بریده‌هایی از کتاب دزیره

اوسکار وقتی انسان پير می‌شود برای زندگی ديگران ارزشی قائل نيست.»

وقتی انسان پير می‌شود برای زندگی ديگران ارزشی قائل نيست.

«بخواب و همه چيز را فراموش کن، خواب و فراموشی نعمت بزرگی هستند».

چقدر به انسان سخت می‌گذرد اگر منظور او را نفهمند و يا بد تعبير کنند.

اضطراب ما مرا به ياد تشييع جنازه می‌انداخت. به ژان باتيست نگاه کردم او بين ساير مارشال‌ها ايستاده و يک کوسن مخملی که روی آن زنجير نشان لوژيون دو نور می‌درخشيد در دست داشت. او بايد اين زنجير و نشان را روی کوسن در اين تشريفات حمل می‌کرد. شوهرم متفکرانه لب زيرين خود را می‌گزيد. با خود انديشيدم که ما اکنون جمهوری را به طرف گورستان می‌بريم.

هر ملتی که قادر باشد گذشته درخشان خود را فراموش نموده و از باليدن به گذشته چشم پوشی کند مقتدر و تهديدآميز خواهد شد.

نماينده سابق کلوب ژاکوبين‌ها که به محض اطلاع از ثروت و مايملک اشرافيان فورا آن را به نفع جمهوری مصادره می‌کرد اکنون يکی از ثروتمندترين مردان فرانسه می‌باشد.

در عوض ناپلئون اين اعلاميه را بدون توجه به آزادی ديگران به نفع خود به کار برد. ملتی را بنده‌ی خود کرد و بدون توجه خونها به نام حقوق بشر ريخت.

تو ای ناپلئون، ناپلئون مخرب ايمان و عقايد، چرا اين افکار را به مغز کودکان معصوم ما فرو می‌کنی و افکار معصوم آنها را منحرف می‌سازی... ملتی برای اعلام حقوق بشر رنج کشيده و خون ريخته وقتی با موفقيت اين حقوق را به دنيا اعلام کرد تو خود را به اين ملت تحميل کرده و فرماندهی را به عهده گرفته‌ای.

ما هر دو می‌دانيم که ناپلئون چگونه به وجود آمده است. باراس در جستجوی شخصی بود که انقلاب گرسنگان را فرونشاند و ناپلئون آرزو و ميل داشت که با گلوله توپ به روی مردم پاريس شليک کند. بناپارت فرماندار نظامی پاريس شد. فرماندهی عالی جنوب به او واگذار گرديد، ايتاليا را فتح کرد، سپس به مصر رفت بناپارت حکومت را واژگون کرد. کنسول اول شد...

هر ملتی که قادر باشد گذشته درخشان خود را فراموش نموده و از باليدن به گذشته چشم پوشی کند مقتدر و تهديدآميز خواهد شد.

ناپلئون به اتيين گفت: ـ اين وظيفه مقدس ما است که افکار آزادی، مساوات و برادری را در بين مردم اروپا تزريق نماييم و در صورت لزوم بايد به‌وسيله توپ اين عقيده را در اروپا حکمفرما سازيم.

پدرجان تمام خاطراتم را نوشتم و ديگر چيزی ندارم که به آن بيفزايم، زيرا تاريخچه و خاطرات اين همشهری پايان يافته و خاطرات يک ملکه شروع گرديده است. ولی به طور کلی نمی‌فهمم چه شد که ملکه شدم. پدرجان به تو قول می‌دهم که مايه خجلت و سرشکستگی تو نباشم. قول می‌دهم هرگز فراموشت نکنم که تو در تمام دوران زندگی‌ات يک حريرفروش خيلی محترم و مورد اعتماد بودی. «پايان»

با خود انديشيدم که بچه‌ها وقتی مجبور نباشيم ساعت شش صبح برخيزيم و از آنها پرستاری کنيم مايه لذت و خوشحالی هستند.

ـ خدای من، امشب بيست و پنجمين سالگرد ازدواج ما است. بيشتر خود را به او نزديک کردم و جواب دادم: بله و در سرتاسر کشور سلطنتی سوئد هيچ کس جز ما دو نفر از اين موضوع آگاه نيست. راستی ژان چه خوب است، توپها به اين مناسبت به غرش در نيامدند و شاگردان دبستانها شعر نخواندند و حتی موزيک نظامی مارش‌هايی که اوسکار تصنيف کرده است نواخته نشد؟ ژان باتيست راستی چه خوب و دوست داشتنی است.

ژان با خستگی خميازه کشيد و با صدای ملايم پرسيد: روح سرگردان چه می‌خواهد؟ در کمال آرامش به روی يک مبل نشستم و جواب دادم: ـ روح سرگردان فقط می‌خواهد گزارش کند و اطلاع دهد. اين روح سرگردان دختر جوانی است که روزی با يک ژنرال جوان ازدواج کرد و در تختخواب عروسی که با گل سرخ تيغ‌دار مملو بود خوابيد. ژان روی دسته صندلی نشست و بازويش را دور شانه‌ام حلقه کرد. ـ چرا روح سرگردان در شبها به حرکت در می‌آيد؟ ـ برای آن که بيست و پنج سال قبل با آن ژنرال ازدواج کرد.

دوازده سال قبل وقتی برای اولين بار به اين قصر آمدم در شب‌های تابستان گريه کردم و اشک ريختم، ولی اکنون پس از دوازده سال بايد در شب‌های تابستان در همين قصر برقصم

نگاه گرم ژان باتيست را به روی صورتم حس کردم. ولی هنوز جرأت نداشتم به چشمانش نگاه کنم. زيرا در يک کالسکه روباز بوديم و توجه مردم را به خود جلب کرده بودم! آخر هنوز عاشق او هستم. شايد مجدداً عاشق او شوم

به تمام برنادوتها بياموز که انسان هميشه به خاطر عشق ازدواج می‌نمايد.

ژولی... راستی ضعفا چه مقاوم هستند؟! راستی چگونه انگشتان ظريف و سفيد و کم خون او بازوانم را محکم می‌گرفت و ساليان متمادی التماس می‌کرد و می‌گفت: دزيره ترکم نکن. مرا تنها نگذار، يک بار ديگر نامه‌ای به پادشاه فرانسه بنويس و استدعا کن اجازه دهد من در پاريس بمانم، تو هم نزد من باش. دزيره کمکم کن، کمکم کن.