بریده‌هایی از کتاب صدام

برای کسانی مثل صدام که قصد داشتند از طبقۀ اجتماعی فرودست خود ارتقاء یابند، فقط یک راه وجود داشت و آن اشتغال در ارتش بود.

برای کسانی مثل صدام که قصد داشتند از طبقۀ اجتماعی فرودست خود ارتقاء یابند، فقط یک راه وجود داشت و آن اشتغال در ارتش بود.

گرترود بل، نویسندهٔ بریتانیایی، نقل می‌کند که در آستانهٔ انقلاب اعراب علیه بریتانیا یکی از رهبران عرب به او گفته بود: «از ۱۹۱۷ که شما بغداد را تسخیر کردید و از چنگ عثمانی‌ها درآوردید مدام از یک دولت عربی واحد دَم زده‌اید، اما سه سال و اندی از آن زمان گذشته و این حرف شما عملی نشده است.»(

در ۱۹۱۹، وقتی برای اولین بار پیشنهاد تشکیل کشور عراق از اتحاد سه ایالت بصره، بغداد و موصل مطرح شد، حتی کارگزاران دولت بریتانیا در منطقه آن را پیشنهادی مسخره تلقی کردند. آرنولد ویلسون، حاکم غیرنظامی بغداد، گفت چنین پیشنهادی در صورت اجرا به فاجعه ختم خواهد شد. این مقام استعماری معتقد بود که سه گروه شیعیان، سنی‌ها و کردها به تنفر داشتن از یکدیگر شهره‌اند و لذا هر گونه تلاش برای واداشتن آن‌ها به همکاری می‌تواند منجر به فاجعه شود

پس از این‌که حسین المجید خانواده‌اش را ترک کرد، صبحه به این نتیجه رسید که فقیرتر از آن است که خودش به تنهایی بتواند پسرِ تازه‌متولدشده‌اش را بزرگ کند. صبحه فقط حرفۀ فال‌بینی و غیبگویی را بلد بود. ساکنان سابق تکریت می‌گویند این زن را به یاد دارند که همیشه پیراهن مشکی می‌پوشید و جیب‌هایش پر از گوش‌ماهی‌هایی بود که از آن‌ها برای غیبگویی‌هایش استفاده می‌کرد.

مردم همواره داستان‌های بسیار زیادی دربارهٔ صبحه بیان می‌کردند. برای مثال می‌گفتند صبحه در دوره‌ای که صدام را حامله بوده به قدری از آیندهٔ خود به عنوان یک زنِ بی‌شوهر که باید بچه‌اش را به تنهایی بزرگ کند بیمناک بوده که کوشیده بود خود را زیر اتوبوس بیندازد. می‌گویند او در این زمان فریاد می‌زده: «من دارم این بچه را برای شیطان به دنیا می‌آورم.»

مرگ‌ومیر نوزادان زیاد بود و بقا مشغله‌ای تمام‌وقت.

آمریکایی‌ها بلافاصله ترتیبات امنیتی خاصی در پیش گرفتند. تصمیم گرفته شد از آن پس پرزیدنت بوش و معاونش، دیک چینی، هرگز به اتفاق هم در مکان واحدی حضور نیابند تا در صورت کشته شدن پرزیدنت، معاونش زنده بماند و بتواند وظایف او را بر عهده بگیرد.