بریده‌هایی از کتاب شهید عشق

انسان تا زمانی که نتواند با حرف زدن با دیگران ارتباط برقرار کند، با فطرت خویش زندگی می‌کند

فریب بدهید، او را نمی‌توانید بفریبید. پس مراقب باشید!

ای مردم! فراموش نکنید نفسی که خود را بی‌عیب می‌بیند، بدون این‌که هرگز سیر شود، همواره طلب می‌کند. عقل که تحت فرمان اوست، سعی می‌کند دلایل این خواسته‌های بی‌حد و حصر را دریابد. وجدان مرده بدون این‌که ببیند این آرزوها حق است یا نه، این خواسته‌ها را خوب جلوه می‌دهد، ولی خداوند حسابرسی خواهد کرد. مکرّر هم اگر خود را

«ای کسانی که به عترت رسول دل بسته‌اید! فراموش نکنید و نگذارید فراموش شود! ترک دنیا عظمت نفس است، ترک آخرت نیز عظمت قلب. خیلی دشوار است که شخص خود را ترک کند. این حال عظمت روح را نشان می‌دهد.»

عباس گفت: «تأسف‌بار بود! کسانی که در صفین می‌گفتند به بنی‌امیه آب ندهیم! امروز با آن‌ها هم دست شده‌اند و ما را بی‌آب گذاشته‌اند. کسانی که در آن روز در مقابل قرآن ناطق پافشاری کردند، امروز اوامر کتاب را آشکارا زیر پا می‌گذارند.»

عباس گفت: «تأسف‌بار بود! کسانی که در صفین می‌گفتند به بنی‌امیه آب ندهیم! امروز با آن‌ها هم دست شده‌اند و ما را بی‌آب گذاشته‌اند. کسانی که در آن روز در مقابل قرآن ناطق پافشاری کردند، امروز اوامر کتاب را آشکارا زیر پا می‌گذارند.»

حبیب خدا روزی از او پرسیده بود که شقی‌ترین انسان‌ها چه کسی است؟ امام علی (ع) به این پاسخ اکتفا کرده بود که «خدا و رسولش می‌داند!» رسول خدا (ص) پیشانی او را گرفته و فرموده بود: «کسی که به این‌جا ضربه می‌زند» و بعد به محاسن امام (ع) اشاره کرده، افزوده بود: «و این‌جا را به خون آلوده می‌کند!» امام (ع) در آن روز از تقدیر خود آگاه شده بود. یعنی به دست شقی‌ترین انسان‌ها شهید خواهد شد.

«خدایا! ما را از نفْسی که بدی‌ها را امر می‌کند، عقلی که به شرّ فکر می‌کند، وجدانی که خوابیده است و وسوسه‌های شیطان حفظ کن!»

قبل از این‌که رسول خدا (ص) رحلت کند، فرموده بود «هرکس می‌خواهد علم آدم، عزم نوح، حلم ابراهیم، جلال موسی، جمال یوسف و تقوای عیسی را ببیند، به علی نگاه کند!» اصحاب پیامبر منافق بودن یا نبودن کسی را به‌واسطۀ محبتش نسبت‌به علی (ع) می‌سنجیدند، زیرا از رسول خدا (ص) شنیده بودند که کافر‌ان و منافقان او را دوست نمی‌دارند.

رسول خدا (ص) علی (ع) را به قرآن تشبیه کرده و فرموده بود: «هرکس می‌خواهد یک‌سوم کتاب خدا را بخواند، سوره توحید را بخواند.» و اضافه کرده بود: «ای علی! کسی که تو را با قلب دوست می‌دارد، یک‌سوم ایمانش را کسب می‌کند. کسی که هم با قلب و هم با زبان دوستت می‌دارد، دوسوم ایمانش را کسب می‌کند. کسی که هم با قلب، هم با زبان و هم با عملش تو را دوست می‌دارد، تمام ایمان را کسب می‌کند. قسم به خدایی که مرا به عنوان پیامبر حق فرستاده، اگر اهل زمین هم تو را به اندازۀ اهل آسمان دوست می‌داشتند، خداوند در روز قیامت هیچ‌یک از انسان‌ها را عذاب نمی‌کرد.»

رسول خدا (ص) با ذکر «أنا مدینة العلم و علیٌ بابها» فرموده بود که خودش شهر علم است و علی (ع) دروازۀ آن شهر است. قرآن نیز تأکید کرده بود که «به خانه‌ها از درشان وارد شوید!» و گویی راه را به طالبان علم الهی نشان می‌داد. مؤمنانی که می‌خواهند به خانۀ دل خود، به کعبۀ خویش وارد شوند، بالاخره مجبورند از این در عبور کنند.

طبق آخرین نامۀ مسلم که یک هفته پیش از عید به دستشان رسیده بود، شمار کسانی که غیابی به امام (ع) پیوسته بودند، از سه هزار نفر بیشتر شده بود و هر روز بر این تعداد افزوده می‌شد.

قسم به خدایی که مرا به عنوان پیامبر حق فرستاده، اگر اهل زمین هم تو را به اندازۀ اهل آسمان دوست می‌داشتند، خداوند در روز قیامت هیچ‌یک از انسان‌ها را عذاب نمی‌کرد.

زمزم به معنی «حرف زدن با صدای آهسته» است. کسانی‌که آن را می‌نوشند، صدایشان را پایین می‌آورند و ابا می‌کنند کلامی که از دهانشان درمی‌آید، به گوش نامحرم برسد

وقتی نیّت روزه می‌کرد، حبّ خدا را آذوقه و علم او را آب قرار می‌داد.

گاهی برای شیطان سخت است که شما را آشکارا به‌سوی بدی بکشاند. وقتی می‌بیند از طرف چپ نمی‌تواند نزدیک شود، به راست متمایل می‌شود، خود را حق نشان می‌دهد و چیزهای متفاوتی را زمزمه می‌کند. نفْس‌هایی هم که از مذمت خود عاجزند، چنین هستند. نمی‌تواند بگوید «دزدی کن!»، ولی می‌گوید «اینک بگیر، بعدها اعاده می‌کنی!» با خود می‌گوید مگر این چیست؟ مگر فلان کس هم دزدی نمی‌کند؟ و از بدکاران مثال می‌آورد. وجدانت نیز می‌گوید مال تو بود... و حساب را می‌بندد.»

دل‌هایی که می‌توانند ببینند و بشنوند، احساس می‌کنند کوه‌هایی که مکه را احاطه کرده و آسمان بی‌نهایت نیز فرزند رسول خدا (ص) را تصدیق می‌کنند. دیگر انتظار به پایان می‌رسد. برای اهل خدا، درهای سفر به سوی خدا تا آخر باز شده است.

شاید هم مهاجرانی که در راه خدا هجرت می‌کردند یا حاجیانی که برای زیارت خانۀ خدا می‌آمدند، اسم‌شان را از هاجر می‌گرفتند.

ناگهان لرزیدم. نطقم کور شد و حقیقت این‌که حسین (ع) فرزند پیامبر رحمت (ص) و حبیب خدا، و یزید که قرن‌هاست به لعنت گرفتار است، هر دو همواره در درون من بوده‌اند. برایم آشکار شد. از خود پرسیدم: «من آیا بیشتر شبیه کوفیان بوده‌ام؟ ...»

کمی آرام شدم، سکوت کردم و سرم را به زیر انداختم. صدا گفت: «کربلا را به‌گونه‌ای دیگر نیز نگاه کن.» «یزیدِ این داستان، همان نفس آدمی است که هر آن، به بدی‌ها امر می‌کند و در زمین نفاق می‌افکند و خون می‌ریزد. کوفیانی که وقتی زور و زر را دیدند، دوستانشان را در نیمۀ راه‌ ر‌ها کردند. اینک آیا این عقل تو نیست که ملاحظۀ مصلحت می‌کند؟ یاران حسین (ع) که خود خلیفة‌الله بود بر زمین با تزکیه به اوج رسیدند ... فراموش مکن! کسی که تو را آفریده، آفریدگار یزید و کوفیان و حسین (ع) نیز هست.»