتفاقات تلخ روزمره نیست. مگر اتفاق شیرینی هم می‌افتد که برای هم تعریف کنیم؟

راستی چرا ما از مرده‌ها می‌ترسیم؟

به پسربچه حسودی‌ام می‌شود. ای کاش هم‌سن او بودم و من هم پیتیکو پیتیکو می‌کردم. می‌رفتم در قالب زورو یا مرد عنکبوتی یا شاید هم بتمن و سوپرمن و خودم را قدرتمندی می‌دیدم که هر کاری می‌تواند بکند.

ببین من این آدم اتوکشیده‌ای که می‌بینی نیستم.

صورت‌هایشان را مثل یک عروسک بچه‌گانه که برای جذب مشتری زیبا می‌شود، آرایش کرده‌اند. طوری که حتا بوی مواد آرایش‌شان را هم حس می‌کنم. پره‌های دماغ یکی‌شان مثل پره‌های دماغ الاغی که یونجه‌اش دیر شده، باز و بسته می‌شود

آن احمق بی‌شعوری که سر کلاس درس همه‌ی اتفاقات تاریخی و مسائل دینی را به شما جوری غیر از واقعیتش می‌گوید هم خائن است. آن بی‌شعور به باور شما خیانت می‌کند.

ما مردها گاهی چنان سیم‌هایمان اتصالی می‌کند که بی‌جهت حرف‌های احمقانه‌ای می‌زنیم و بحث را به جایی می‌کشانیم که جز آزار زن‌ها سودی ندارد. اما بعدش هم مثل سگ پشیمان می‌شویم.

همین چند تا مجله و کتاب به قول شما آبکی هم نبود که دیگر هیچی. بابا این رمان‌ها و شعرهای روشنفکرانه خفه‌مان کرد. ما که چیزی نمی‌فهمیم. زن‌های خانه‌دار چه کار دارند به فلسفه و رمان‌های درهم و برهم و چه می‌دانم این ادا و اصول‌ها. با طرف‌ داری با زبان خودش حرف می‌زنی نمی‌فهمد. آن وقت انتظار داری که داستان‌هایی چاپ کنیم که برای فهمیدنش مثل چند لایه شکم آدم، آن را بشکافند و به اصل ماجرا برسند. کجایی عزیزم؟ بیشتر زن‌ها شب از خستگی مثل مرده می‌افتند و صبح خستگی‌شان در نرفته از خواب بیدار می‌شوند و می‌روند سر کار و زندگی‌شان.

شاید همین سادگی زندگی من است که خیلی‌ها چشم دیدنش را ندارند.

زندگی‌هایی که همیشه یک روال معمولی را طی می‌کنند، خوب نیستند. باید دعوا و بحث‌هایی پیش بیاید که هر دو طرف همدیگر را بهتر بشناسند

لحظه‌ای به خودم می‌گویم خودت را کشتی با غم و غصه‌ی عالم.

احساس پوچی می‌کنم. احساس می‌کنم که یک موجود یخ زده‌ام.