بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

(روزی رسول خدا (ص) در حضور عده‌ای از یاران خود فرمود: خدایا! مرا به دیدار برادرانم ببر! و این جمله را دو بار تکرار کرد. یارانی که کنار حضرت (ص) بودند، گفتند: ای رسول خدا! مگر ما برادران شما نیستیم؟ حضرت فرمود: نه، شما یاران من هستید و برادران من کسانی هستند که در آخرالزمان می‌آیند؛ آن‌ها به من ایمان می‌آورند، در حالی که مرا ندیده‌اند. خدای متعال آن‌ها را همراه با اسم پدرانشان به من شناسانده است، قبل از این‌که از پشت پدرانشان و رحم مادرانشان خارج شوند. پایداری و استقامت هر یک از آن‌ها بر دین خود، از کشیدن ساقه پر خار در شب تاریک و یا کسی که تکه چوبی شعله‌ور از درخت گز را در مشت خود گرفته باشد، سخت‌تر است. آن‌ها چراغ‌هایی در تاریکی هستند. خداوند آن‌ها را از هر فتنه غبارآلود تاریکی نجات می‌دهد)

البته ایشان بارها ارزش دعا و ذکر را گوشزد کرده و می‌فرمود این‌ها خود موجب قرب به حضرت و مورد رضای ایشان و تقویت‌کننده ارتباط با ایشان است، اما تأثیرشان وقتی محقّق می‌شود که شرط اساسی آن یعنی «ترک معصیت و انجام واجبات» محقق شود. کسانی که هنوز مرحله نخست و گام‌های اوّل را در مسیر تشرّف طی نکرده و عزم جدی نداشته‌اند، به‌طور طبیعی از گام‌های بعدی محروم می‌شوند و دستورالعمل برای آن‌ها اگر برایشان مضر نباشد، بی‌فایده و لغو است.

«هر کس باید به فکر خود باشد و راهی برای ارتباط با حضرت حجت (عج) و فرج شخصی خویش پیدا کند؛ خواه ظهور و فرج آن حضرت دور باشد، یا نزدیک.»

برای محفوظ ماندن از شرور آخرالزمان چه کنیم؟ ج: برای نجات از شرور آخرالزمان، دعایی وارد شده است که: «یا اَللَّهُ یا رَحْمَنُ یا رَحِیمُ یا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِک» (ای خدا، ای رحمت‌گستر، ای مهربان، ای زیر و رو کننده دل‌ها! قلب مرا بر دینت استوار و ثابت بدار).

این‌هایی که عاشق امام زمان (عج) هستند، بدانند که این [عمل به] اختیار خودشان است.

«حتی اگر با دعا برای ظهور حضرت (عج)، به مصالحی فرج عام حاصل نشود، قطعاً برای خود دعا کننده فرج شخصی حاصل می‌گردد.»

بدیهی است کسی که خود را در محضر امام زمان (عج) ببیند، نمی‌تواند برخلاف رضای ایشان عمل کند و دیگر نیاز به هیچ وعظ و نصیحتی ندارد، و این احساس حضور، بالاترین واعظ و هادی اوست. از این‌رو، مهم‌ترین مراقبه نفسانی که مؤمن باید انجام دهد، همین است که این احساس حضور را دائماً به خود یادآوری کند، تا آنجا که ملکه او شود؛ یعنی از یک اعتقاد محض فراتر رود و تبدیل به یک صفت راسخ در تمام شئون نفس گردد.

ایشان در مسأله ارتباط با حضرت بر این عبارت شریف که از امام عصر (عج) صادر شده است، زیاد تأکید می‌کرد: «أَکْثِرُوا الدُّعَاءَ بِتَعْجِیلِ الْفَرَجِ فَإِنَّ ذَلِکَ فَرَجُکُم» (برای تعجیل فرج بسیار دعا کنید که فرج و گشایش شما در آن است). این جمله را شاید همه شنیده و به اعتنا از کنار آن گذشته باشند، اما ایشان با توجه به این فرمایشات، آن را محور عملی رفتار خود قرار می‌داد و با تمام وجود به آن عمل می‌کرد.

در روایتی از حضرت امیرالمؤمنین (ع) صراحتاً به گمنامی و دوری از شهرت امر شده است: «تَبَذَّلْ وَ لَا تُشْهَر وَ أَخْفِ شَخْصَک لِئَلَّا تُذْکرَ وَ تَعَلَّمْ وَ اکتُمْ وَ اصْمُتْ تَسْلَمْ؛ متواضع و بی‌آلایش باش و خود را مشهور نکن و خویشتن را مخفی بدار، تا کسی از تو یاد نکند. بیاموز و پنهان کن و سکوت کن، تا در سلامت و امنیت بمانی.»

برای دچار بلا شدن، همین بس که انسان مورد اشاره انگشتان باشد؛ چه در امری دینی، چه در امری دنیوی.»

«أَکْثِرُوا الدُّعَاءَ بِتَعْجِیلِ الْفَرَجِ فَإِنَّ ذَلِکَ فَرَجُکُم» (برای تعجیل فرج بسیار دعا کنید که فرج و گشایش شما در آن است).

امام عصر (عج) برای حفظ کیان اسلام غایب شده است، نه برای شخص خودش!

امام صادق (ع) می فرمایند: «هَلَکتِ الْمَحَاضِیرُ ... وَ نَجَا الْمُقَرِّبُونَ» (اسب‌های چموش (شتاب کنندگان) هلاک شدند ... و نزدیک شمارندگان نجات یافتند). در روایت دیگری داشتیم «هَلَکَ الُمسْتَعجِلُونَ وَ نَجَا المُسَلِّمُونَ». از مجموع این دو روایت به دست می‌آید، تسلیم باید همراه با تقریب باشد تا به نجات بیانجامد. یعنی شیعیان ضمن تسلیم در برابر خواست الهی و پایبندی به دستورات، همواره باید ظهور را نزدیک بدانند، تا از اهل نجات شوند.

امام صادق (ع) فرمودند: «کذَبَ الْوَقَّاتُونَ، و هَلَک الْمُسْتَعْجِلُونَ، و نَجَا الْمُسَلِّمُون». «نَجَا الْمُسَلِّمُون» یعنی تنها کسانی که تسلیم خواست الهی‌اند، اهل نجات‌اند. مؤمنانی که همواره با اعمال صالح منتظر و مترقب ظهوراند، و اعمال خود را با رضای قلبی امام زمان (عج) هماهنگ می‌کنند و به وظایف دینی خود پایبندند. اگر ظهور نزدیک باشد، خود را آماده خدمت و یاری حضرت بقیة‌الله (عج) می‌کنند، و اگر دور باشد به وظیفه خود عمل نموده‌اند. چنین افرادی حتی اگر ظهور عام را درک نکنند، فرج شخصی برای‌شان حاصل می‌شود. و در هر دو صورت اهل نجات‌اند.

مهم‌ترین مراقبه نفسانی که مؤمن باید انجام دهد، همین است که این احساس حضور را دائماً به خود یادآوری کند، تا آنجا که ملکه او شود؛ یعنی از یک اعتقاد محض فراتر رود و تبدیل به یک صفت راسخ در تمام شئون نفس گردد.

«چقدر حضرت (عج) مهربان است به کسانی که اسمش را می‌برند و صدایش می‌زنند و از او استغاثه می‌کنند. از پدر و مادر هم به آن‌ها مهربان‌تر است!»

خدای متعال درخواست هدایت یافتن به امام زمان (ع) را با گفتن عبارت «اِهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِیم»‌ روزانه ده بار بر بندگان واجب کرده است.

راه رسیدن به توحید، تنها از طریق معصومین (ع) میسّر است.

به‌جای آنکه به دنبال پیدا کردن زمان ظهور باشیم همواره باید خود را برای این امر، آماده و مهیا کنیم. این آمادگی با توبه و اصلاح نفس تحصیل می‌شود و زمینه‌ساز فرج شخصی خواهد بود. ایشان می‌فرمایند: «چرا به این اهمیت نمی‌دهیم که چگونه با آن حضرت ارتباط برقرار کنیم و از این مطلب غافل هستیم، ولی به ظهور و دیدار عمومی آن حضرت اهمیت می‌دهیم؟ و حال این‌که اگر برای فرج شخصی به اصلاح خود نپردازیم، بیم آن است که در ظهور آن حضرت از او فرار کنیم، چون راهی که می‌رویم، راه کسانی است که اَهَمّ و مهمّی قائل نیستند!»

«علائمی اعم از حتمیه و غیرحتمیه برای ظهور آن حضرت (عج) ذکر کرده‌اند، ولی اگر خبر دهند حضرت (عج) فردا ظهور می‌کند، هیچ استبعاد ندارد. لازمه این مطلب آن است که در بعضی از علائم بَداء صورت می‌گیرد، و بعضی دیگر از علائم حتمی هم مقارن با ظهور آن حضرت (عج) اتفاق می‌افتد.» و از بداء تأجیلی بر حذر می‌داشت و می‌فرمود: «آیا نباید در فکر این باشیم که از کسی که خداوند [او را] برای اصلاح جامعه قرار داده، بخواهیم که بیاید؟! خود او در مسجد سهله و جمکران، در خواب و بیداری، در گوش افرادی از دوستانش بدون این‌که او را ببینند، فرموده است: فرج من نزدیک است، دعا کنید! یا به نقلی فرموده: فرجم نزدیک شده، دعا کنید بَداء (تغییر) حاصل نشود!»