بریده‌هایی از کتاب تویی به جای همه

عشق اگر انسان را از زمینِ عادت نَکَند و به آسمانِ کمال نرساند که عشق نیست.

حکومت علوی اصلی‌ترین دغدغه‌اش عزّت و استغنا و بی‌نیازی مردم و تأمین آسایش آن‌ها است. تأمین آب و نان و مسکن مردم است. حکومت علوی، تأمین اقتصادی مردم را اصلی‌ترین وظیفهٔ خود می‌شمارد.

بعد از پیامبر خاتم، تنها حکومتی که حکم خدا را در زمین نمایندگی می‌کند، حکومت علی است تا ظهور مهدی موعود. تنها حاکمی که از مقام عصمت برخوردار است و اغراض نفسانی و لغزش‌های انسانی و وجوه ظلمانی به وجودش راه ندارد، علی است. علی مصداق تمام‌وکمال قول خداوند در آیهٔ ائمهٔ یهدون به امرناست. رهبرانی که مردم را با فرمان ما هدایت می‌کنند. علی تنها حاکمی است که جز حکم خدا بر زبانش جاری نمی‌شود و جز به فرمان خدا عمل نمی‌کند. پس او بیش از هر حاکم دیگری حق دارد که بر صحت و قداست آرای خود پای بفشارد و هر رأی و قولی جز آرا و اقوال خود را باطل بشمارد.

همواره و در همهٔ زمان‌ها و مکان‌ها کسانی بوده‌اند و هستند که ماهیت حق و باطل را به‌روشنی می‌شناسند و آن‌ها را از هم تمیز می‌دهند. اما بر اساس اراده و اختیار خدادادی و به‌دلیل وسوسه‌های شیطانی و نفسانی، دنیا را بر آخرت ترجیح می‌دهند و عالمانه و عامدانه از حق، رو برمی‌گردانند و در دامان باطل، جا خوش می‌کنند. این گروه که نقشی تعیین‌کننده در تقویت و تثبیت حکّام جور و ستم دارند خود به‌تنهایی عازم جهنم نمی‌شوند. به‌دلیل جایگاه و اعتبارشان خیل کثیری از عوام را هم با خود همراه می‌کنند. تعداد این خواص خریدنی در همهٔ زمان‌ها بسیار است و در زمان حاکمیت اسلام اموی هم کم نیست. بهترین نمونه و شاخص آن عمروعاص است.

آن پیام را که حضرت حسین در زمین کربلا با خط خون نوشته است، سجّاد باید برای جغرافیای جهان هجی کند. آن پیام را که حضرت حسین در روز عاشورا با حنجرهٔ خونین، فریاد زده است سجّاد باید به گوش تاریخ برساند. آن اسناد رسوایی اسلام اموی را که حضرت حسین با خروش خون‌بار علوی افشا کرده است سجّاد باید به دست آیندگان برساند تا مردم، اصل را از بدل و حق را از باطل بازبشناسند و هرکه از اسلام و مسلمانی دم زد و بر مسند حکومت نشست، فریبش را نخورند و تن به تبعیتش نسپارند.

پیام پیروزمندانهٔ حسین، تبیین مختصات اسلام علوی و اسلام اموی و تضادها و تفاوت‌های ماهوی میان این دو در جایگاه حکومت است. امام‌حسین با بذل خون خود و عزیزانش، نقاب از چهرهٔ اسلام بدلی و اموی برمی‌دارد و معیار تشخیص اصل از بدل را برای بشریت به جا می‌گذارد.

پیروزی امام‌حسین در گسترهٔ تاریخ و آیندهٔ امت اسلام معنای حقیقی خود را پیدا می‌کند، نه در زمان و مکان محدود خودش.

پیامبر خاتم برای پس از خود دو یادگار تفکیک‌ناپذیر میان امت می‌گذارد: "کتاب‌الله و عترتی" و با هزاران زبان، تأکید و تبیین می‌کند که این دو از هم تفکیک‌ناپذیرند. این دو از هم جدا نمی‌شوند تا کنار حوض کوثر به من بپیوندند. اما بلافاصله پس از ارتحال پیامبر، تلاش برای تفکیک این دو از هم آغاز می‌شود. "حسبنا کتاب‌الله" که در زمان حیات پیامبر و قبل از ارتحالش گفته می‌شود اولین و جسورانه‌ترین گام برای تفکیک است. مقصود از حسبنا کتاب‌الله، فقط این نیست که پیامبر، امکان نوشتن وصیت خود مبنی بر جانشینی و وصایت و ولایت علی را پیدا نکند. مقابله‌ای جدی و رسمی با پیوند میان کتاب‌الله و عترت پیامبر است.

اگر تقابل اسلام علوی و اسلام اموی در کربلا رخ نمی‌نمود، اسلام بدلی برای همیشه در جایگاه اسلام حقیقی و اصلی و علوی می‌نشست و هیچ ردّونشانی از آن باقی نمی‌گذاشت. اگر تقابل این دو اسلام در کربلا محقق نمی‌شد، تعریف تحریف‌شده‌ای از اسلام به جا می‌ماند و بشریت تا ابد به تعریف درستی از اسلام دست نمی‌یافت.

کربلا صحنهٔ تقابل میان اسلام اصلی و بدلی است. اسلام علوی و اسلام اموی.

معادلات قدرت و سیاست با معادلات ریاضی فرق می‌کند. در معادلات سیاست و قدرت، هر دودوتایی الزاماً چهار تا نمی‌شود. اگر یک‌وقت دیدید حاصل‌ضرب، پنج تا و ده تا و بیشتر هم شد تعجب نکنید.

سلام و درود خدا و همهٔ انبیا و اولیا بر تو ای علی که از آسمان تخیل بشری هم فراتری! سلام و درود فرشتگان مقرّب خدا بر تو ای علی که دست هیچ تصوری به دامان ادراک تو نمی‌رسد! و سلام و درود ما که کوچک‌ترین عاشقان توایم بر تو ای علی که وقتی به نام بلند تو می‌رسیم عنان از کف می‌دهیم و سلامِ به تو، بی‌اختیار از اعماق جانمان می‌جوشد!

در اسلام علوی، امر به معروف و نهی از منکر، وظیفه‌ای مردمی است در قبال حکومت برای برخورد یا مخالفت با بدعت و انحراف و فساد و ظلم و ... در حکومت.

حکومت اموی حضور و حیات و تنفس مخالف را تاب نمی‌آورد و مخالف حاکمیت را حتی اگر فعال نباشد هم از میان برمی‌دارد.

اگر تقابل اسلام علوی و اسلام اموی در کربلا رخ نمی‌نمود، اسلام بدلی برای همیشه در جایگاه اسلام حقیقی و اصلی و علوی می‌نشست و هیچ ردّونشانی از آن باقی نمی‌گذاشت. اگر تقابل این دو اسلام در کربلا محقق نمی‌شد، تعریف تحریف‌شده‌ای از اسلام به جا می‌ماند و بشریت تا ابد به تعریف درستی از اسلام دست نمی‌یافت.

آنچه برای امام‌حسین قابل‌پذیرش نیست ارائهٔ اسلام بدلی به‌جای اسلام اصلی است. نشستن اسلام اموی بر منبر و مسند اسلام علوی است. تمام تلاش دشمن این بوده است که میان نام محمد و علی فاصله بیندازد نام علی را از نام محمد جدا کند و خود را جانشین محمد و متصل به نام محمد جلوه دهد. و به‌تدریج و در مرحلهٔ بعد، محمد و آثار و بقایای او را هم به طاق نسیان بسپارد و خود، یکه‌تاز میدان حکومت شود. امام‌حسین در کربلا نام محمد و علی را به هم گره می‌زند و با خون خود این گره را چنان محکم می‌کند که تا ابدیت، کسی قدرت گسستن آن را نداشته باشد.

نه‌فقط آمرین و عاملین مستقیم قتل حسین، بلکه همهٔ آن‌ها که ندای استنصار حسین را شنیده‌اند و سکوت کرده‌اند، همهٔ آن‌ها که قتل فرزند پیامبرشان را دیده‌اند و از جا نجنبیده‌اند، همهٔ آن‌ها که شاهد شهادت مظلومانهٔ اسلام علوی به‌دست اسلام اموی بوده‌اند و خم به ابرو نیاورده‌اند، همه به‌نحوی در این واقعه سهیمند و هرکدام به‌قدر خود جزا و تاوان می‌بینند. اما تقابل اساسی و آشکار در این کارزار، تقابل اسلام علوی و اسلام اموی است.

واقعهٔ عاشورا یک واقعهٔ اتفاقی و تصادفی نیست. و در عین حال، یک انقلاب یا قیام یا نهضت از پیش طراحی‌شده هم نیست. واقعهٔ عاشورا مبتنی بر یک سلسله وقایع چندده‌ساله است که در مکانی به نام کربلا و زمانی به نام عاشورا متبلور شده است. و این واقعه بدون دیدن و دانستن و فهمیدن آن سلسله وقایع، به‌هیچ‌وجه قابل‌درک نیست.

همواره و در همهٔ زمان‌ها و مکان‌ها کسانی بوده‌اند و هستند که ماهیت حق و باطل را به‌روشنی می‌شناسند و آن‌ها را از هم تمیز می‌دهند. اما بر اساس اراده و اختیار خدادادی و به‌دلیل وسوسه‌های شیطانی و نفسانی، دنیا را بر آخرت ترجیح می‌دهند و عالمانه و عامدانه از حق، رو برمی‌گردانند و در دامان باطل، جا خوش می‌کنند. این گروه که نقشی تعیین‌کننده در تقویت و تثبیت حکّام جور و ستم دارند خود به‌تنهایی عازم جهنم نمی‌شوند. به‌دلیل جایگاه و اعتبارشان خیل کثیری از عوام را هم با خود همراه می‌کنند. تعداد این خواص خریدنی در همهٔ زمان‌ها بسیار است و در زمان حاکمیت اسلام اموی هم کم نیست. بهترین نمونه و شاخص آن عمروعاص است.

اسلام علوی کاری به کار آن حکومت‌ها که به راه خود می‌روند و از دین خدا برای تحکیم پایه‌های حکومت خود بر مردم بهره نمی‌برند، ندارد. بر همین اساس، در حکومت علی، هیچ لشکری به هیچ کشوری گسیل نمی‌شود و هیچ تلاشی برای نابودی و سرنگونی هیچ حکومتی صورت نمی‌گیرد. اما همان علی در مقابل حکومتی که به نام اسلام بر مردم ستم می‌کند می‌ایستد و فرزند همان علی، سکوت و سکون در مقابل چنین حکومتی را جایز نمی‌شمرد و واقعهٔ کربلا و عاشورا درست بر همین اساس شکل می‌گیرد.