بریده‌هایی از کتاب نیمه تاریک وجود

نشانۀ زیستن‌ در دارما آن‌ است‌ که‌ نخواهیم‌ زندگی‌ متفاوتی‌ با آن‌ که‌ اکنون‌ داریم‌، داشته‌ باشیم‌.

هرگاه‌ احساس‌ یا میلی‌ را سرکوب‌ می‌کنیم‌، قطب‌ مخالف‌ آن‌ را نیز سرکوب‌ می‌نماییم‌. با نفی‌ زشتی‌های‌ خود، از زیبایی‌هایمان‌ می‌کاهیم‌، با نفی‌ ترس‌ خود، از شجاعتمان‌ کم‌ می‌کنیم‌ و با نفی‌ حرص‌ و آز خود، بخشندگی‌مان‌ را کاهش‌ می‌دهیم‌.

من‌ هدیۀ‌ گران‌بهایی‌ به‌ دست‌ آورده‌ام‌ که‌ دستیابی‌ به‌ آن‌ فقط‌ با گذر از تاریکی‌ امکان‌پذیر بود.

اکنون‌ رسالت‌ من‌ آن‌ است‌، تا آنجا که‌ به‌ عنوان‌ یک‌ انسان‌ برایم‌ امکان‌ دارد خود را دوست‌ بدارم‌، زیرا می‌دانم‌ فقط‌ در این‌ صورت‌ می‌توانم‌ شما را نیز دوست‌ بدارم‌.

عمده‌ترین‌ مشکلات‌ عصر اطلاعات‌، بیماری‌ «من‌ می‌دانم‌» است‌. بیش‌تر اوقات‌ همین‌ دانستن‌، مانع‌ از تجربه‌ و درک‌ درون‌ می‌شود.

گفته‌ای‌ بودایی‌ و قدیمی‌ به‌ این‌ مضمون‌ وجود دارد: «هنگامی‌ که‌ شاگرد آماده‌ باشد، استاد پدیدار می‌شود.»

هنگامی‌ که‌ جنبه‌ای‌ را در خود نمی‌پذیرید، آن‌ جنبه‌، زندگی‌ شما را اداره‌ می‌کند

خود را حقیر شمردن‌ کمکی‌ به‌ جهان‌ نمی‌کند.

یونگ‌ می‌گوید: «شخص‌، با تجسم‌ اشکال‌ نورانی‌ به‌ روشنایی‌ دست‌ نمی‌یابد، بلکه‌ با آگاه‌ شدن‌ به‌ تاریکی‌ به‌ روشنایی‌ می‌رسد.»

عمیق‌ترین‌ ترس‌ ما از آن‌ نیست‌ که‌ ناتوان‌ هستیم‌، بلکه‌ از آن‌ است‌ که‌ بیش‌ از حد توانمند هستیم‌. این‌ تاریکی ما نیست‌ که‌ ما را بیش‌ از همه‌ می‌ترساند، بلکه‌ روشنایی‌ ماست‌.

ما گمان‌ می‌کنیم‌ هرچه‌ الهی‌ست‌، باید بی‌نقص‌ باشد. این‌ تصور نه‌ تنها اشتباه‌ است‌، بلکه‌ درست‌ خلاف‌ آن‌ واقعیت‌ دارد: الهی‌ بودن‌، یعنی‌ کامل‌ بودن‌ و کامل‌ بودن‌، یعنی‌ همه‌ چیز بودن‌؛ مثبت‌ و منفی‌، نیک‌ و بد، مقدس‌ و پلید!

چگونه‌ می‌توان‌ بدون‌ شناخت‌ بد، خوب‌ را تشخیص‌ داد، یا بدون‌ آشنایی‌ با نفرت‌، عشق‌ را حس‌ کرد و یا بدون‌ احساس‌ ترس‌، شجاعت‌ را شناخت‌؟

بعضی‌ مردم‌ زره‌ای‌ از بی‌رحمی‌ می‌پوشند تا حساس‌ بودن‌ خود را پنهان‌ کنند و برخی‌ نقابی‌ از شوخ‌طبعی‌ می‌گذارند تا غمشان‌ را بپوشانند.

«سایه‌، آن‌ کسی‌ست‌ که‌ شما نمی‌خواهید باشید.»

ما اعتقاد داریم‌ چنانچه‌ به‌ اعماق‌ وجود خود نگاهی‌ دقیق‌ بیندازیم‌، با موجودی‌ وحشتناک‌ رو به‌ رو خواهیم‌ شد و در نتیجه‌ از ترس‌ آن‌ که‌ مبادا شخص‌ غیرقابل‌ تحملی‌ را در وجودمان‌ بیابیم‌، از بررسی‌ دقیق‌ خود طفره‌ می‌رویم‌.

«کوه‌، کوه‌ را می‌جوید، آب‌، گودال‌ را.»

اگر با خود دوست‌ شوید، به‌ چرخۀ مداوم‌ از دست‌ دادن‌ خود و دیگران‌ پایان‌ می‌دهید و درک‌ خواهید کرد که‌ ما هیچ‌گاه‌ هیچ‌کس‌ را از دست‌ نمی‌دهیم‌، بلکه‌ فقط‌ رابطه‌هایمان‌ تغییر شکل‌ می‌دهند.

یکی‌ از عمده‌ترین‌ مشکلات‌ عصر اطلاعات‌، بیماری‌ «من‌ می‌دانم‌» است‌. بیش‌تر اوقات‌ همین‌ دانستن‌، مانع‌ از تجربه‌ و درک‌ درون‌ می‌شود.

اغلبِ ما هنگامی‌ که‌ تاب‌ تحمل‌ درد و رنج‌ بیش‌تری‌ را نداریم‌، در مسیر رشد و تکامل‌ گام‌ برمی‌داریم‌.

آن‌ هنگام‌ که‌ درک‌ کنید هر آنچه‌ در دیگران‌ می‌بینید، در خود دارید، کل‌ دنیای‌ شما دگرگون‌ می‌شود.