بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

کفار به ما می‌گویند: دین را کنار بگذارید، ما به شما دنیا می‌دهیم، و وسایل راحتی ظاهری _نه راحتی درونی_ شما را فراهم می‌کنیم! البته این سخن هم دروغ است، زیرا اگر آن‌ها برای ما راحتی دنیا را می‌خواهند، پس چرا این‌همه بر سر تسلط بر ما با هم نزاع دارند؟!

در این زمان، حضرت (عج) طرفدار کسی است که برای تعجیل فرج دعا کند. اگر در ناراحتی است، [با دعای برای تعجیل فرج] رفع آن را می‌خواهد، و اگر در راحتی است، می‌داند که دوام ندارد و تا فرج محقق نشود، هیچ چیز فایده ندارد.

در روایت داریم که در آخرالزمان همه هلاک می‌شوند «اِلّا مَن دَعا بِالَفَرج» (مگر کسی که برای فرج دعا کند)

در امور اجتماعی نباید به دیگران نگاه کنیم و از این و آن پیروی کنیم؛ زیرا افراد، معصوم نیستند، هرچند بزرگ و بزرگوار باشند، بلکه باید نگاه کنیم و ببینیم اگر خودمان تنها بودیم و دیگران نبودند، آیا انجام می‌دادیم یا خیر! و نباید به دیگران کار داشته باشیم. ما نباید خود را با اهل‌سنّت قیاس کنیم. ما باید رضا و میل امام زمان (عج) را در کارها به‌دست آوریم؛ چه در مصرف سهم امام و چه در کارهای اجتماعی دیگر.

کار بندگی به جایی می‌رسد که [در روایت] می‌فرماید: «لَا فَرْقَ بَیْنَکَ وَ بَیْنَها [بَینَهُم] إِلَّا أَنَّهُمْ عِبَادُکَ» (فرقی میان تو و آنان نیست، جز آن‌که آن‌ها بندگان تو هستند)

خدا می‌داند که اگر حضرت صاحب (عج) در میان ما حاضر بود، از چه جهاتی حتی برای شناخت اوّل ماه و یا تاریخ اعیاد و وفیات ائمه اطهار (ع) و… مستغنی بودیم!

چقدر سخت است، اگر برای ما این امر ملکه نشود که در هر کاری که می‌خواهیم اقدام کنیم و انجام دهیم، ابتدا رضایت و عدم رضایت او را در نظر نگیریم و رضایت و خشنودی او را جلب ننماییم!

در میان این اوصیاء (ع) نیز، خمسه طیبه (ع) را بر غیر خمسه مقدم می‌دانیم. در میان اوصیاء غیر خمسه نیز صاحب وقت ما (عج) مقدم است؛ در میان آن‌ها «کأَنَّهُ کوْکبٌ دُرِّی» (همچون ستاره‌ای درخشان) است.

کسانی که نه ظالم‌اند، و نه رفیق ظالم هستند، و نه با ظالمین معاشرند، و نه در خانه و نه در محله ظالمین هستند، وجود شریف حضرت (عج) از دیده آن‌ها اصلاً محجوب نیست!

«وَ ما أَصابَکمْ مِنْ مُصیبَةٍ فَبِما کسَبَتْ أَیدیکم» (هر مصیبتی به شما می‌رسد، به واسطه اعمال شماست).

چنانچه در اتاقی دربسته باشیم و بدانیم که قدرت بزرگی مثل آمریکا یا شوروی پشت در ایستاده و سخنان ما علیه یا لَه خود را می‌شنود و ضبط می‌نماید و به موقع علیه ما به اجرا می‌گذارد، چقدر حال ما فرق می‌کند و مواظب سخنان خود می‌شویم، با این‌که آن‌ها را نمی‌بینیم، ولی علم داریم و می‌دانیم که پشت در هستند؟! پس چرا حال ما نسبت به امام زمان (عج) در انجام آنچه بر له یا علیه اوست، چنین نیست؟

خدا نکند که برای تعجیل فرج امام زمان (عج) دعا کنیم، ولی کارهایمان برای تبعید فرج آن حضرت باشد!

الآن برادران و خواهران مذهبی و دینی ما در فشار و ناراحتی به سر می‌برند، و ما این‌گونه راحت و بی‌تفاوت نشسته‌ایم؛ پس اگر روزی ما در فشار و ناراحتی به سر بریم و آن‌ها راحت باشند، عیبی ندارد! در حالی که جامعه توحیدی باید طوری باشد که اگر جایی از آن آسیب دید، جاهای دیگر بی‌تفاوت نباشند.

(ما گنجینه‌داران علم الهی هستیم، ما مفسر و ترجمان امر خداییم، ما گروهی معصوم (از گناه و اشتباه) هستیم که خداوند تبارک و تعالی به اطاعت از ما فرمان داده و از نافرمانی نسبت به ما نهی کرده است. ماییم حجت رسای خداوند بر تمام آنچه زیر آسمان و بالای زمین قرار دارد).

«تا حالا ما به جوانان بشارت می‌دادیم که ظهور را درک می‌کنند، حالا به پیرها هم بشارت می‌دهیم که ظهور را درک می‌کنند!». این شایعه نیز بسیار متداول شد و در سطح جامعه بسیار گسترش یافت. این درحالی بود که خود ایشان در دفعات متعدد انتساب چنین مطلبی را نفی نموده بودند.

(شما یاران من هستید و آن‌ها - که در آخرالزمان می‌آیند - برادرانم هستند. چقدر من مشتاقم به دیدار برادرانم.

امام صادق (ع) در روایتی به بعضی از اصحاب خود فرمود: اگر خوف آن را نداشتم که در دست دشمنان قرار گیرد، کتابی به شما شیعیان می‌دادم که با وجود آن به هیچ‌چیز نیاز نداشته باشید، و آن کتاب شما را از هر چیز دیگر مستغنی و بی‌نیاز می‌کرد؛

«إِنَّ الَّرجُلَ لَیهْجُرُ» (این مرد هذیان می‌گوید!)

«لازم نیست انسان در پی این باشد که به خدمت حضرت ولیّ‌عصر (عج) تشرّف حاصل کند، بلکه شاید خواندن دو رکعت نماز و سپس توسل به ائمه (ع)، بهتر از تشرّف باشد؛ زیرا هر کجا که باشیم، آن حضرت (عج) می‌بیند و می‌شنود، و عبادت در زمان غیبت، افضل از عبادت در زمان حضور است.»

روزی در حرم مطهر امام رضا (ع) شخصی به محضر معظّم‌له رفت و با قاطعیّت ادعا کرد که من سیّد خراسانی هستم. اطرافیان همگی متعجب و مردّد شدند و منتظر بودند ببینند واکنش ایشان در برابر چنین ادعای بزرگی چیست؟ شاید او واقعاً سیّد خراسانی باشد و شاید هم یک دروغگوی مدعی! این وضعیت، انسان را بیشتر به هیجان می‌آورد تا جواب حضرت آیت‌اللّه بهجت (قدس سره) را بشنود. ایشان در کمال طمأنینه و به دور از هرگونه تنش، جمله نغزی فرمود که شاید به ذهن شخص مدعی هم خطور نکرده بود: «ما در قبال سیّد خراسانی وظیفه‌ای نداریم!» بدین‌صورت، معظّم‌له با پاسخی منطقی و علمی که برگرفته از روایات اهل‌بیت (ع) است، مانع گمراهی آن شخص شد و همچنین مسیر را برای دیگران روشن نمود.