بریده‌هایی از کتاب انضباط فردی سرنوشت شما را تعیین می کند

گفته شده است که تام بردی، بزرگ‌ترین کوارتربک تاریخ فوتبال آمریکایی و جوان‌ترین و مسن‌ترین بازیکنی که یک سوپربول (فینال لیگ ملی فوتبال آمریکا) را برده است، وسواس زیادی برای برنده شدن ندارد و تمرکزش روی آن نیست. بلکه در عوض وسواس زیادی برای بهبود دقت پاس‌های خود داشته و دوست دارد سریع‌تر باشد. او حاضر نیست همیشه در وضعیت یکسانی باقی بماند، حتی اگر بهترین بودن در لیگ باشد. او تنها به فکر بهتر شدن است و این‌گونه می‌تواند افزایش سن و تمامی انتظارات را نادیده بگیرد. ژاپنی‌ها برای چنین میلی اصطلاح کایزن را به کار می‌برند که به معنای پیشرفت مداوم است. اینکه همیشه به دنبال راهی برای پیشرفت هستید. هرگز راضی نمی‌شوید و همواره می‌خواهید که رشد کنید.

جاه‌طلبی خوب است اما باید تعدیل شود. راهب یا کشیشی که سعی می‌کند نیازهای خود را نادیده بگیرد و همه‌چیز را برای رسیدن به کمال معنوی طرد کند، آن‌قدرها هم بی‌شباهت به میلیاردری نیست که بی‌وقفه به دنبال ساخت‌وساز است یا بازیکنی که حتی نمی‌تواند به بازنشستگی فکر کند. درعین‌حال، کسی که رویای چیزی را در سر نمی‌پروراند، به چیزی اعتقاد ندارد و هیچ تلاشی نمی‌کند هم رویه درستی را در پیش نگرفته است.

در برابر وسوسه قطع صحبت طرف مقابل مقاومت کنید. از سرمایه‌گذاری روی روندهای فعلی اجتناب کنید حتی وقتی همه اصرار دارند که آینده چگونه پیش خواهد رفت. در اوایل فصل مانند تیم بسکتبال سن آنتونیو اسپرز استراحت کنید تا بتوانید دقیقاً در لحظه مناسب به اوج خود برسید. صبر کنید و منتظر اندوخته‌های خود باشید، آن‌گاه می‌توانید حمله‌ای را انجام دهید که موفق خواهد شد.

می‌توانید به سؤالات با این جمله پاسخ دهید که «نمی‌دانم». می‌توانید توهین را نادیده بگیرید. می‌توانید دعوت دیگران را رد کنید. می‌توانید تصمیم بگیرید که توضیحی راجع به دلایلتان ندهید. می‌توانید به خود اجازه دهید که مکث کنید. می‌توانید حرف‌هایتان را در دفترچه، یادداشت کنید. می‌توانید گوش دهید. می‌توانید با سکوت بشینید و به اعمالتان اجازه دهید تا جای شما صحبت کنند. شما می‌توانید بیشتر از حرف زدن، گوش کنید و تنها زمانی صحبت کنید که مطمئن باشید حرف نزدن بهتر نیست. اما آیا دوست دارید که این‌گونه باشید؟

اجازه دهید دیگران از شما بخواهند که بیشتر صحبت کنید. اجازه دهید در این فکر باشند که شما به چه چیزی فکر می‌کنید. اجازه دهید کلماتی که به زبان می‌آورید وزن بیشتری داشته باشند، چون شما کم‌گوی و گزیده‌گوی هستید.

به خاطر داشته باشید که آزادی بیان یک حق است نه یک الزام. فیلسوف یونانی زنو به شاگردانش یادآوری می‌کرد که شما دو گوش و یک دهان دارید، پس باید دوبرابر بیشتر از آنچه بر زبان می‌آورید گوش دهید. شما نیز این نسبت را به درستی رعایت کنید.

عدم دقت در به‌کارگیزی زبان و گرفتار شدن در «خزش معنایی» (اغراق کردن و استفاده نادرست از کلمات مهم که باعث گفتاری بی‌معنا شود) نه‌تنها نشان‌دهنده شلختگی در تفکر است بلکه خلق‌وخو و طبعی ناخوشایند را نشان می‌دهد. وقتی صحبت می‌کنید، باید مهم باشد. وقتی چیزی می‌گویید، باید معنایی داشته باشد.

لازم نیست هر فکری را به زبان آورید. مجبور نیستید همیشه نظر خودتان را بیان کنید (مخصوصاً وقتی کسی نظر شما را نپرسیده است). حتماً لازم نیست سکوت را بشکنید. چون دیگران در حال صحبت کردن هستند دلیلی ندارد که وسط صحبتشان بپرید. شما می‌توانید در عین اینکه آشفته هستید تنها بنشینید و سکوت کنید. می‌توانید صبر کرده و تنها نظاره‌گر باشید.

اسقف سنت آمبروز اشاره کرد که «مستی هیزمی برای احساسات شدید و افراطی است.» وقتی نتوانیم راجع به مصرف الکل و مواد جلوی خودمان را بگیریم، رعایت انضباط فردی برای مدیریت احساسات یا تصمیم‌هایمان نیز سخت‌تر می‌شود.

مربی بسکتبال جان وودن سعی کرد تا هیجانی شدن و غرق شدن در احساسات شدید را در تیمش به حداقل برساند. او دریافت که احساسی بازی کردن، سوختی ناپایدار و خطرناک برای تیمش است. او گفت: «من می‌خواستم آن‌ها متمرکز بوده و بر خودشان کنترل داشته باشند. زمانی که انضباط فردی با استعداد و آموزش خوب ترکیب شود، درمی‌یابید که تیمی را رهبری می‌کنید که در بالاترین سطح رقابت کرده و پیروز می‌شود. اما اگر برده احساسات شدید باشید چنین اتفاقی نخواهد افتاد.»

لئونیداس پادشاه اسپارت در جواب این گفته که تیرهای خشایارشاه خورشید را محو خواهد کرد، پاسخ داد: «پس از آن در سایه می‌جنگیم.» فاتح دیگری گفت که اگر ارتش وی دیوارهای قلعه اسپارت‌ها را بشکند، او تک‌تک سربازانشان را سلاخی خواهد کرد، اسپارتی‌ها تنها با یک کلمه پاسخ دادند: «اگر ...» بدیهی است که این حاضرجوابی‌ها در مواجهه با مرگ نشان از شجاعت واقعی آن‌ها دارد. علاوه‌براین، مختصر و مفید صحبت کردن اسپارت‌ها بخشی از فرهنگ آن‌ها بود که نشان از انضباط فردی‌شان داشت. آن‌ها در جایی‌که می‌شد با یک کلمه پاسخ داد هرگز دو کلمه را بر زبان نمی‌آوردند. هرگز بیش از آنچه لازم بود نمی‌گفتند، هرگز زیاد صحبت نمی‌کردند، هرگز سفره دلشان را پیش دیگران باز نمی‌کردند و هرگز روده‌درازی نمی‌کردند.

آن‌ها می‌خواهند که شما ناراحت شوید. همان‌طور که لینکلن گفت اگر بخواهید به هر حمله‌ای واکنش نشان دهید، بهتر است از همین الان شکست را بپذیرید. آن‌گاه هرگز کارتان پیش نخواهد رفت و مطمئناً هرگز خوشحال نخواهید شد. به‌این‌ترتیب آن‌ها پیروز می‌شوند. ساده‌ترین کار جهان این است که به افراط با افراط واکنش نشان دهیم. اما باید بدانیم اینکه دیگران از کوره در می‌روند و انضباط فردی ندارند دلیلی بر این نیست که ما نیز انضباط فردی‌مان را کنار بگذاریم.

ما باید توانایی تحمل کردن، نادیده گرفتن و فراموش کردن را در خودمان پرورش دهیم. این توانایی تحمل کردن فقط مربوط به آزار و اذیت‌های برخی افراد غریبه نیست بلکه باید اشتباهات سهوی و عمدی افرادی که دوستشان داریم یا به آن‌ها احترام می‌گذاریم را نیز تحمل کنیم تا آسیبی بیشتر از آن نیش‌های کوچک به خودمان وارد نکنیم.

افسانه قدیمی اِزوپ را شنیده‌اید؟ یک روز پشه‌ای دور سر شیری وزوز می‌کرد. شیر به او گفته که «ای حشره خبیث دور شو». پشه به شیر گفت که آیا فکر می‌کنی چون تو را پادشاه جنگل می‌خوانند من از تو می‌ترسم؟ او پرواز کرد و نیشی به بینی شیر زد. شیر چنگال‌هایش را پرتاب کرد تا پشه را بکشد اما پشه فرار کرد و چنگال‌های شیر بینی خودش را پاره کرد. این کار دفعات متعددی تکرار شد و شیر که با زخم ناشی از چنگال‌ها و دندان‌های خود زخمی شده بود از جنگیدن با پشه دست کشید. در همین زمان پشه وزوزکنان پرواز کرد تا پیروزی‌اش بر شیر را به همه بگوید اما مستقیماً وارد تار عنکبوت شد.

همیشه به یاد داشته باشید که هر چقدر هم طرف مقابلتان مقصر باشد اما برای وقوع یک درگیری دو نفر لازم است. رواقیون نیز می‌گفتند که وقتی آزرده می‌شویم و دعوا می‌کنیم، شریک جرم هستیم. ما به جای تعامل و خودکنترلی، افراط را برگزیده‌ایم و با اینکه می‌دانیم کله‌های داغ به ندرت تصمیم‌های خوبی می‌گیرند، اجازه داده‌ایم که آرامش و خونسردی‌مان از دست برود.

همیشه به یاد داشته باشید که هر چقدر هم طرف مقابلتان مقصر باشد اما برای وقوع یک درگیری دو نفر لازم است. رواقیون نیز می‌گفتند که وقتی آزرده می‌شویم و دعوا می‌کنیم، شریک جرم هستیم. ما به جای تعامل و خودکنترلی، افراط را برگزیده‌ایم و با اینکه می‌دانیم کله‌های داغ به ندرت تصمیم‌های خوبی می‌گیرند، اجازه داده‌ایم که آرامش و خونسردی‌مان از دست برود. زندگی و مردم می‌توانند باعث شوند که از کوره در بروید. اما باید جلوی خودتان را بگیرید.

اجازه دهید ذهنتان حکومت کند نه بدنتان.

ما انضباط فردی داریم زیرا خودمان را دوست داریم و برای خود و کاری که انجام می‌دهیم ارزش قائلیم. انضباط فردی، لذتی که از چیزهای مختلف می‌بریم را افزایش می‌دهد. در واقع، شخصی که به مقدار کمتری رضایت می‌دهد و می‌تواند از یک ظرف کوچک پنیر به‌گونه‌ای لذت ببرد که گویی غذای مخصوص سرآشپز است، خیلی راحت‌تر راضی و خشنود شده و خیلی بهتر می‌تواند تحت هرگونه شرایطی چیزهای خوشایندی را پیدا کند.

چرچیل یک‌بار به همسرش اطمینان داد: «این را بدان که من همیشه افسار نوشیدن را در دست دارم و نه برعکس.» فقط به این فکر نکنید که یک لذت خاص چه چیز خوبی برایتان دارد، بلکه به این هم فکر کنید که چه چیزی را از شما خواهد گرفت. به این فکر کنید که پس از آن لذت چه وضعیتی خواهید داشت. در دوره عدم برانگیختگی جنسی، در طول خماری، زمانی که ماه‌ها بعد شلوارتان خیلی تنگ شده و خودتان را در آینه می‌بینید و متعجب می‌شوید که چگونه این اتفاق افتاده است.

بدن نادان است پس باید از آن آگاه بود و روحیه و خلق‌وخوی خود را از دام آن نجات داد. بدن دوست دارد تا جایی‌که می‌تواند بخورد و بنوشد و دست آخر زیاده‌روی می‌کند. بدن می‌خواهد خودش را از هر دردی وارهاند و بی‌حس شود و همان‌طور که کِندی گفت، اگر جواب دهد حاضر است تا ادرار اسب را هم تحمل کند. بدن تنها به فکر ارضا خواسته‌های آنی خود است و در نظر دارد که با عواقب آن‌ها بعداً روبرو شود. اما ما باید به اندازه کافی باهوش، خودکنترل و خودآگاه باشیم تا قبل از اینکه چنین اتفاقی بیفتد مداخله کنیم. این در مورد تقریباً هر چیزی است که مستعد افراط در آن هستیم، از نوشیدن گرفته تا کار کردن، تفریح یا تا دیروقت بیدار ماندن.