بریده‌هایی از کتاب بیرون ذهن من

این خیلی مهم است که بدانیم اگر کسی با موانع دنیای خودش دست و پنجه نرم می‌کند، متعلق به گروهی به اسم معلول‌ها نیست! او یک فرد جداست، آدمی که بیشترین سعی‌اش را می‌کند تا در این جهان سخت، راه خودش را پیدا کند

"خب هرکسی عقب‌موندگی‌های خودش رو داره. عقب‌موندگی شما چیه؟"

چیزهای زیادی هست که مادرم نمی‌داند.

معمولی بودن افتخاری نداره! آدم‌ها دوستت دارن به خاطر خودت

کلمه‌ها خیلی راحت توی مغزم سُر می‌خورند و شناور می‌شوند و همان‌جا می‌مانند. اما عددها... مثل قلوه‌سنگ‌های سفت و سخت بودند.

این بهیارها باید مدال‌ بگیرند. کار کردن با بر و بچه‌هایی مثل ما آسان نیست.

فکرها به کلمات نیاز دارند، کلمات به صدا.

گرفتن هیچ‌کدوم از این مدرک‌ها کاری نداره چون نقص جسمانی ندارید. چون هیچ‌وقت مجبور نشدین فقط برای این‌که حرفتون رو بفهمن بجنگید. فکر می‌کنید چون گواهیِ پزشکی دارید خیلی سرتون می‌شه؟

صبح به روشنی‌ِ بلور شروع شد اما باقی‌اش... چیزی جز شیشه‌ای شکسته نبود.

توصیف حس‌هایم سخت است

آرزوهای هیچ‌کس واقعا با جادوگر شهر اُز برآورده نمی‌شود.

روبه‌روشدن با واقعیت برایم مثل پرت شدن از یک ارتفاع بلند است

در رویاهایم هر کاری می‌توانم بکنم.

گاهی آرزو می‌کنم کاش توی سرم دکمه‌ی حذف داشتم.

بابا عاشق پنیر است

به نظرم جاز قهوه‌ای‌رنگ یا بلوطی است و بوی خاک خیس می‌دهد. موسیقی‌ای که کفر مامان را در می‌آورد و لابد بابا برای همین می‌گذاردش!

صبح به روشنی‌ِ بلور شروع شد اما باقی‌اش... چیزی جز شیشه‌ای شکسته نبود.

همیشه از این تعجب می‌کنم که چطور بزرگ‌ترها فکر می‌کنند من کَر هستم! طوری ازم حرف می‌زنند که انگار نامرئی‌ام، یا آن‌قدر عقب‌مانده‌ام که حرف‌هایشان را نمی‌فهمم. در کل زیاد به این موضوع اهمیت نمی‌دهم، ولی این‌بار، این گفت‌وگو، یک فاجعه‌ی به تمام معنا بود. دکتر حتی سعی نکرد لحنِ جمله‌هایش را برای مامان ملایم‌تر کند، مامانی که شک نداشتم حس می‌کرد یک تریلی زیرش گرفته.

ـ سؤال اول. کدوم‌یک از اینها شبیه دیگری نیست؟ سؤال‌های بچه‌گانه‌اش را از سسمی‌استریت برمی‌داشت!؟ بِهم عکس‌هایی از گوجه‌فرنگی، گیلاس، بادکنکی گرد و سرخ و یک موز نشان داد. حدس ‌زدم لابد منتظر است بگویم بادکنک، اما باورم نمی‌شد سؤالش آن‌قدر آبکی باشد. پس از آنجایی که هر سه شکلِ اول گرد و سرخ بودند، به موز اشاره کردم. چون نه دایره‌ای شکل بود و نه قرمز. دکتر هیوجلی آه کشید و چیزهای بیشتری روی کاغذش نوشت.

بابا گفت: "یه‌بار دیگه سعی کن، عزیزم." اندوه، روی صدایش سایه می‌انداخت: "تو می‌تونی." گربه را بارها و بارها توی دستم گذاشتند اما هیچ‌ بار، انگشت‌هایم نتوانستند آن را بگیرند. عروسک هربار می‌چرخید و روی فرش می‌افتاد. دیگر نوبت خودم بود که روی فرش بیفتم.