بریده‌هایی از کتاب انضباط فردی سرنوشت شما را تعیین می کند

اکثر افرادی که کار مهمی انجام می‌دهند افرادی هستند که هرگز نامشان را نشنیده‌اید. اکثر افراد شاد نیاز ندارند که شما بدانید آن‌ها چقدر شاد هستند. آن‌ها اصلاً به شما فکر نمی‌کنند. قوی‌ترین افراد آن‌هایی هستند که به خودشان تکیه می‌کنند و خودکفا هستند. آن‌ها خودشان و کسب‌وکارشان را مدیریت می‌کنند.

سرگرم کار خودتان باشید. برای تعاملاتتان قاعده و قانون داشته باشید. زندگی خصوصی خود را حفظ کنید. اجازه ندهید مردم شما را به لجن بکشند. گرفتار ناکارآمدی‌های دیگران نشوید (یا آن‌ها را گرفتار کارهای خودتان نکنید). آن‌قدر قوی باشید که بتوانید آنچه را که دوست دارید و آنچه را که دوست ندارید، به دیگران بگویید و به ترجیحات دیگران احترام بگذارید.

گورستانِ استعدادها و توانایی‌های از دست رفته پر از افرادی است که اول می‌خواستند کارهای دیگری را انجام دهند و بعد به کار سخت‌تر و اصلی‌شان برسند.

شما باید تا زمانی که هنوز فرصت دارید بهترین کار را انجام دهید. زندگی کوتاه است. هرگز نمی‌دانید چه زمانی بازی تمام می‌شود یا بدنتان از شما گرفته خواهد شد. پس آن‌ها را تباه نکنید!

در مورد این موضوع بیشتر فکر کنید. اکثر مردم حتی حضوری مستمر ندارند و از میان کسانی که حضور یافته و خودشان را متعهد به انجام کاری می‌کنند، بیشتر آن‌ها واقعاً به خودشان فشار نمی‌آورند. بنابراین در این مسیر شما جزو نوادر هستید.

فیلسوف فرانسوی میشل دو مونتی به خودش یادآوری می‌کند: «هرکسی که به زندگی‌اش پیرامون هدف مشخصی نظم نداده است احتمالاً نمی‌تواند کارها و اعمال شخصی خود را نیز به درستی پیش ببرد.» فیلسوفان رواقی نیز گفته‌اند که اگر نمی‌دانید به سمت چه مقصدی دریانوردی می‌کنید، هیچ بادی نیز برایتان مساعد نیست.

او گفت: «مردمانی که آماده هستند تا وقتشان را بدون هدف تلف کنند، تقریباً بی‌شمارند.»

آیا استقامت همیشه پیروز می‌شود؟ البته که نه، اما هیچ‌کس با تسلیم شدن و با سستی و ضعف پیروز نخواهد شد.

ما فقط نمی‌خواهیم که همین الان سریع و قوی باشیم، بلکه می‌خواهیم این سرعت و قدرت را برای مدتی طولانی حفظ کنیم.

برخی دیگر دنبال تضمین می‌گردند و می‌گویند: «اگر ده‌هزار ساعت وقت بگذارم، آن‌وقت می‌توانم حرفه‌ای شوم؟ آیا پولدار می‌شوم؟» خیر، این‌طور نیست. برای همیشه، پاداش این همه زحمت تنها کار کردن خواهد بود. اما در عوض، شادی‌آفرین است. در واقع، شکنجه و بهشتی توأمان است، یک رستگاری پرزحمت اما شگفت‌انگیز.

مارکوس اورلیوس در پاسخ به خودش (و البته به ما) گفت: «آیا گیاهان، پرندگان، مورچه‌ها، عنکبوت‌ها و زنبورها را نمی‌بینی که کارهایشان را انجام می‌دهند و تا جایی‌که می‌توانند به دنیا سروسامان می‌بخشند؟ اما تو حاضر نیستی کار خودت را به‌عنوان یک انسان انجام دهی؟ چرا تلاش نمی‌کنی تا آنچه که اقتضای طبیعت تو است را انجام دهی؟»

کسانی که زندگی شتاب‌زده یا سهل‌گیرانه‌ای دارند نیز چیزهایی را از دست می‌دهند و متوجه توانایی‌های بالقوه خود نمی‌شوند. انضباط محرومیت نیست و همراه خود پاداش‌هایی را به همراه دارد.

افرادی که واقعاً فداکار هستند، نسبت به دیگران بیشتر به خودشان سخت می‌گیرند. اعتدال می‌تواند به عظمت و شکوه منجر شود. اعتدال همچون شمشیری آب‌دیده، به معنای سادگی، فروتنی، صلابت و خویشتن‌داری در همه‌چیز (به جز در اراده و سرسختی‌مان) است. ما برای خودمان و اهدافمان، برای ادامه دادن، فشار آوردن، پاک ماندن و سرسخت بودن به آن مدیونیم. ما برای تسخیر و به کنترل درآوردن بدنمان (پیش از آنکه تحت کنترل بدنمان درآییم) به اعتدال نیازمندیم.

یک‌بار در میان دعوایی بزرگ یک اسپارتی تنها گوش می‌داد و چیزی نمی‌گفت. کسی از او پرسید آیا تو احمقی که هیچ حرفی نمی‌زنی؟ او پاسخ داد: «خب، قطعاً فردی که احمق است نمی‌تواند ساکت بماند.»

همان‌طور که لینکلن گفت اگر بخواهید به هر حمله‌ای واکنش نشان دهید، بهتر است از همین الان شکست را بپذیرید.

اگر در تلاش هستید که به همه امور برسید باید بدانید که به هیچ‌چیز نخواهید رسید.

کسانی‌که از تغییر می‌ترسند ماندگار نخواهند شد. کسانی‌که از بازخورد می‌ترسند یا نگرانند که مرتکب اشتباه شوند نیز نمی‌توانند تغییر کنند.

ذهنی که ناتوان است مدام منحرف می‌شود اما ذهنی که قوی و توانمند است، می‌تواند خودش را مشغول کند و مهم‌تر از آن می‌تواند در لحظاتی که لازم است متمرکز و هوشیار باشد.

شما می‌توانید عصبانی شوید، اما مهم این است که هیچ کاری از روی عصبانیت انجام ندهید.

کله‌های داغ به ندرت تصمیم‌های خوبی می‌گیرند