بریده‌هایی از کتاب وقتی نیچه گریست

«تا زنده‌ای، زندگی کن! اگر زندگی‌ات را به کمال دریابی، وحشت مرگ از بین خواهد رفت! وقتی کسی بهنگام زندگی نمی‌کند، نمی‌تواند بهنگام بمیرد.»

یک چشم‌انداز وسیع همواره از شدت مصیبت می‌کاهد. اگر به‌اندازهٔ کافی صعود کنیم، به ارتفاعی می‌رسیم که در آن، مصیبت دیگر مصیبت‌بار جلوه نمی‌کند.

امید یک ضرورت است و چه کسی غیر از ما باید آن را زنده نگه دارد؟

«آخرین پاداش مرده این است که دیگر نمی‌میرد

امید بدترین بلاست، زیرا عذاب را طولانی می‌کند.»

«گاهی آموزگاران باید سخت‌گیری کنند. پیام‌های دشوار را باید به مردم داد، زیرا زندگی دشوار است، مردن نیز

گاه لازم است شکاک و گوش‌به‌زنگ باشیم، ولی گاهی هم می‌شود آرام گرفت و به دیگران اجازه داد که لمسمان کنند.»

فکر می‌کنم بعضی نقش‌های بزرگ‌سالی به ذهن کودک وارد می‌شوند و دیگر رهایش نمی‌کنند. شاید فرد ناگزیر شود پیش‌از آنکه یکی از این نقش‌ها بر تمامی افکارش حاکم شود آن را به‌زور از ذهن براند!»

«ولی ما آرمان‌گرایان آزاداندیشی هستیم که محدودیت‌های اعمال‌شده از سوی جامعه را رد می‌کنیم. ما به توانایی خود در آفرینش ساختار اخلاقی خاص خود ایمان داریم.»

«ما از کدامین ستاره اینجا کنار یکدیگر فرود آمده‌ایم؟

ما تنها حیواناتی هستیم که از شرم سرخ می‌شویم، این‌طور نیست؟»

سوختن در آتشِ خویشتن را خواهان باش. بی‌خاکستر شدن کی نو توانی شد؟

«یکپارچگی ناخودآگاه.» این نظر برویر را هم به هیجان آورد: «درست است، زیگ. بصیرت حقیقی در همین است!»

نخست باید محدودیت‌ها را شناخت. بعد باید از خود فاصله گرفتن و از دور به خود نگریستن را آموخت.

نیچه ما را به کوششی در جهت چیرگی بر درون، به فرایند خودشکوفایی و به‌سوی تحقق توانایی‌های بالقوه‌مان فرامی‌خواند، نه به کوشش در جهت سلطه بر دیگری.

بسیاری از فیلسوفان پیروِ نیچه او را نه یک ویرانگر، که یک درمانگر می‌دانند، مردی که آرزو داشت طبیب عصر خویش باشد. و امیدش به درمان کدامین بیماری بود؟ پوچ‌گرایی. پوچ‌گرایی پساداروینی در اواخر سدهٔ نوزدهم در اروپا رخنه می‌کرد. پس‌از داروین، تمامی ارزش‌های مذهبی سنتی فرو ریخته بود. خدا مرده بود و انسان‌گرایی غیردینی جدیدی بر ویرانه‌های معبد پا می‌گرفت. نیچه  نیچهی آفریننده، نیچهی جوینده و نه نیچهی ویرانگر  از مرگ خدا به‌عنوان فرصتی برای آفرینش مجموعهٔ جدیدی از ارزش‌ها سود جست. او نزدیک به صد سال پیش گفته است: «اگر "چرا"ی خویش را برای زندگی داشته باشیم، با هر "چگونه"ای خواهیم ساخت.» ولی نیچه "چرا"یی نو و مجموعه‌ای نوین از ارزش‌ها را طلب کرد که نه بر ارزش‌های ماورایی، بلکه بر تجربهٔ انسانی بنیان نهاده شده بود.

«تاریخ قصه‌ای است که حادث شده و قصه تاریخی است که ممکن بود حادث شود.»

دانشجویان می‌گویند برای صراحت من ارزش قائل‌اند. در طول زندگی حرفه‌ای‌ام هرگز چیزی ننوشته‌ام که خود به‌درستی درک نکرده باشم.

به این گفتهٔ یونگ باور دارم که درمان امری خلاقانه است و درمانگرِ موفق کسی است که برای هر بیمار درمانی جدید ابداع کند.

نوشتن یک رمان خوب لطیف‌ترین کاری است که از عهدهٔ بشر برمی‌آید.