کتاب زنان تروا

آن زمان که مردمان دیوانۀ عشق می‌شوند جنون خود را باز نمی‌شناسند و نام «آفرودیت» بر آن می‌گذارند.

او مرده، همین و بس. خوشبخت‌تر از من که زنده‌ام.

آفریده‌ای که پیش از واپسین لحظۀ آخرین روز خود خویشتن را خوشبخت بپندارد عقل باخته است.

تو مُردی، بی‌آن‌که زندگی کرده باشی.

بخت با تو یار است، رنج تو لحظه‌ای بیش دوام نخواهد آورد، اما رنج‌های ما ده سال به طول انجامید.

خدایان! خدایان چه تحملی دارند!

من، صاحب قلبی هستم. اما به‌هرحال جنگ است!

ما همه، من و تو، همه تنهاییم.

: دروغی بزرگ‌تر از خوشبختی نمی‌توان یافت. آدمی به ظاهر آن خیره می‌شود

فاتحان آنان که به جنگی کثیف برمی‌خیزند، مرگ آنان حیوانی‌تر از زندگی‌شان خواهد بود.