بریده‌هایی از کتاب دختری از پرو

کتاب‌های پل فاول، ژول ورن و الکساندر دوما و بسیاری دیگر را می‌داد تا بخوانم. این کتاب‌ها مغزم را پر کرده و باعث این فکر شده بودند که در فرانسه زندگی جالب‌تر، زیباتر و شاد‌تر و بسیار بهتر از مابقی جهان است.

مثلاً به برنامه‌های آینده‌ام، وقتی پس از گرفتن مدرک وکالت از طرف وزارت امور خارجه به پاریس می‌روم تا به عنوان دیپلمات مشغول کار شوم ـ

ـ من نه می‌دانم خوشبختی چیست، نه می‌خواهم بدانم ریکاردیتو. اما یقین دارم این چیز رمانتیک و چرندی که تو فکر می‌کنی نیست. پول امنیت می‌آورد، خاطر را آرام می‌کند و اجازه می‌دهد بی‌آن که به فکر فردا باشی، واقعاً از زندگی لذت ببری. تنها خوشبختی‌ای که می‌تواند نصیب آدم شود همین است.

هیچ چیز مثل بگومگو عشق را زنده نگه نمی‌دارد

روز‌ها کبوتر‌ها برای خوردن دانه‌های ذرتی که مارسلا برایشان لب پنجره می‌گذاشت می‌آمدند (من مسئول تمیز کردن فضله‌ها بودم).

سیمون گفت: «تو متوجه نشدی، ولی النا هم همراهت می‌گریست. من هم اگر بلژیکی نبودم حتماً همراهی‌تان می‌کردم. اجداد یهودی‌ام به اشک ریختن متمایل بودند، اما خون بلژیکی غلبه کرد. یک بلژیکی به خودش اجازه نمی‌دهد مثل امریکای لاتینی‌ها و آدم‌های مناطق حاره احساساتی شود.» النا که جامش را بلند می‌کرد گفت: «به سلامتی دختر بد، آن زن افسانه‌ای! زندگی من چه کسالت‌آور بوده، خدایا!»

ایلارک شاسکا (ستاره‌ی صبح)

با از میان رفتن یک نسل از افراد سرشناس ـ فرانسوا موریاک، آلبر کامو، ژان پل سارتر، ریمون آرون، مرلو پنتی و آندره مالرو ـ این سال‌ها با کاهش نامحسوس در کیفیت فرهنگ همراه بود به طوری که پیشوایان فکری به جای نوآوری منتقد شدند،

ژاپنی‌ها بیش از هر چیز از خودنمایی نفرت دارند. در این‌جا متمایز کردن خود از دیگران، در هر مورد که باشد، رفتار بدی تلقی می‌شود. برای همین است که ثروتمندان مانند فقرا لباس می‌پوشند و بالعکس.»

یک بار چندین سال پیش در همین اتاق از من پرسیدی خوشبختی برایم در چه چیزی است؟ و من جواب دادم در پول است، آشنایی با مردی قدرتمند و بسیار پولدار. ولی اشتباه می‌کردم. حالا می‌دانم که خوشبختی من تو هستی.

با حالتی بسیار جدی و کمی تحقیر‌آمیز نگاهم کرد و گفت: «چه آدم ساده‌ای هستی! چه توهماتی!» و با چالشی در نگاهش ادامه داد: «تو مرا نمی‌شناسی. من تمام عمر را فقط با مردی به سر خواهم برد که دارای ثروت و قدرت بسیار زیادی باشد. و تو بدبختانه هرگز چنین مردی نخواهی بود.»

من صلح‌طلبی هیپی‌ها را می‌پسندیدم، همچنین نزدیکی به طبیعت، گیاهخواری و جست‌وجوی حریصانه‌ی معنا و در جایی که دنیای ماده‌گرا و فرسوده بر اثر پیشداوری‌های طبقاتی، اجتماعی و جنسیتی را مردود می‌شمردند، رسیدن به زندگی معنوی و تعالی را. اما همه‌ی این‌ها درهم و برهم، خودجوش، بدون جهت یا مرکز یا حتی ایده بود،

بهترین کاری که می‌توانست بکند این بود که: «مثل شما، عمو ریکاردو، پرو را ترک کنم و به جست‌وجوی سرزمین‌های بهتر بروم، زیرا در این کشور اگر کسی با دولتی‌ها نباشد نمی‌تواند کار کند

گام‌به گام در جریان فاجعه‌ی اقتصادی که سیاست آلن گارسیا به بار آورده بود قرار می‌گرفتم: تورم، ملی کردن سازمان‌های خصوصی، قطع رابطه با مؤسسات اعتباری، کنترل قیمت‌ها و هزینه‌ها و افزایش بیکاری و تنزل سطح رفاه مردم. نامه‌های دایی آتولفو حاکی از تلخی‌ای بود که در انتظار سرانجامی نحس و اجتناب‌ناپذیر احساس می‌کرد.

هرگز نمی‌گویم دوستت دارم، حتی اگر دوستت داشته باشم.»

اولین خواسته‌ی شصت درصد از جوانان زندگی در خارج است؛ اکثریت قریب به اتفاق ایالات متحده را ترجیح می‌دهند و مابقی حاضرند به اروپا، ژاپن، استرالیا و یا هر جایی بروند. چطور می‌شود بر آن‌ها خرده گرفت؟ وقتی کشورشان به آن‌ها نه کار می‌دهد، نه فرصت و نه امنیت، طبیعی است که بخواهند به خارج بروند.

بسیاری از زنان و مردانی که مثل دایی آتولفو درستکار بودند و در سراسر زندگی، در رؤیای پیشرفت اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی و ایجاد فرصت‌های مساوی برای همگان به‌سر می‌بردند، بار دیگر مثل همیشه دچار سرخوردگی شده و مانند او به پیری رسیده بودند و دم مرگ از خود می‌پرسیدند چرا ما به‌جای پیشرفت، پس می‌رویم و روزبه‌روز بدتر می‌شویم؟ چرا تضاد طبقاتی، نابرابری، جرم و جنایت و ناامنی مدام افزایش می‌یابد؟ ـ چه خوب کاری کردی رفتی اروپا زندگی کنی، خواهرزاده!

نگو نمی‌دانی از چه چیز حرف می‌زنم. یادت نمیاد سه بار به تو اظهار عشق کردم و هر سه بار مرا از خودت راندی؟ با خوشحالی داد زد: «ریکاردو، ریکاردیتو، ریشار سوموکورسیو! ریکی! آن دماغوی سر به راه که انگار از اولین مراسم عشای ربانی‌اش بیرون آمده بود. خدایا، باور نکردنی است! از همان وقت‌ها حالت یک قدیس کوچک را داشتی.»

هرگز همسرت نخواهم بود. می‌خواهم همیشه محبوبت باشم، مثل امشب. چون این‌طور همیشه دیوانه‌ی من باقی می‌مانی

وقتی نمی‌توانی به تنها کسی که در زندگی می‌خواهی، یعنی او، برسی، بهتر است یک بار برای همیشه به این وسیله تمامش کنی، کوچولو.