بریده‌هایی از کتاب یکی برای خانواده‌ی مورفی

ـ من می‌تونم خیلی چیزها رو تحمل کنم، ولی دروغ رو نه.

«وقتی بری برای ما هم خیلی سخت می‌شه. ولی خیلی خوشحالم که مدتی بخشی از زندگی ما بودی کارلی. خوب شد که همدیگه رو دیدیم تا اینکه اصلاً نمی‌دیدیم

چهل درصدِ موفقیت اشتیاقه و چهل درصد دیگه اعتماد به نفسه. تو اشتیاق داری، ولی اعتماد به نفس نداری.»

«تو قوی هستی. اون‌قدر قوی که می‌تونی این غمی رو که توی دلت هست، مخفی کنی.»

هیچی بدتر از این نیست که آدمی رو که افتاده روی زمین بهش لگد بزنی.

نمی‌دونم چرا وقتی همه‌چیز خرابه، آدم‌ها همیشه می‌گن سعی کن کمی بخوابی. لابد علتش اینه که وقتی آدم خوابه کاری به کارشون نداره.

«خب، فکر می‌کنم بعضی‌وقت‌ها قلبمون ما رو هدایت می‌کنه.»

باید طوری بری توی زمین بازی انگار که همه کار می‌تونی بکنی، حتی اگه می‌دونی که نمی‌تونی. ـ چه فایده داره که به خودم دروغ بگم؟ شونه بالا می‌ندازم. «یه چیزی داره. مؤثره. به‌علاوه، اگه انرژی خوب بدی که می‌تونی بازی کنی، بقیه هم کم‌کم با تو اون‌طوری رفتار می‌کنن. همه چیز به رفتار آدم بستگی داره.

درک کردن عشق خیلی سخته

ـ تو مثل گلیندا می‌مونی. به خنده می‌افتم. «جادوگر‌خوبه؟ اِ، فکر نمی‌کنم.» غمگین به نظر می‌یاد. «تا حالا احساس کردی که... به یه جایی نمی‌خوری؟ مثلاً همه یه چیزی دارن که تو نداری؟» ـ ولی تا حالا فکر کردی که شاید... این تو نیستی که غیرعادی هستی، بقیه‌ی مردم غیرعادی‌ان؟ مردم به تو برچسبی می‌زنن که نیستی؟ «آره.»

اگه بخوای می‌تونی این زندگی رو برای خودت درست کنی. هر زندگی‌ای که بخوای.

بعضی وقت‌ها مردم زمان می‌خوان. فقط همین. درست می‌شه.

«فقط باید تصمیم بگیری و دنبالش بری. تو به اندازه‌ی کافی باهوش و خاص هستی تا از عهده‌اش بربیای.»

دارم تصمیم می‌گیرم، ولی پاهام می‌رن. یه راه رفتن مکانیکی.

«بعضی وقت‌ها نمی‌تونی جلو فکر کردنت رو بگیری. حتی اگه نخوای فکر کنی.»

دارم می‌خندم. خنده‌ای که منو می‌ترسونه، درست مثل اینکه روی نرده‌ای هستم بین شدید خندیدن و گریه کردن

برمی‌گردم و می‌دونم که هیچ‌وقت دیگه اونو نمی‌بینم. ولی تا عمر دارم توی قلبم می‌مونه.

نمی‌دونم چرا وقتی همه‌چیز خرابه، آدم‌ها همیشه می‌گن سعی کن کمی بخوابی. لابد علتش اینه که وقتی آدم خوابه کاری به کارشون نداره.

یه روز باید بفهمی که خشمی که از دنیا داری فقط خودتو اذیت می‌کنه.

ـ می‌دونی شهامت چیه؟ دست به سینه می‌شه. «راحتم بذار. گوش دادن به تو؟» «نه، اون حماقته.» چشمک می‌زنم، گرچه که می‌دونم غیرعادیه. «بگو چیه.» ـ من از چیزی نمی‌ترسم. ـ نه! یعنی از یه کاری بترسی، ولی بازم انجامش بدی. مثل وقتی که پدرت تو یه ساختمونی که آتیش گرفته می‌ره تا آدم‌ها رو نجات بده. می‌دونم که می‌ترسه، ولی به هر حال این کارو می‌کنه.