بریده‌هایی از کتاب بهترین سال زندگی: آرزو کنید، برنامه‌ریزی کنید، زندگی کنید!

از خودتان نپرسید که جهان به چه نیاز دارد، بلکه بپرسید که چه چیز شما را زنده می‌کند. زیرا آنچه مورد نیاز جهان است، مردمی‌ست که زنده شده‌اند.

اگر پروندۀ رویدادهای ناراحت‌کنندۀ گذشته را در فکرمان نبندیم و به علت حمل آن‌ها همچنان احساس تنفر، پشیمانی یا گناه داشته باشیم، تردیدی نیست که هر چه از گذشته ناتمام مانده است به آیندۀ ما نشت می‌کند و به احتمال خیلی زیاد بهترین برنامه‌هایمان را به هم می‌ریزد.

اگر می‌خواهیم آینده‌ای قدرتمند بسازیم که شباهتی به گذشتۀ ما نداشته باشد، باید موارد ناتمام و ناقص خود را رفع کنیم تا بتوانیم به روشنی ببینیم و با قدرت پیش برویم.

هنگامی که لوح ذهن ما پاک باشد، قادر هستیم بی هیچ دردسری برای بهترین زندگی‌مان برنامه‌ریزی کنیم.

«نکتۀ مهم این است که هر لحظه قادر باشیم آن کسی را که هستیم، فدای آن که می‌توانیم بشویم، کنیم.»

شاید فکر کنید که پذیرش و استقبال از حال ناخوش شما را به بیراهه بکشاند و به الگویی برای زیاده‌روی در آنچه درست به نظر نمی‌رسد تبدیل شود، اما در واقع کاملاً برعکس این حالت پیش می‌آید. وقتی هر احساسی را که در شما پدید آمده است با روی گشاده می‌پذیرید و تسلیم آن می‌شوید، معجزه‌ای رخ می‌دهد و آن حال ناخوش می‌تواند از شما عبور کند و بیرون برود.

بیش‌تر اوقات فشار و اضطراب ما نه به دلیل رویدادهای زندگی‌مان، بلکه به علت دلهره و انتظار نتیجۀ منفی‌ست. حتی وقتی شرایطی پیش می‌آید که اثبات می‌کند انتظارات ما اشتباه بودند، اغلب در همان حالت ناراحتی پیشین باقی می‌مانیم و نمی‌توانیم برای نتیجۀ مثبتی که به دست آمده است احساس قدردانی و شکرگزاری داشته باشیم.

بیش‌تر ما در بارۀ مخرب بودن برخی رفتارهایمان به خودمان دروغ می‌گوییم. علت آن است که خودویرانگرترین رفتارهایمان معمولاً در انکاری شدید و عمیق پیچیده شده‌اند. ما پیامدهای کارهایمان را انکار می‌کنیم، خودمان را گول می‌زنیم و به خود می‌قبولانیم که اگر به پیشروی در همین مسیر بی‌ثمر ادامه دهیم، بالاخره به نتیجه‌ای که می‌خواهیم، می‌رسیم.

موارد ناتمام عینی - مانند بی‌نظمی، کارهای نیمه انجام شده و هر گونه برنامه یا مورد ناکامل دیگر - مانع از آن می‌شوند که ما لوح پاکی داشته باشیم که بر آن آنچه را می‌خواهیم، بیافرینیم. آن‌ها ما را از نظر جسمی، معنوی، عاطفی و ذهنی سنگین می‌کنند و شور و شادی زندگی را از ما می‌ربایند.

فهرستی از بهانه‌هایی که برای توجیه وضعیت زندگی‌تان می‌آورید، تهیه نمایید. این گزینۀ قدرتمند را انتخاب کنید که حتی مورد علاقه‌ترین و موجه‌ترین عذر و بهانه‌هایتان را که به شما القا می‌کنند به چه علت نمی‌توانید بهترین سال زندگی‌تان را داشته باشید، کنار بگذارید

زمانی که پروندۀ گذشته را می‌بندید، احساس خشنودی عمیقی را تجربه می‌کنید. در حالی که انرژی قدرتمندی را که در کار ناتمامتان محبوس شده است، رها می‌کنید، به طور طبیعی به آمادگی و اشتیاق آفرینش یک زندگی فراتر از آنچه می‌شناختید دست می‌یابید.

برای آن که بهترین سال زندگی‌تان را داشته باشید، باید مرتب وجودتان را به روی واقعیت‌های بزرگ‌تر بگشایید و آماده و مشتاق باشید که ویژگی‌های نوینی را در خود پرورش دهید. اگر به آن کسی که هم‌اکنون هستید بچسبید و حاضر به جدا شدن از آن نباشید، این فرصت استثنایی را از دست می دهید که با والاترین تجلی وجودتان دیدار کنید.

اگر در طی مسیر، خودمان را از خوشحالی محروم کنیم، اگر خود را متقاعد سازیم که شادی ما فقط در مقصد مطلوبمان وجود دارد، در چرخۀ پایان‌ناپذیر خواستن و انتظار کشیدن، انتظار کشیدن و خواستن گرفتار می‌شویم.

در خیابان قدم می‌زنم، گودالی عمیق پیش پای من است، در آن می‌افتم. از دست رفته‌ام... بی‌چاره‌ام! تقصیر من نیست، یافتن برون‌رفت تا ابد طول می‌کشد. بخش ۲ در همان خیابان قدم می‌زنم، گودالی عمیق پیش پای من است، وانمود می‌کنم که نمی‌بینمش، دوباره در آن می‌افتم. باورم نمی‌شود که در همان جای قبلی هستم، اما تقصیر من نیست. باز هم زمانی طولانی می‌کشد تا از آن درآیم.

جهان بیرون ما آینه‌ای از جهان درون ماست. هر لحظه جهان بیرون احساسی را که نسبت به خود داریم، به ما بازمی‌تاباند

می‌توانیم از خودمان بپرسیم: «اگر این اتفاق رخ دهد، چه احساسی به من دست خواهد داد؟» پس از آن که متوجه شدیم خواهان چه احساسی هستیم، می‌توانیم روند بخشیدن آن احساس را به خودمان آغاز کنیم و این گام به راستی زندگی ما را متحول می‌کند. هنگامی که متعهد می‌شویم به نیازهایمان رسیدگی کنیم و احساساتی را که آرزو داریم به خودمان ببخشیم، معجزۀ حقیقی رخ می‌دهد و می‌بینیم که هر چه آرزومندش هستیم، در دسترس ما قرار دارد. آنگاه خواسته‌های ما به صورت رؤیایی دور از دسترس نیست، بلکه واقعیتی‌ست که می‌توانیم آن را مطالبه کنیم، البته به شرطی که حاضر باشیم کارهای لازم را انجام بدهیم و مسؤولیت نیازهایمان را بپذیریم.

فیلسوف فقید ارل نایتینگل که سخنران و نویسنده‌ای نویدبخش نیز بود، گفته است: «افراد موفق، رؤیاپردازانی هستند که رؤیایی را یافته‌اند هیجان‌آورتر و مهم‌تر از آن که فقط در حیطۀ رؤیا باقی بماند. آن‌ها هر ساعت و هر روز برای تحقق رؤیایشان زحمت می‌کشند و عرق می‌ریزند تا آن که بتوانند آن را با چشم ببینند و با دست لمس کنند.»

بسیاری از ما از رؤیاهای خود به عنوان راهی برای پرت کردن حواسمان از رویدادهای واقعی و کنونی زندگی‌مان استفاده می‌کنیم. رؤیاهای ما مانع از آن می‌شوند که اقدام کنیم و تغییرات لازم را برای بهبود زندگی‌مان پدید بیاوریم. رؤیاهای ما فریبکار هستند. بیش‌تر ما حتی متوجه نیستیم که رؤیاهایی داریم، چه رسد به آن که بفهمیم در رؤیاهایمان زندگی می‌کنیم. رؤیاهای ما سال‌های پیاپی فریبمان می‌دهند، چشمانمان را می‌بندند، ما را فلج و در انجام تغییراتی که می‌خواهیم، ناتوان می‌کنند.

بسیاری از ما از رؤیاهای خود به عنوان راهی برای پرت کردن حواسمان از رویدادهای واقعی و کنونی زندگی‌مان استفاده می‌کنیم.

بهترین سال زندگی‌مان بر اساس حال خوبی که در پی آن کسی که هستیم، کاری که می‌کنیم و شیوۀ انجام این کارها به ما دست می‌دهد، شکل می‌گیرد. این درک به ما الهام می‌بخشد هر روز را به گونه‌ای زندگی کنیم که سربلند و از خود مطمئن باشیم.