بریده‌هایی از کتاب چین چگونه سرمایه‌داری شد؟

این کمپین‌ها بخش خصوصی نوپا را بنیان اقتصادی ایدئولوژی بورژوازی می‌پنداشت و دولت آن را دلیل اصلی تظاهرات دانشجویان می‌دانست که اوج آن در جنبش دانشجویان ۱۹۸۹ بود.

فراهم آوردن زمینه مشارکت فعال توده‌ها و اعمال نظر عموم در کنترل قیمت‌ها ضروری است.

باید سیاستی اتخاذ شود که نشان‌دهنده عدم افزایش قیمت کالاهای اساسی زندگی مردم باشد.

ضروری است مدیریت بازار برای کنترل محدوده افزایش قیمت به شیوه‌ای سخت‌گیرانه صورت بگیرد.

طرحی جاه‌طلبانه ارائه داد تا بتواند تمام بخش خصوصی را به مدار حرکت دولت وارد کند که اگر موفق می‌شد به طور موثری بخش خصوصی را نیز از بین می‌برد

اصلاحات بازاری پشتیبانی سیاسی خود را از دست داد اندیشه و تفکر اقتصادی چن یون دوباره احیا شد

در نهایت پس از سرکوب تیان آنمن در سال ۱۹۸۹ ائتلاف فرو پاشید.

جریان سیاسی حول برگرداندن اقتصاد به وضع قبلی سیر می‌کرد.

اقتصاد چین در رکود عمیقی است که هیچ نشانه‌ای از فروکش آن وجود ندارد و این موضوع ثبات اجتماعی کشور را تهدید می‌کند.

این برنامه ریاضت اقتصادی همانند ترمز در اقتصاد در حال شتاب عمل می‌کرد و به طور موثری توانست اصلاحات اقتصادی را به تاخیر بیندازد

در ماه سپتامبر سال ۱۹۸۸، دولت چین برنامه ریاضتی اضطراری اقتصادی را شروع کرد تا بتواند تورم رو به افزایش را (که در ماه ژوئیه در حدود ۱۹/۷ درصد بود) کاهش دهد و خرید دیوانه‌وار و برداشت‌های بانکی را که در شهرهای مختلف چین مشاهده شده بود، خاتمه دهد.

تسلط سوسیالیسم بر ذهن رهبران چینی روبه ضعف نهاد. به‌خصوص این امر در مورد حوزه اقتصادی صادق بود که در آن عملکرد بهتر بخش خصوصی در مقابل بخش دولتی خیلی آشکارتر از آن بود که انکار شود.

قانون و نظم به صورتی بنیادی با نقش قانون آنطور که در گفتمان سیاسی غربی وجود داشت، متفاوت بود. هدف اساسی دموکراسی حقوقی در چین حفظ ثبات سیاسی و ادامه سیاست در نظام سیاسی تک حزبی بود.

این قانون به مناطق ویژه اقتصادی حمایت قانونی دائمی مستقل از مقامات محلی می‌داد و آنها را برای سرمایه‌گذاران خارجی معتبرتر می‌ساخت. به هر حال، این قانون همچنین مقامات محلی را به حمایت قانونی از خود مجاب می‌کرد تا به شیوه‌ای ماهرانه که در زبان چینی به «شمشیر امپراتوری» تعبیر می‌شود، از امنیتشان در تعهد به این تلاش مطمئن باشند.

تصویب مقرراتی برای مناطق ویژه اقتصادی در استان گوانگدونگ توسط کنگره ملی خلق در ۲۶ اوت سال ۱۹۸۰ است. این امر که کنگره ملی می‌بایست قانونی را تصویب کند که توسط نهاد قانون‌گذار استانی پیش‌نویس شده است، بی‌سابقه بود.

در سال ۱۹۷۹ وکیل وجود نداشت، اما در سال ۱۹۸۴، ۱۰ هزار و در سال ۲۰۰۴، ۱۰۰ هزار وکیل شاغل تمام وقت وجود داشتند.

قانون ورشکستگی شرکت‌ها در ۱۲ دسامبر ۱۹۸۶، قانون راجع به سرمایه‌گذاری مشترک چینی خارجی

قانون علائم تجاری در ۲۳ اوت ۱۹۸۲، قانون قرارداد اقتصادی خارجی در ۲۱ مارس ۱۹۸۵، قانون راجع به شرکت‌های خارجی

قانون علائم تجاری در ۲۳ اوت ۱۹۸۲، قانون قرارداد اقتصادی خارجی در ۲۱ مارس ۱۹۸۵، قانون راجع به شرکت‌های خارجی

اول جولای ۱۹۷۹ چین قانونی را در مورد برابری سرمایه‌گذاری مشترک چینی- خارجی وضع کرد که به شیوه وسیعی به عنوان بخش مهم قانون‌گذاری مورد استقبال قرار گرفت که نشان‌دهنده قصد چین برای پذیرش سرمایه‌گذاری خارجی و تعهدش به قانون برای دادن اعتبار بین‌المللی به سیاست‌هایش بود.