بریده‌هایی از کتاب انضباط فردی سرنوشت شما را تعیین می کند

وقتی زمان تلف می‌شود ما نیز تلف می‌شویم. وقتی زمان را می‌کشیم، خودمان را می‌کشیم. ما باید یاد بگیریم که چگونه از زمان استفاده کنیم در غیر این‌صورت زمان ما را تحلیل خواهد برد.

. مربی با حالتی منزجر به او گفت: «خب، باید بدونی. ممکنه وارد بازی بشی و اگه وقت رو ندونی، ممکنه تیم رو به دردسر بندازی. دیگه نبینم وسط بازی با کسی صحبت کنی.» همان‌طور که هر تیم بسکتبال در هر حمله ۲۴ ثانیه وقت دارد تا توپ را پرتاب کند، به همه ما نیز در هر روز ۲۴ ساعت فرصت داده شده است. باید از آن آگاه باشیم، قدرش را بدانیم، آن را مدیریت کرده و از آن استفاده کنیم در غیر این‌صورت بی‌دقتی کرده‌ایم و حماقت به خرج داده‌ایم. شما همیشه در بازی هستید. باید دقیقاً زمان را بدانید زیرا هرگز آگاه نیستید چه زمانی وقتتان تمام می‌شود

وقتی انتخاب‌هایت باعث می‌شوند شبیه فردی شوی که همیشه نگران پول هستی، تو ثروتمند نیستی و مهم نیست که درآمدت چقدر باشد.

می‌توانید به سؤالات با این جمله پاسخ دهید که «نمی‌دانم». می‌توانید توهین را نادیده بگیرید. می‌توانید دعوت دیگران را رد کنید. می‌توانید تصمیم بگیرید که توضیحی راجع به دلایلتان ندهید. می‌توانید به خود اجازه دهید که مکث کنید. می‌توانید حرف‌هایتان را در دفترچه، یادداشت کنید. می‌توانید گوش دهید. می‌توانید با سکوت بشینید و به اعمالتان اجازه دهید تا جای شما صحبت کنند. شما می‌توانید بیشتر از حرف زدن، گوش کنید و تنها زمانی صحبت کنید که مطمئن باشید حرف نزدن بهتر نیست.

می‌توانید تصمیم بگیرید که به جای استفاده از کلمات، کارتان جای شما صحبت کند.

قطعاً فردی که احمق است نمی‌تواند ساکت بماند.»

مختصر و مفید صحبت کردن اسپارت‌ها بخشی از فرهنگ آن‌ها بود که نشان از انضباط فردی‌شان داشت. آن‌ها در جایی‌که می‌شد با یک کلمه پاسخ داد هرگز دو کلمه را بر زبان نمی‌آوردند. هرگز بیش از آنچه لازم بود نمی‌گفتند، هرگز زیاد صحبت نمی‌کردند، هرگز سفره دلشان را پیش دیگران باز نمی‌کردند و هرگز روده‌درازی نمی‌کردند.

فستینا لِنته واژه‌ای لاتین به معنای «آرام، شتاب کن» یا «آهسته، عجله کن» است؛ اینکه هنگام شتاب و پیشرفت نیز جانب آرامش و احتیاط را رعایت کن.

افرادی با بدن‌هایی پر از تنبلی و عیاشی که گمان می‌کنند می‌توانند یک زندگی معنوی عالی داشته باشند کاملاً در اشتباه هستند. تولستوی

فلوید پترسون شب قبل از مبارزه بوکس با آرچی مور برای عنوان قهرمانی در سال ۱۹۵۶، مهم‌ترین بخش رژیم تمرینی خود را اجرا کرد. این بخش شامل بازبینی نهایی نقشه مبارزه‌اش نبود، بلکه رفت تا بخوابد! نه اینکه برود و چرتی بزند بلکه رفت تا یازده‌ساعت‌ونیم بخوابد و به موقع از خواب بیدار شود تا دوباره تمرین کند. قبل از رفتن به رینگ سه ساعت خوابید و در رختکن نیز چرت زد. به‌این‌ترتیب توانست در راند پنجم حریف خسته‌اش را ناک‌اوت کند. وقتی می‌خواهید با یکی از بهترین بوکسورهای تمام دوران مبارزه کنید، بهتر است استراحت خوبی داشته باشید.

بله کار ما مهم است، عجله داریم و به دنبال این هستیم که موفق شدیم. اما بدون توانایی کنترلِ این شتاب و عجله، دوام نخواهیم آورد. ما فقط نمی‌خواهیم که همین الان سریع و قوی باشیم، بلکه می‌خواهیم این سرعت و قدرت را برای مدتی طولانی حفظ کنیم.

آیا می‌خواهید پادشاه یک امپراتوری بزرگ باشید؟ پس بر خودتان حکومت کنید. «پوبلیوس سیروس (نویسنده لاتین پیش از میلاد مسیح)»

یک ضرب‌المثل ژاپنی قدیمی این موضوع را شرح می‌دهد: «به خاطر میخی نعلی افتاد. به خاطر نعلی اسبی افتاد. به خاطر اسبی سواری افتاد. به خاطر سواری جنگی شکست خورد. به خاطر شکستی مملکتی نابود شد و همه این‌ها به خاطر کسی بود که میخ را خوب نکوبیده بود.»

مکسول پرکینز که یک ویراستار ادبی بود روی دیوار بالای شومینه خانه‌اش نوشته بود: «آدمِ پُرتر، کمتر می‌خواهد.»

هرکس عادت بدی دارد که در حال کُشتی گرفتن با آن است، اما برای بازگشت و شکست دادن آن هرگز دیر نیست.

جهان برای خیل میزبانان بااستعدادش که توسط انگل درونشان نابود شده‌اند، غمگین است، انگلی که نیاز به تغذیه مداوم داشت اما هرگز سیر نشد. هزینه از دست رفتن این استعدادها صرفاً شخصی نیست، بلکه عواقبش به همه ما می‌رسد، با سمفونی‌هایی که هرگز نوشته نشدند، شاهکارهایی که هرگز خلق نشدند و کارهای خوبی که هرگز انجام نشدند.

چرا باید از شکم یا هوس‌هایمان یا موبایل‌هایمان (که به نظر می‌رسد در این دوران تقریباً از نظر فیزیکی به ما چسبیده‌اند) دستور بگیریم. ما باید رئیس بدن و عادت‌هایمان باشیم و نه برعکس.

آیزنهاور که در تمام دوران زندگی‌اش در هر روز سه تا چهار پاکت سیگار می‌کشید، سیگار را ترک کرد و دیگر هرگز به آن لب نزد.» او به یکی از دستیارانش گفت: «تنها راه ترک کردن، ترک کردن است و من هم ترک کردم.»

لذت افراطی همیشه زودگذر است. به همین دلیل است که انضباط فردی رد لذت نیست بلکه راهی برای پذیرش آن است. خوب رفتار کردن با بدنمان، به‌اندازه رفع کردن هوس‌هایمان، سخت کار کردن، ورزش کردن و انجام پرشور و حرارت کارها جزء تنبیه و مجازات نیستند. صرفاً کارهایی هستند که لذت آن‌ها در پاداشی است که به همراه دارند.

همینگوی درباره زود بیدار شدنش گفته است که «کسی نیست تا مزاحمتان شود. هوا سرد یا خنک است و در حین اینکه در حال نوشتن هستید، گرم می‌شوید».