بریده‌هایی از کتاب پایان های ضروری

در بررسی اینکه آیا می‌توان نسبت‌به فرد یا موقعیتی امیدوار بود یا نه، نخستین نکته این است که از خود بپرسیم: «قرار است با چه کسی معامله کنم؟» شخصیت، استعداد و تمام چیزهایی که اساس و هویت یک فرد را می‌سازد، یعنی آینده‌ای که پیش‌رو خواهید داشت

«ببین، درد (کشیدن) و آسیب (دیدن) خیلی با هم فرق دارند. همه ما وقتی با حقیقتی تلخ روبه‌رو می‌شویم، تا حدی درد و ناراحتی را حس می‌کنیم، اما سرکردن با آن سبب رشدمان می‌شود. تحمل این درد منشأ رشد بزرگی است و آسیب‌زا نیست. آسیب زمانی است که تو یک فرد را تخریب می‌کنی و به او صدمه می‌زنی. روبه‌روشدن با واقعیت معمولاً تجربه‌ای نیست که به ما صدمه‌ای وارد کند، هر چند ممکن است ما را برنجاند و ناراحت کند.»

امید واهی، هم سبب می‌شود که وقت بسیاری را صرف موضوعی بی‌ثمر کنیم و هم چشم‌ها را به‌روی واقعیت می‌بندد؛ واقعیتی که بزرگ‌ترین مشکل ودرعین‌حال مهم‌ترین فرصت ماست. ندیدن واقعیت از آن جهت مشکل‌ساز است که بین ما و آرمان‌هایمان فاصله می‌اندازد. اما چنین واقعیتی از آن نظر بزرگ‌ترین فرصت است که روبه‌روشدن با آن، ما را به یافتن راه‌حل مفیدی رهنمون می‌شود که آرزوهایمان را محقق می‌کند.

فکر نکنید با حذف یک سری زوائد در کار و زندگی، اصلاح کرده‌اید. هرس‌کردن راهکار دارد؛ کاری جهت‌دار و روبه‌جلوست. کاری آگاهانه به‌سوی اهداف و ایده‌آل‌های مطلوبی که به‌خوبی تعریف شده و قابل اندازه‌گیری‌اند.

اگر ندانید که چه می‌خواهید، در واقع نمی‌دانید باید برای ساختن چه تصویری هرس کنید. باید برای خودتان مشخص باشد می‌خواهید چه باشید یا چه بسازید و بعد معیارهای هرس‌کردن را تعیین کنید.

شخص دانا می‌داند کی باید دست از تلاش بکشد.

زمانی که برای حل مشکلی تلاش می‌کنید باید با ارزیابی واقع‌بینانه دریابید که آیا احتمال بهبود و موفقیت هست یا اینکه نه، تنها به امیدی واهی دل‌بسته‌اید.

باغبان آگاهانه و به‌عمد سه نوع شاخه و جوانه را قطع می‌کند: ۱. جوانه‌ها و شاخه‌هایی که بهترین نیستند؛ ۲. شاخه‌های بیماری که خوب رشد نخواهند کرد؛ و ۳. شاخه‌های خشک و مرده‌ای که فضا را اشغال می‌کنند و مانع رشد و سلامت گیاه می‌شوند.

گاه لازم است برای زنده ماندن چیزی را از بین ببریم که زمانی روی آن سرمایه‌گذاری کرده‌ایم؛ چیزی را ریشه‌کن کنیم که قبلاً ساخته‌ایم. واپس‌زدن، ازپا نشستن، دورریختن و بیزاری‌جستن از آنچه زمانی برایمان عزیز بوده، همه و همه لازمه زندگی است. دلیل اینکه همچنان در نخستین شغل خود مشغول نیستید این است که به آن پایان داده‌اید. اما توجه داشته باشید که اگر نتوانیم به خوبی کارهای ناخواسته را پایان دهیم، می‌لغزیم، در جا می‌زنیم یا به اهداف و آرزوهایمان نمی‌رسیم و بدتر از همه اینکه در موقعیتی رنج‌آور و گاه زیانبار خواهیم ماند

اگر در کار و زندگی شخصی خود به بعضی از کارها پایان ندهید، امروز می‌تواند دشمن فردای شما باشد و شاید فردایی که آرزویش را دارید و برایش نقشه کشیده‌اید هرگز از راه نرسد.

پایان‌دادن به برخی امور را به‌وضوح درک نمی‌کنیم و به امیدی واهی دل، خوش می‌کنیم یا اساسا از عهده چنین کاری بر نمی‌آییم. در نتیجه در موقعیتی در جا می‌زنیم که خیلی پیش از این باید پشت سر می‌گذاشتیم.

بعضی افراد از قانون «اصلاح، اصلاح یا اصلاح» پیروی می‌کنند ولی هرگز موفق نمی‌شوند چون اساسا آن شاخه یا جوانه اصلاح‌پذیر نیست؛ والسلام. در این موارد باید دست از تلاش کشید و به‌راه خود ادامه داد.

این یک سازوکار دفاعی است که انسان‌ها هنگام جدایی از فرد یا موضوع مورد علاقه‌شان از آن استفاده می‌کنند. آن‌ها شخص یا موضوع مورد علاقه‌ای را که ازدست داده‌اند یا به‌زودی ازدست خواهند داد، بی‌نهایت بالا می‌برند و آن را به‌صورت کل نگاه نمی‌کنند. تنها نقاط مثبت را می‌بینند و از نقاط منفی که جنبه‌های مثبت را هم غیرقابل استفاده می‌کند، غافل می‌مانند. بنابراین هرگز نمی‌توانند رها شوند، چون فکر می‌کنند چیز بی‌نظیری را ازدست خواهند داد. پس در واقع عبارت «او بی‌نظیر است» باید به این صورت تکمیل شود. «او بی‌نظیر است، اما بی‌تعهد و فریبکار هم هست و من نمی‌توانم با کل شخصیت او بسازم.»

نخستین گام برای ایجاد انگیزه، درک این نکته است که آنچه انجام می‌دهید شما را به مقصد مورد نظرتان نمی‌رساند. اگر به این درک برسید، حقیقتی روشن در مقابل شما نمایان می‌شود و به‌واقع درمی‌یابید برای رسیدن به هدف باید تغییری ایجاد کنید. بنابراین دل‌کندن و ناامیدی از روال موجود، ترس و نگرانی را ازبین می‌برد.

نخست اینکه ممکن است شما به‌نحوی با رنج و بدبختی خو کرده باشید؛ طوری که دیگر درد را احساس نمی‌کنید، بلکه آن را امری طبیعی می‌دانید. در واقع درد علامتی است که می‌گوید اشکالی در کار است و باید کاری کرد. بنابراین درد باید شما را به انجام کاری وادار کند که به آن خاتمه دهید. اما اگر کاری برای پایان‌دادن انجام ندهید به‌احتمال زیاد به این معناست که شما تیره‌روزی را امری طبیعی می‌دانید و اساسا روال زندگی را این‌گونه می‌بینید.

آن‌ها می‌دانند که اگر تکالیف یک فصل را به‌خوبی انجام دهند و به سمت فصل بعد حرکت کنند، اتفاق‌های جالب رخ خواهد داد. می‌دانند که اگر به برخی روابط و فعالیت‌ها پایان دهند، روابط و فعالیت‌های دیگرشان رشد خواهد کرد. در ضمن، آن‌ها می‌دانند که اگر از تلاش برای تغییردادن فردی که نمی‌خواهد تغییر کند یا اصلاً آمادگی تغییر ندارد، دست بشویند هم خود از الگوهای منفی آن فرد رها می‌شوند و هم احتمال آنکه فرد موردنظر واقعیت را ببیند، بیشتر می‌شود. بنابراین با اطمینان، اراده و محبت به این کار دست می‌زنند

نمی‌دانم چطور، ولی به این آگاهی باورنکردنی رسیده‌ام که هر چیز ارزشمندی که دارم، نتیجه پایان‌دادن به یک موقعیت و ورود به مرحله بعدی بوده است.

پایان‌دادن هم مانند کشیدن دندان اغلب اوقات بهتر است تند و سریع انجام شود. سعی کنید صادق و شفاف باشید و با توضیحات اضافه، عذر و بهانه و صحبت‌های پدرانه‌ای که صداقت شما را خدشه‌دار می‌کند، بی‌جهت موضوع را کش ندهید.

می‌گفت نامزدش «شخصیتی» که او را «زن زندگی» کند، ندارد و به‌هیچ‌وجه ویژگی‌های موردنظر او را ندارد. وقتی از او پرسیدم پس چرا دنبال شخصیت مورد نظرش نرفته است، در جواب گفت: «چون او را می‌خواهم، من عاشق او هستم.» گفتم: «اما به‌نظرم فردی را می‌خواستی که زن زندگی باشد، این‌طور نیست؟» گفت: «البته که می‌خواهم، اما او هم از بعضی جنبه‌ها عالی است و من عاشق او هستم. من می‌خواهم با او هم باشم.» پرسیدم: هم؟ او می‌دانست که مچش باز شده است. بله، مشکل اینجاست که گاه ما دو یا چند خواسته داریم که یکجا با هم جمع نمی‌شوند و چسبیدن به همه آن‌ها سبب می‌شود که درنهایت به هیچ‌کدام نرسیم.

گاه طرف مقابل از رابطه بیرون می‌رود، مشتری از دست می‌رود، عده‌ای دلخور می‌شوند یا پیوندی شکسته می‌شود و در این موارد اغلب دچار کمبود بسیار بزرگی می‌شویم، اما زیان و آسیب گیرکردن و یک‌جاماندن در درازمدت بیش از این است. رهایی و عدم وابستگی به نتایج، ویژگی مشترک تمام افراد موفق است.