بریده‌هایی از کتاب چهار هزار هفته

بهره‌وری یک دام است؛ کارایی بیشتر تنها شتاب بیشتر را در پی خواهد داشت و تلاش برای به سرانجام رساندنِ وظایف پیشین با شتاب بیشتر صرفاً پدیدآیی سریع وظایف تازه به جای آن‌ها را به دنبال می‌آورد.

تقلای ما برای بهترین بودن در همهٔ عرصه‌ها شاید به نفع بعضی‌ها تمام شود؛ کار کردن‌های طولانی و استفاده از درآمد اضافی آن برای خرید کالاهای مصرفیِ بیشتر ما را به چرخ‌دنده‌های بهتری در ماشین اقتصادی بدل می‌سازد، اما آرامش خاطرمان را به همراه نخواهد داشت و ما را به سویی سوق نخواهد داد که وقت بیشتری از این زمان محدودمان را برای افراد و کارهایی صرف کنیم که عمیقاً به خودمان مربوط می‌شوند.

«روح زمان ناگزیر با لذت بیگانه است.

وقتی افراد به اندازهٔ کافی پول درمی‌آورند تا نیازهایشان را برآورده کنند، نیازهای تازه‌ای در آن‌ها شکل می‌گیرد و در سودای سبک‌های زندگی جدیدتری برخواهند آمد؛ آن‌ها هرگز نمی‌توانند دست از چشم‌وهم‌چشمی بردارند، چراکه به‌محض نزدیک شدن به هدفشان، اهداف جدیدتر و بهتری برای خود پیدا می‌کنند. درنتیجه، رفته‌رفته سخت‌تر کار می‌کنند

بنا به هر منطقی، ما در دنیای برخوردار از ماشین‌های ظرف‌شویی، ماکروویوها و موتورهای جت، باید حس کنیم فرصتی فراخ‌تر و فراوان‌تر در اختیار داریم، اما این احساس تجربهٔ واقعی ما را بیان نمی‌کند. درعوض، زندگی شتابان‌تر شده است و ما بی‌تاب‌تر از پیشیم؛

جهان در ازدحامی از شگفتی‌ها گم شده است و بااین‌حال، دغدغهٔ صاحب‌نظران رشتهٔ بهره‌وری آن است که هدف نهایی همهٔ اعمالِ توأم با سراسیمگی ما باید بیشتر غرق شدن در این ازدحام باشد.

آدمی آن‌گونه‌ای زندگی می‌کند که می‌تواند. هیچ شیوهٔ منفرد و مشخصی وجود ندارد... اگر به دنبال یافتن شیوه‌ای مشخص هستید، بهترین راه پیوستن به یک کلیسای کاتولیک است، در آنجا آنچه را لازم است به شما خواهند گفت.

توصیهٔ جیمز هالیس آن است که هنگام اتخاذ هر تصمیم مهمی از خود بپرسید: «این انتخاب چیزی از من کم می‌کند یا اینکه چیزی بر من می‌افزاید؟»

برای زندگی تمام‌وکمال در لحظهٔ حال صرفاً باید درک کنید که اساساً هیچ گزینهٔ دیگری به جز زیستن در اینجا و اکنون وجود ندارد.

مفهوم زمان همانند پول نقد داخل کیفمان یا کفشی نیست که به پا داریم؛ وقتی می‌گوییم زمان داریم، مقصود ما این است که انتظار می‌کشیم چنین زمانی داشته باشیم. کین می‌نویسد: «فرض ما این است که برای انجام دادن کاری سه ساعت یا سه روز وقت داریم، اما واقعیت آن است که چنین زمانی هرگز در تملک ما نیست.»

زمان به قدری در تفکر مدرن ما ریشه دوانیده است که فراموش کرده‌ایم شکل دیگری از تفکر هم شدنی است؛ ما به ماهیانی می‌مانیم که چون کاملاً توسط آب احاطه شده‌اند، نمی‌دانند آب چیست.

زمان به کودک نوپایی لجوج می‌ماند: هرقدر بیشتر برای کنترلش تقلا کنید و بکوشید آن را با برنامه‌هایتان مطابقت دهید، بیشتر از کنترل شما خارج می‌شود.