بریده‌هایی از کتاب انضباط فردی سرنوشت شما را تعیین می کند

شما باید تا زمانی که هنوز فرصت دارید بهترین کار را انجام دهید. زندگی کوتاه است. هرگز نمی‌دانید چه زمانی بازی تمام می‌شود یا بدنتان از شما گرفته خواهد شد. پس آن‌ها را تباه نکنید!

«وقتی مردی بتواند زندگی، نیازهای جسمانی و قسمت‌های پست‌تر شخصیتش را کنترل کند، عزت و جایگاه خود را بالا می‌برد.»

مراقبت از بدن به این دلیل نیست که سوءاستفاده از آن به‌منزله گناه باشد، بلکه به این دلیل است که اگر از معبد سوءاستفاده کنیم، شانس خدا شدن خودمان را ضایع کرده‌ایم.

«توجه به جزئیات وسوسه‌ای شیطانی است اما راه رستگاری نیز در همان است.»

هنگام مداومت در راه خیر و بازداری از شر، دو واژه را باید با دل‌وجان پذیرفت و از آن‌ها پیروی کرد: ایستادگی و مقاومت. واژگانی که یک زندگی منزه از گناه و بی‌تشویش را ضمانت می‌کنند. «اپیکتت (فیلسوف رواقی یونان)»

اکثر افرادی که کار مهمی انجام می‌دهند افرادی هستند که هرگز نامشان را نشنیده‌اید. اکثر افراد شاد نیاز ندارند که شما بدانید آن‌ها چقدر شاد هستند. آن‌ها اصلاً به شما فکر نمی‌کنند. قوی‌ترین افراد آن‌هایی هستند که به خودشان تکیه می‌کنند و خودکفا هستند. آن‌ها خودشان و کسب‌وکارشان را مدیریت می‌کنند. ویلیام پن نویسنده و متفکر دینی انگلیسی گفته است: «آن‌هایی که برای خودشان حدومرزهایی محکم دارند، بسیار بیشتر متعلق به خودشان هستند و دیگران را تحت تأثیر قرار می‌دهند.» مرزهای خود را تعیین کنید. در اجرای آن‌ها محکم عمل کنید و به اندازه‌ای که می‌خواهید برای شما احترام قائل شوند، برای دیگران احترام قائل شوید. در دنیای کودکان احساسی، بالغانه رفتار کنید.

یک کشور بدون مرز، دیگر یک کشور نیست. ما نیز بدون داشتن حدومرز نابود خواهیم شد و آن ویژگی‌هایی که قبلاً ما را تعریف می‌کردند شروع به ناپدید شدن می‌کنند. به همین دلیل است که میز کارمان را تمیز می‌کنیم، وسوسه‌هایی که هیچ ربطی به ما ندارند را نادیده می‌گیریم، هر فکری که به ذهنمان خطور می‌کند را به زبان نمی‌آوریم، یاد می‌گیریم که در امور مالی خود مسئول باشیم، زمانمان را به طور مؤثر مدیریت کنیم، هر بار سر وقت به رختخواب برویم و هر روز صبح زود از خواب بیدار شویم. زیرا ما سعی می‌کنیم زندگی، احساسات و نگرانی‌هایمان را مدیریت کنیم و به جای اینکه ما تحت کنترل آن‌ها باشیم آن‌ها در اختیار ما باشند.

اگر زندگی‌تان غرق در وسوسه‌های شبکه‌های اجتماعی است، چگونه می‌توانید کاری که خودتان می‌خواهید را انجام دهید؟ اگر بیش از حد نگران این هستید که دیگران در مورد شما چه فکری می‌کنند، چگونه می‌توانید پس از یک شکست دوباره از جایتان بلند شوید؟ اگر دائماً در حال کنترل دیگران باشید، بهترین عملکردتان را نشان نخواهید داد.

کسی که هر وقت دلش می‌خواهد بیدار می‌شود و هر کاری که دلش می‌خواهد انجام می‌دهد آیا به روز خود نظم می‌دهد؟ چنین فردی هرگز زمان کافی نخواهد داشت و همواره عقب خواهد بود. اما فردی منظم همچون تونی موریسون که وقتی لازم است از خواب بیدار می‌شود، شخصی مانند ویلیام استافورد که ابتدا کارهای سخت را انجام می‌دهد و کسی مانند بوکر تی. واشنگتن که به کارهای غیر ضروری «نه» می‌گوید افرادی هستند که از زمان خود به طور کامل استفاده می‌کنند.

شاعر ویستن هیو اودن می‌گوید: «انسانی مدرن که انضباط فردی داشته و مسلکی رواقی دارد می‌داند که مطمئن‌ترین راه برای نظم بخشیدن به امیال و خواسته‌ها، نظم دادن به زمان است. تصمیم بگیرید که در طول روز چه می‌خواهید یا چه کارهایی باید انجام دهید و سپس همه آن‌ها را دقیقاً در زمان خودشان انجام دهید. به‌این‌ترتیب احساسات و خواسته‌ها دیگر هیچ مشکلی برایتان ایجاد نخواهند کرد.» لازم نیست این توصیه را به معنای واقعی کلمه پی بگیرید بلکه آن را تبدیل به کاری روتین و هرروزه کنید. روتین کردن کارها ابزاری ضروری در مدیریت زمان و سرکوب نیروهای منفی حواس‌پرتی، اهمال‌کاری و تنبلی است.

وقتی زمان تلف می‌شود ما نیز تلف می‌شویم. وقتی زمان را می‌کشیم، خودمان را می‌کشیم. ما باید یاد بگیریم که چگونه از زمان استفاده کنیم در غیر این‌صورت زمان ما را تحلیل خواهد برد. به همین دلیل است که به سرعت کارهایمان را انجام می‌دهیم. سر اصل مطلب می‌رویم. به دستورِ کارمان پایبند هستیم. روده‌درازی نمی‌کنیم، از موضوع منحرف نمی‌شویم یا حواس‌پرتی نمی‌کنیم. به همین دلیل است که میز کارمان را تمیز نگه می‌داریم، زیرا با این کار وقتمان را برای جستجوی چیزها تلف نمی‌کنیم. به همین دلیل است که زود از خواب بیدار می‌شویم، زیرا در تازه‌ترین بخش روز، زمانی بی‌وقفه را در اختیار خواهیم داشت و به همین دلیل است که راجع به «بله» و «نه» گفتن به درخواست‌های دیگران تأمل می‌کنیم،

برخی افراد ادعا می‌کنند که زمان وجود نداشته و تنها ساخته ذهن بشر است. اگر این ادعا درست باشد، شاید بزرگ‌ترین ساخته بشریت باشد. زیرا با زمان، تنها منبع واقعاً تجدیدناپذیری که در اختیار داریم را اندازه‌گیری می‌کنیم. نیروی فوق‌العاده قدرتمند است که وقتی از دست برود دیگر قابل بازیابی نیست.

(سرمربری تیم) او را غافلگیر کرد. از او پرسید: «چقدر وقت مونده، جکسون؟.» او پاسخ داد: «یک‌دقیقه و بیست‌وهشت‌ثانیه.» هولزمن گفت: «نه از مدت ۲۴ ثانیه‌ای پرتاب توپ چقدر مونده؟» و خب جکسون نمی‌دانست. مربی با حالتی منزجر به او گفت: «خب، باید بدونی. ممکنه وارد بازی بشی و اگه وقت رو ندونی، ممکنه تیم رو به دردسر بندازی. دیگه نبینم وسط بازی با کسی صحبت کنی.» همان‌طور که هر تیم بسکتبال در هر حمله ۲۴ ثانیه وقت دارد تا توپ را پرتاب کند، به همه ما نیز در هر روز ۲۴ ساعت فرصت داده شده است. باید از آن آگاه باشیم، قدرش را بدانیم، آن را مدیریت کرده و از آن استفاده کنیم در غیر این‌صورت بی‌دقتی کرده‌ایم و حماقت به خرج داده‌ایم.

اگر می‌خواهید به اهداف اصلی‌تان بچسبید، شاید لازم باشد فردی را استخدام کنید که بتواند به‌عنوان سپری برای شما باشد و به جای شما به کارهای فرعی و بی‌اهمیت «نه» بگوید. تنها اراده داشتن کافی نیست. نباید آن را نابود کنیم. باید با دیگران سهیم شوید و کاری فراتر از خودتان را با همکاری دیگران انجام دهید. مطمئناً همه ما نمی‌توانیم کارمندان تمام‌وقت استخدام کنیم یا یک حامی داشته باشیم که هزینه‌هایمان را بپردازد. اما باید بدانیم که هر ساعت از وقتمان چقدر باارزش است و با انضباط فردی‌مان آن را به بهترین نحو بگذرانیم. آن‌گاه میوه‌هایی که به بار می‌آورد را سرمایه‌گذاری کنیم.

شما باید بتوانید توپ را پاس دهید، مخصوصاً وقتی کسی موقعیت دارد و شوتش از شما بهتر است. شما باید بتوانید با بازیکنان دیگر همکاری کنید. افراد ناامن قادر به انجام چنین کاری نیستند. آن‌ها از قضاوت و انتقاد مردم می‌ترسند. ستمگران، افراد خودخواه و بی‌ارزش نیز قادر به انجام این کار نیستند. آن‌ها همه‌چیز را برای خودشان می‌خواهند. آن‌ها می‌خواهند تنها منبع موفقیت باشند و منحصراً آن را به دست آورند. عاقبت اکثر رژیم‌های ستمگر چگونه است؟ آن‌ها شکست می‌خورند. منطقی نیست که سعی کنید همه کارها را خودتان انجام دهید. باید تفویض اختیار کنید. شما باید افرادی را پیدا کنید که در کارها مهارت دارند و به آن‌ها قدرت دهید تا به شما کمک کنند.

حریص تنها کسی نیست که بیش از حد می‌خورد یا می‌نوشد. برخی از ما در تنبیه، توجه، کنترل کردن و کار کردن نیز حریص هستیم. از آنجایی‌که گمان می‌کنیم باورمان درست است قادر به تشخیص نادرستی آن نیستیم چه رسد به اینکه مدیریتش کنیم، درست همان‌طور که برای مارتین لوتر کینگ صادق بود. احساس می‌کنیم که وظیفه‌مان است. از پول خرج کردن احساس بدی می‌کنیم. از کمک خواستن احساس گناه می‌کنیم و مهم نیست که چقدر حسن‌نیت داشته باشیم، نتیجه یکسان است: خودمان را فرسوده می‌کنیم، به خودمان آسیب می‌زنیم، از اصلی‌ترین چیزها غافل می‌شویم و در نهایت دنیا را از پیشرفت بیشتر و از مزایای آنچه اقتصاددانان قانون مزیت نسبی می‌نامند، محروم می‌کنیم.

وای به حال کسی که خودش را در مسائل پیش‌پاافتاده فرسوده می‌کند و وقتی لحظات بزرگ فرامی‌رسد، انرژی‌اش را از دست داده است. وای به حال آن شخص (و اطرافیانش) که چون همه کارها را به عهده گرفته‌اند از نظر ذهنی آن‌قدر خسته هستند که وقتی همه‌چیز خراب می‌شود، قادر به مدیریت استرس‌های اضافی نیستند.

امپراتور در رمان زیبای «خاطرات هادریان» نوشته مارگریت یورسنار می‌گوید: «بهترین کاری که می‌توانی را انجام بده. سپس حتی اگر اندک، آن را به طور دائم بهبود بده.» کنایه‌ای زیبا در اینجا وجود دارد: با اینگه هرگز از پیشرفت خود راضی نیستید، اما همیشه راضی هستید زیرا در حال پیشرفتید.

هرکسی، چه یک ورزشکار حرفه‌ای و چه یک نظافتچی، می‌تواند در کار خود بهتر شود. شما می‌توانید یک شهروند، یک پسر یا یک دختر بهتر باشید. می‌توانید در نحوه فکر کردن، تمرکز و آنچه در مورد آن فکر می‌کنید بهتر شوید. اپیکتت می‌گوید: «همان‌طور که یک نفر از بهتر شدن مزرعه‌اش و دیگری از بهتر شدن اسبش لذت می‌برد، من هم از پیشرفت و بهتر شدن خودم لذت می‌برم.» او این جملات را به‌عنوان مردی گفته است که در ابتدا یک برده تبعیدی بود و سپس به یکی از خردمندترین مردان جهان باستان تبدیل شد. تمرکزش این بود که چگونه می‌تواند هر روز و از هر نظر بهتر شود.

آیا اینکه هرگز «به نقطه نهایی نمی‌رسیم» کمی دلسردکننده نیست؟ اینکه استانداردهای ما دائماً دور از دسترس توانایی‌هایمان در حال افزایش هستند؟ قطعاً نه این‌گونه نیست! ما تنها در حال عوض کردن شرایط هستیم تا بازی خسته‌کننده نشود و مهم‌تر از آن، هرگز تمام نشود. چنین روندی باعث لذت و رضایت هرچه بیشتر ما خواهد شد. به قله‌هایی می‌رسیم که اگر چنین رویه‌ای را در پیش نگرفته بودیم هرگز نمی‌توانستیم آن‌ها را ببینیم.