بریده‌هایی از کتاب هی آدم!

تمام شهر را از آیینه پر کرد... داروغه میدانست... شهر از آن موقع ناامن شد که هر کس خودش را گم کرد!...

ترسم از مجهول شدن نیست، من عادت دارم یک تساوی در این معادله کم دارم

غریبه نبودی، چرا نمی‌شناسمت؟

هی آدم! آنقدر نمی‌شود شناختت که حتم دارم حتی آیینه هم برای دیدنت عینک به چشم میزند!...

به او میگفتم عوض شدن گاهی چه بی‌اندازه میتواند بی‌رحمانه و سخت باشد... به او میگفتم اصلا ساده نبود، خیلی سخت عوض شدم... حالا خوب یا بدش بماند! اما خوبی‌اش به این است که ساده عوض نشدم...

فکرش را بکن! اگر تو اینگونه نبودی... فقط و فقط اگر تو!... شاید این قلم آنقدر تراشیده نمیشد... شاید این درخت هیچ گاه با من سخن نمی‌گفت... و اگر من اینگونه نبودم! شاید صدای هیچ فریادی آهسته‌تر از سکوت‌های من نمیشد...

من اما چشم‌ها را شستم... زندگی را دیدم با نگاه تازه...

این جماعت اگر قدر مطلقمان را هم حساب کنند شک ندارم منفی میشود!

چه توقعی میرود از تو برای فهمیدنم! از تو که مرا با نامی میخوانی که دیگران برایم گذاشته‌اند!...

باز بگویید که چرا اهل سفر نیستم! من همانم که خودم نیستم! چند سالیست که کسی نیستم... هوای دلم دوباره شیراز نمیشود این دل دوباره بچه نمیشود در آسمان دلم پرنده پر نمیزند

تاوان بدی داد! ابری که به جرم پوشاندن خورشید هر بهار گریست...

چه قدر بر دهانمان زدند و لبخند لعنتیمان را فراموش نکردیم!...

خسته‌ام با که درد دل کنم آخر؟! گوش‌هایشان جای امنی برای شنیدن نیست که نیست!..

چه قدر شیطنت نکردیم و وقارمان را به بازی گرفتند... چه قدر سخت به رویمان نیاوردیم و چه احمق جلوه کردیم... چه قدر ساختیم و خراب کردند...

خواب‌هایم سنگینند، بیخودی شلوغش نکنید...

آنقدر نمی‌شود شناختت که حتم دارم حتی آیینه هم برای دیدنت عینک به چشم میزند!...

سنگینی هیچ دستی رویایم را نمی‌پراند...

جای خالیت پر شدنی نیست که نیست...

صفر چیز خیلی بدی است اما خیلی هم بد نیست، اصلا کسی روی ما حساب نکند بهتر است!...

من یک دخترم... هنوز هم وقتی تنها میشوم، عروسکم را بغل میکنم... هر چه قدر هم تنها شده باشم، باز هم کسی را دوست دارم، هر چند‌ بی‌جان باشد، اما لبخند کوچکش را باور میکنم... من یک دخترم، اما شیطنت‌هایم را در همان باغچه‌ای جا گذاشته‌ام که قناری‌ام سال‌های سال خودش را به خواب زده....