بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

راستی و جدی و با همّ و غم متأثر باشیم و از خدا بخواهیم تا فاصله هزار و چند صد ساله‌ای که بین مردم و واسطه فیض اتفاق افتاده است، برطرف شود و به پایان برسد. دعای با حال حزن و اندوه و تأثر قلبی از مردم واقع نمی‌شود؛ اگر می‌شد، قطعاً وضع این‌طور نبود!

(بسم اللّه الرحمن الرحیم. ای علی بن محمّد سمری! خداوند اجر برادرانت را در مصیبت وفات تو بزرگ گرداند. بدان که تو تا شش روز دیگر از دنیا خواهی رفت، پس خود را آماده کن و به هیچ‌کس بعد از خودت وصیّت نکن که بخواهد بعد از وفاتت در جایگاه تو قرار گیرد. همانا غیبت تامّه رخ داده است و دیگر ظهوری نخواهد بود؛ مگر بعد از اذن خدای عز و جل، و این رخصت، بعد از طولانی شدن مدت و سخت شدن دل‌ها و پر شدن زمین از ظلم خواهد بود. و کسانی سراغ شیعیان من خواهند آمد که مدعی مشاهده هستند. بدانید که هر کس مدعی مشاهده قبل از خروج سفیانی و ندای آسمانی باشد، دروغگو و دروغ‌باف است. هیچ بازدارندگی و نیرویی نیست، مگر به خواست خدای بزرگ و بلند مرتبه).

اگر بفرمایید «به آن حضرت دسترسی نداریم»، جواب شما این است که چرا به انجام واجبات و ترک محرّمات ملتزم نیستید؟!

ولی گویا ما نمی‌خواهیم در راه رضای آن حضرت (عج) باشیم، نه این‌که رضای آن حضرت (عج) را نمی‌دانیم و نمی‌توانیم آن را تحصیل کنیم!

در روایتی از امام صادق (ع) نیز آمده است که حضرت نوح (ع) دو هزار و پانصد سال عمر کرد

البته [که] اماته و احیاء باید به اراده خدا باشد. هر مریضی را بگوییم، شفا می‌یابد؟ نمی‌توانیم. هر دعایی مستجاب می‌شود؟ نمی‌دانیم. مصلحت یک اداره دیگری دارد. مریض‌ها و متوسلین به او (عج) را الی‌ماشاءاللّه شفا داده است؛ به‌طوری که خودشان می‌فهمیدند [که از سوی امام زمان (عج) است].

با وجود اعتقاد به داشتن رئیسی که «عَینُ اللّه النّاظِرة» (چشم بینای خدا) است، آیا می‌توانیم از نظر الهی فرار کنیم و یا خود را پنهان کنیم؟! و هرکاری را که خواستیم، انجام دهیم؟! چه پاسخی خواهیم داد؟

وقتی که دعا می‌کنید برای فرج امام زمان (عج)، یک دعای دیگر هم بکنید: «وَ اجعَل لَنا فی ذَلِک الخِیرَة» (برای ما در آن خیر قرار بده)؛ چرا که اگر ما قبل از ظهور [از ایمان] برگردیم، دیگر ظهور به درد ما نمی‌خورد!

پاسخ: تحصیل در حوزه به رضایت آن حضرت (عج) نزدیک‌تر است، إن‌شاءاللّه.

می‌شود دعا را در غیر آن زمان و مکان خواند.

چه خوش است صوت قرآن، ز تو دلبرا شنیدن به رخت نظاره کردن، سخن خدا شنیدن

امام (ع) هم از خطیئه معصوم و مصون است و هم از خطا. خطیئه به معنای معصیت و گناه است، اما خطا شامل هر گونه اشتباه کلی و جزئی ولو غیر عامدانه می‌شود. عصمت از خطیئه برای بندگانی که همیشه از نفس خویش مراقبت می‌کنند امکان پذیر است، اما عصمت از خطا جز برای امامان میسّر نیست.

کسی با او (حضرت صاحب‌الزمان (عج)) دوست‌تر است که بعد از اتیان (انجام دادن) واجبات و ترک محرّمات و طاعت خدا در واجبات و محرّمات، برای او و فرجش بیشتر دعا کند

مسلمان‌ها در دست کفار ذلیل هستند، و کفار با مال و ثروت خودِ مسلمین بر آن‌ها مسلط هستند و بر آن‌ها حکومت می‌کنند

لذا قاعده‌اش این است که کسی که حوائج خودش را می‌خواهد، آن را در مرتبه متأخره قرار بدهد و آن حاجت عظمای همه (یعنی فرج حضرت (عج)) را جلو بیندازد

نه می‌توانیم صبر کنیم بر نشدنش و نه می‌توانیم صبر کنیم بر شدنش

مهم‌تر از دعا برای تعجیل فرج حضرت مهدی (عج)، دعا برای بقای ایمان و ثبات قدم در عقیده و عدم انکار آن حضرت (عج) تا ظهور او می‌باشد

«یا اللَّهُ یا رَحْمَنُ یا رَحِیمُ یا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِک».

در حالی که مرده را زنده می‌کند، خود در زندانِ وسیع (عرصه گیتی) به‌سر می‌برد، اما در مورد خود حق ندارد، هرچند برای دیگران مخصوصاً در امور فردیه عنایت خاصی دارد، اما امور اجتماعیه که مربوط به خود آن حضرت است، خیر

راه خلاص از گرفتاری‌ها، منحصر است به دعا کردن در خلوات برای فرج ولیّ‌عصر (عج). نه دعای همیشگی و لقلقه زبان و صِرف گفتن «عَجِّلْ فَرَجَه» (در فرج او تعجیل فرما)، بلکه دعای با خلوص و صدق نیت و همراه با توبه.