بریده‌هایی از کتاب آب‌نبات پسته‌ای

بی‌بی‌جان، تو مواظب علی باش غذاهای چرب نخوره. محسن تو مواظب بی‌بی‌ت باش که خودشم نخوره و قرصاشِ به موقع بخوره. بی‌بی! تو و علیم مواظب محسن باشین که بیرون آت آشغال نخوره.»

آقاجواد، پدر سعید هم رانندۀ ادارۀ جهاد سازندگی بود و یکسره مأموریت می‌رفت. برای همین یک بار آقاجان راجع به آقاجواد به آقای اشرفی گفت: «به نظر من که این نشانِ سردار سازندگی رِ در اصل باید به جواد بدن چون هر سال، تعداد بچه‌هاش مثل تورم افزایش پیدا مکنه!»

غذاهایش مستعد این بودند که لقب قاتل خاموش را از آن خود کنند. بعضی وقت‌ها یادش می‌رفت غذا روی گاز است و ضخامت لایۀ ته‌دیگ از حجم کل قابلمه هم بیشتر می‌شد.

تعطیلاتِ عید مثل همیشه به‌سرعت حمام‌رفتن دمِ عیدِ آقاجان در چشم برهم‌زدنی تمام شد؛ برعکس روزهای مدرسه که مثل حمام‌رفتن بی‌بی طول می‌کشید.

آقاجان برای اینکه ثابت کند مبل مشکلی ندارد، روی همانجا نشست و درحالی‌که هر لحظه قدش کوتاه‌تر می‌شد و انگار داشت توی مرداب غرق می‌شد، گفت: «خا به همین مگه چی شده؟ تازه نگا، روش بالا و پایینم مکنم هیچی نمشه.» صدای دررفتن آخرین فنرهای مبل و آخرین مهره‌های کمر آقاجان، هم‌زمان درآمد.

سحر، به سختی بیدار شدم. آقاجان زودتر از بقیه بیدار شده بود و داشت با صوتی کاملاً ابداعی قرآن می‌خواند. مامان توی بشقاب‌ها غذا ‌کشید و بوی غذا که درآمد، آقاجان نیم‌نگاهی به سفره انداخت و فوراً گفت: «صدق ‌الله العلی العظیم.»

. اگر وانت را دیده بود، می‌فهمید حتی اگر همۀ درهای وانت دایی باز باشند و رویش هم نوشته باشند «جهت رفاه سارقین عزیز این خودرو فاقد قفل و هرگونه امکانات حفاظتی است» ، اما باز هم اتفاقی برای وانت نمی‌افتد

دایی ماجرا را برای آقاجان توضیح داد. علاوه بر من، گامبوجان هم آماده بود که یک سیلی دیگر بخورد؛ اما آقاجان عکس‌العملی نشان نداد. حتی دوچرخه را هم از من نگرفت. با مهربانی دستی به سر جفتمان کشید و با لحنی بسیار آرام گفت: «پدرسگا، خوب نیست با هم دعوا کنین. حالا خودتان به دَرَک، این دوچرخه‌ چی گناهی کرده؟»

آقاجان هم در تأیید حرف من به ملیحه گفت: «ها بابا، این محسن که الان دیگه به سن خر رسیده، بچه نیست هر دفعه براش یک چیزی بخری که؟»

آقاجان خواست بگوید در این سن آدم باید بیشتر مواظب کمرش باشد و بیشتر مراقبت کند؛ اما جمله‌اش این‌طوری از آب درآمد: - عرِض به خدمت با سعادت شما، آدم توی این سن باید مواظب کمرش باشه و بیشتر مقاربت کنه!

سحر، به سختی بیدار شدم. آقاجان زودتر از بقیه بیدار شده بود و داشت با صوتی کاملاً ابداعی قرآن می‌خواند. مامان توی بشقاب‌ها غذا ‌کشید و بوی غذا که درآمد، آقاجان نیم‌نگاهی به سفره انداخت و فوراً گفت: «صدق ‌الله العلی العظیم.»

نمی‌دانم به‌خاطر اینکه مریم حامله شده بود، محمد دیگر نمی‌خواست از همسرش دور باشد و یکسره پیش او بود یا به‌خاطر اینکه نمی‌خواست از مریم دور باشد و یکسره پیش او بود، مریم حامله شده بود!

آدم عاشق نباید از چیزی بترسد؛ چه رسد به من که عاشق دو نفرم!

عروس‌جان، موهام سفید شده؛ ولی هنوز مثل جوانیم قوّت دارم. همین پسته‌ای که من با دندان مصنوعیم مشکنم، جواناشم نِمِتانن. تازه، خودت دیدی که هنوز خودم سرحالم و مِتانم همۀ کارامِ به بقیه بگم برام انجام بِدن

- پسرجان جنگیدین دستتان درد نکنه، مایم به شما افتخار مکنیم؛ ولی سر ملت که نباید منت بذارین که.

وانت که درست شد، دایی با خونسردی، یک انبردست برداشت و به‌طرف دوچرخه‌ها رفت. چون بلد نبود دوچرخۀ مرا درست کند، درعوض چند تا از سیم پره‌های طوقۀ دوچرخۀ گامبوجان را هم برید تا با هم صاف شویم. بعد هم دوچرخۀ مرا گذاشت پشت وانت.

با صدای مبدل به بعضی آشناها زنگ بزنم تا با جواب‌هایی که می‌دهند، بخندیم. نفر اول و آخر، آقای اشرفی بود. وقتی زنگ زدم، صدایم را کلفت کردم و گفتم: «سلامٌ علیکم... نیروهای مردمی گزارش کردند که در منزل شما....» - محسن! پدَسّگ تویی...؟ من که جا خورده بودم، یادم رفت صدایم را عوض کنم و با ترس‌ولرز گفتم: «محسن کدوم خریه؟ من حمیدم!»

درِ یخچال را که باز کرد، آدم را یاد شعب ابی‌طالب می‌انداخت؛ چون فقط دو حبه‌انگور روی یکی از طبقه‌های خالی افتاده بودند و یک کاسۀ روحی آبِ یخ هم توی جا یخی به چشم می‌خورد. می‌توانست از یخچالش به‌عنوان جاکفشی استفاده کند.

بی‌بی که دندانش نمی‌گرفت و ته‌دیگِ چرب و برشته برایش خوب نبود، به نفع هیچ‌کس کنار نرفت و با برداشتن ته‌دیگ، در حق بقیه فرصت‌سوزی کرد.

معلوم بود که راست می‌گفته قبلاً میل می‌زده؛ اما احتمالاً به‌جای میل باستانی، میل بافتنی می‌زده است!