بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

تقیّه طریقه زمان غیبت است؛ به آن پایبند باشیم!

این‌هایی که خودشان را نوکر اهل‌بیت (ع) می‌دانند، چه [اجر و مزدی] به آن‌ها بدهند، چه ندهند [به وظایف خود عمل می‌کنند]

اگر کسی در فکر خدمت به امام زمان (عج) باشد، قطعاً آن حضرت نیز به فکر او خواهد بود

معادن و گنج‌هایی که هنوز کشف نشده، همگی در زمان ظهور حضرت صاحب‌الامر (عج) ظاهر می‌شود.

جامعه و افراد اجتماع، جز با آمدن آن حضرت اصلاح نمی‌گردد.

بعضی از مردم نسبت به بعضی دیگر اکفر (کافرتر) هستند. اگر کسی بخواهد یکی از اوصیاء را با وجود اعتقاد و یقین به ثبوت وصایت او رد بکند، در واقع هم آن وصی را رد کرده و هم آن کسی را که آن وصی را تعیین کرده، رد کرده است، تا به آخر برسد [که نفی توحید است].

آیا نباید توجه داشته باشیم که ما رئیسی داریم که بر احوال ما ناظر است؟! وای بر حال ما! اگر در کارهایمان او (عج) را ناظر نبینیم، و یا او را در همه‌جا ناظر ندانیم!

خدا می‌داند در دفتر امام زمان (عج) جزء چه کسانی هستیم! کسی که اعمال بندگان در هر هفته، دو روز (روز دوشنبه و پنجشنبه) به او عرضه می‌شود. همین‌قدر می‌دانیم آن‌طوری که باید باشیم، نیستیم!

قاعده اوّلیه در مواجهه با فتنه‌ها، لزوم احتیاط عملی و توقّف نظری است.

حضرت آیت‌اللّه بهجت (قدس سره) می‌فرمودند: در هر واقعه و در هر حرکت و سکون، مشکل اصلی، تشخیص تکلیف است و بعد مشکل‌تر از آن، عمل به آن تکلیف.

چنان‌که مولای متقیان (ع) فرمود: «هر کس به دوستانش سنجیده می‌شود.»

وقتی از ایشان درخواست نصیحتی می‌شد، می‌فرمود: «روزی یک ساعت به تحصیل علوم دینی بپردازید.»

امام خود را بشناس که وقتی امام خود را شناختی، دیگر چه این امر پیش و چه به تأخیر بیفتد، به تو ضرری نمی‌رسد. و هر کس امام خود را بشناسد و سپس بمیرد، قبل از این‌که صاحب این امر (عج) قیام کند، همچون کسی است که در لشکر او باشد؛ نه، بلکه مانند کسی است که زیر پرچم او نشسته باشد

«بعضی وقت‌ها انسان می‌بیند یک حال خوشی دارد؛ حالت نورانی دارد! نمی‌داند علتش چیست. هر چه فکر می‌کند، هیچ علتی پیدا نمی‌کند. نه کار خاصی کرده، نه نماز خاصی خوانده؛ هیچ کاری نکرده است! نمی‌داند در کوچه‌ای، جایی، رد می‌شده و فقط به نحو گذرا حضرت (عج) از کنارش رد شده است. این نورانیّت و حال خوش، به همین جهت در این شخص ایجاد شده است.»

حضرت (عج) فرمود: یکی از آن کارهایی که خیلی مورد توجه واقع می‌شود، این است که به محض این‌که صدای اذان بلند شد، دعای «اللَّهُمَّ کُن لِوَلِیَّک...» را بخوانی!

«شما گمان می‌کنید ما از حال شما مطلع نیستیم. شما خیال می‌کنید ما نمی‌دانیم شما در چه حالی هستید.»

ولی افسوس که همه برای برآورده شدن حاجت شخصی خود به مسجد جمکران می‌روند، و نمی‌دانند که خود آن حضرت (عج) چه التماس دعایی از آن‌ها دارد که برای تعجیل فرج او دعا کنند؛ چنان‌که به آن آقا فرموده بود: این‌ها که به اینجا آمده‌اند، دوستان خوب ما هستند، و هر کدام حاجتی دارند: خانه، زن، فرزند، مال، ادای دین، ولی هیچ‌کس در فکر من نیست!

همچنین فرموده‌اند که در آخرالزمان این دعای فرج را که دعای تثبیت در دین است، بخوانیم: «یا اللّهُ، یا رَحْمنُ، یا رَحیمُ، یا مُقَلّبَ الْقُلُوبِ، ثَبِّتْ قَلْبی عَلی دینِک»

امام سجاد (ع) خطاب به جابر جعفی می‌فرماید: «یا جَابِرُ أَ وَ تَدْرِی مَا الْمَعْرِفَةُ؟ الْمَعْرِفَةُ إِثْبَاتُ التَّوْحِیدِ أَوَّلًا، ثُمَّ مَعْرِفَةُ الْمَعَانِی ثَانِیاً، ثُمَّ مَعْرِفَةُ الْأَبْوَابِ ثَالِثاً، ثُمَّ مَعْرِفَةُ الْأَنَامِ رَابِعاً، ثُمَّ مَعْرِفَةُ الْأَرْکانِ خَامِساً، ثُمَّ مَعْرِفَةُ النُّقَبَاءِ سَادِساً، ثُمَّ مَعْرِفَةُ النُّجَبَاءِ سَابِعاً ... أَمَّا الْمَعَانِی فَنَحْنُ مَعَانِیهِ وَ مَظَاهِرُهُ فِیکمْ اخْتَرَعَنَا مِنْ نُورِ ذَاتِهِ وَ فَوَّضَ إِلَینَا أُمُورَ عِبَادِه...» (ای جابر! آیا می‌دانی معرفت چیست؟ معرفت این است که ابتدا توحید را اثبات کنی، سپس معانی را بشناسی، آن‌گاه به ابواب معرفت دست پیدا کنی، سپس خلق را بشناسی، بعد به شناخت ارکان بپردازی، سپس نقباء و بعد نجباء را بشناسی... اما معانی، خود ماییم که معانی خداوند و مظاهر او در میان شما هستیم. خداوند، ما را از نور ذات خود خلق کرد و امور بندگانش را به ما واگذار نمود...).

«به دل‌سوختگان ما بگویید برای من دعا کنند»