بریده‌هایی از کتاب هی آدم!

غصه نخور، پیر میشوی... آسان نیست فراموش کردن، اما تکرار سخت‌تر است... بگذار از تو بد بگویند! عادت کرده‌اند به خراب کردن!... تو نه! پل‌های پشت سرشان را میگویم... تو نه! گیرم سر به زیر و چشم بپوشند از آسمان، مگر خورشید خاموش میشود؟! بگذار دهانشان را چتر کنند بر خوبی‌های تو! غصه نخور، پیر میشوی! پیرت میکنند... خورشید باش بر جهان بتاب...

هی آدم! آنقدر نمی‌شود شناختت که حتم دارم حتی آیینه هم برای دیدنت عینک به چشم میزند!...

اگر دیر کنیم، هر چه قدر هم دور شویم، یک روز، یک جا، با یک حرف، با یک مکث، با یک سکوت، با یک عطر، با یک صدا، با یک رنگ! تمام راه رفته را در یک آن برمیگردیم!

چیزی نگو! دروغ گو کم حافظه است... حرف که میبافی، الفبا آلزایمر میگیرد!...

اینجا فقط صدای کلاغ‌ها به گوش میرسد... گوش‌هایت را نگیر، عادت میکنی!...

تمام شهر را از آیینه پر کرد... داروغه میدانست... شهر از آن موقع ناامن شد که هر کس خودش را گم کرد!...  

برو! بمانی دلم برای خودم تنگ میشود...

هر وقت یاد بگیری چیزی را جا نگذاری یعنی بزرگ شده‌ای...

دنیا باید برود تا فصل چیدن شکلات‌ها و گردوها و موزها و توت‌فرنگی‌ها...

غصه نخور، پیر میشوی، پیرت میکنند!... چال صورتت باید همیشه پیدا باشد... بخند، بلند بخند... بگذارآنقدر دورو باشند که به مزاج همه خوش بیایند... یک رو برای زوج‌ها، چپ‌ها... یک رو برای فردها، راست‌ها... اینجا خیلی زود تغییر ذائقه میدهند! عسل هم که باشی در دهانشان تلخ میشوی!...

در گورستان تنها چیزی که ندیدم گور بود!...

همیشه میگفت خوبی‌اش به این است که اتفاقات ساده میتوانند آدم را سخت عوض کنند... اگر هنوز هم اینجا بود، به او میگفتم بالاخره من هم عوض شدم!... به او میگفتم عوض شدن گاهی چه بی‌اندازه میتواند بی‌رحمانه و سخت باشد... به او میگفتم اصلا ساده نبود، خیلی سخت عوض شدم... حالا خوب یا بدش بماند! اما خوبی‌اش به این است که ساده عوض نشدم...

دیشب عجب شبی بود! اگر تو با من سخن نمی‌گفتی هرگز صبح نمی‌شد!... و خورشید در گورستانی که دفن نشد برای همیشه سرگردان میماند!

... قطعا با هر سختی آسانی‌ست... آری با هر سختی آسانی‌ست...

قلبم کجاست؟ پیش چه کس جا مانده؟ من منی گم کرده‌ام، پیش شماها مانده؟

نمیدانم به کدامین بهانه چترم را رها کنم... مردم اینجا خیلی وقت است حرف سهراب یادشان رفته... زیر باران باید رفت...

اگر روزی‌ بی‌خبر بروم، برای هیچ کس غیر منتظره نخواهد بود...

با خودم لج کردم، من به دل بد کردم، من چرا عادت به رفتن کردم!

آسان نیست فراموش کردن، اما تکرار سخت‌تر است...

هی آدم! آنقدر نمی‌شود شناختت که حتم دارم حتی آیینه هم برای دیدنت عینک به چشم میزند!...