بریده‌هایی از کتاب چه کسی از دیوانه‌ها نمی‌ترسد؟

اما یادتان باشد که باور ما ارزش این هستی است.

مهم این است که من هنرم را جایی خرج کنم. حالا چه اینجا چه فرانسه.

مهم این است که من هنرم را جایی خرج کنم. حالا چه اینجا چه فرانسه.

ــ جان مادرت دست از این روشنفکر بازی‌ها بردار. این بچه‌ها وقتی برایشان از این چیزها تعریف کنی یا راهشان را گم می‌کنند یا رسمشان را. ــ آن‌قدر تعریف می‌کنم تا خودشان را پیدا کنند.

پای رفتن نیست و حوصله‌ی ماندن هم ندارم. احساس پوچی می‌کنم. احساس می‌کنم که یک موجود یخ زده‌ام.

این زندگی در کل بی‌ارزش‌تر از آن است که درباره‌اش حرفی بزنیم. اما به نظرم دو چیز به آن ارزش می‌دهد. ایمان به خدا و عشق که وقتی درباره‌شان چیزی می‌شنویم، می‌خواهیم عق بزنیم.

همه چیز برای مخفی ماندن نیاز به زمان هم دارد.

‫به قمارخانه رفتم همه پاک‌باز دیدم ‫چو به‌صومعه‌رسیدم همه‌زاهد ریایی

شجاعت گفتن ببخشید به نظر من از شجاعت جنگیدن در صف اول جنگ هم بالاتر است.

اما چه اهمیتی دارد که من دوست داشتم او چه می‌گفت

این زندگی در کل بی‌ارزش‌تر از آن است که درباره‌اش حرفی بزنیم. اما به نظرم دو چیز به آن ارزش می‌دهد. ایمان به خدا و عشق که وقتی درباره‌شان چیزی می‌شنویم، می‌خواهیم عق بزنیم. مطمئنم خیلی‌ها با من هم عقیده‌اند که زندگی به جز این دو همه‌اش بی‌ارزش است. اما این دو را خیلی‌ها در نظرمان بی‌ارزش کرده‌اند تا جایی که تمام این هستی را یک آشغال‌دانی بیشتر فرضش نمی‌کنیم. کمی به خودمان بیاییم و ببینیم که چه کسی یا چه چیزی مفهوم خدا و عشق را در ما کشته است؟

باور ما ارزش این هستی است

همه‌ی آدم‌ها دیوانه‌اند. فقط نوع دیوانگی آن‌ها فرق می‌کند.

نمی‌دانم چرا مردم از زیر باران فرار می‌کنند. چرا وقتی باران می‌آید کسی به دیگری نمی‌گوید باران گرفته بیا برویم زیر باران.

بعضی آدم‌ها کارهایی می‌کنند که ازشان انتظار نمی‌رود.

اگر از شکست می‌نویسید، از شکستی بنویسید که خیلی‌ها در معرضش هستند تا آن‌ها هم استفاده کنند.

می‌گویند حیوان‌ها همنوع خود را نمی‌خورند، مگر در زمان نیاز، برای زنده ماندن. اما حالا انسان‌ها با شادی همدیگر را می‌خورند. اسم هیتلر بد در رفته است. به نظر من لاشه‌ی سگش به این بی‌شرف‌ها شرف دارد.

تعداد آدم‌های مدعی ارتباط مستقیم با خدا این روزها کم نیست. به قول شما رویشان نمی‌شود بگویند که خدا هستند وگرنه می‌گفتند.

هر کس از چیزی که ناراضی است حرفش را شروع می‌کند و می‌کشاندش به سیاست و اداره‌ی مملکت.

ده تومان کار می‌کردم دو تومانش را می‌خوردم و کیف و حال و قمار. دو تومانش خرج خانه و عیال. بقیه‌اش می‌شد پس‌انداز.