بریده‌هایی از کتاب زنی با موهای ژولیده

تبسم جای نزدیکیست مثل پریدن ماهی در آب مثل پرواز پرنده مثل لبخند لب طاقچه‌ی خیال

حلقه‌ی موهایت رسم آشفتگی این دل است وقتی قفس می‌بافی برایم...

چقدر ظالمی به دوست داشتنم چقدر مؤمنم به دست‌هایت

من شاعرم و هیچ‌چیز به اندازه آدم بودن شاعرانه نیست نه بال می‌خواهد نه پنجه‌های تیز پاهایی می‌خواهد برای رفتن چشمانی برای دیدن لبی برای لبخند و این ساده‌ترین اتفاق آدمیزادیست

آرامم مثل زنی که باد معشوقه‌اش را با خود برده و هیچ خیابانی ماجرایش را به خاطر نمی‌آورد

دست نگه‌دار ستون حوادث امروز پر است اخم‌هایم را درهم می‌کشم افتاب مهربان‌تر می‌شود و تمام تو در ظرفی از دیروز فرو می‌ریزد آب ریخته جمع نخواهد شد

نگاه که می‌کنی انگار داستان تمام می‌شود... اشک لبریزتر از لبخند... رهایم نمی‌کند بیداری آسمان ِ من دست‌های کوچکم چتر نمی‌خواهد کمی پایین بیا تا باهم قدمی بزنیم این شب تاریک را کمی پایین بیا

چگونه‌ای بی من وقتی در خواب‌هایت اشک می‌ریزم دل‌تنگ شوی چه می‌کنی؟؟؟؟. کوچ تنها حدفاصل شرعی دست من و توست بگو وقتی در خواب‌هایت اشک می‌ریزم بی من چه می‌کنی...

زیباییم در به تصویر کشیدن گیسوانم نیست باد که بوزد سرشاخه‌های امید جوانه خواهند زد و من زنی با موهای ژولیده‌ام که لباس سبز می‌پوشم وتو عاشقم خواهی شد مثل دیوانگی گرگی که عاشق طعمه‌اش باشد

دست‌هایت فرورفته در هم حکم به آواز می‌کنی و من می‌نوازم برایت هر آنچه بغض فروخورده دارم دست‌هایت را باز کن من به معجزه‌ی آغوشت ایمان می‌آورم

غمگین‌ترین حادثه پیراهنیست که بهتر از من بر تنت می‌نشیند بی‌اجازه‌ی من می‌خندی و تا چشم باز می‌کنم تمام پل‌های پشت سرت خراب شده‌اند

رویم را برمی‌گردانم دیروزهای نشسته پشت سرم عاشقت می‌شوند و بهاری‌ترین عطرها بوی پاییز می‌دهند فکر می‌کنم دورترین مرزها همیشه نزدیک‌ترین احساس‌اند و من چقدر غریبه‌ام بین دیروزهای آفتابی

کلاغ‌های خانه ما دیگر نه صدایی دارند نه بهانه قالب صابونی را لب حوض شاید آن‌ها هم سری به خاطره‌هاشان می‌زنند وقتی مادرم چند سال جوان‌تر بود...

تمام شهرهای جهان ساخته‌ی دیوانه گانیست که خواب فرزانگی دیده‌اند

جای غمگینی است زمین تکرار مکررات است به دنیا می‌آیی تا بار دیگر به دنیا نیایی...

وارونگی زمان دست‌های توست وقتی برای نوازش من آغوش باز می‌کنی

به قوکان می‌مانی آشفته در پی عشق آب برایت سرسره می‌شود تا سر در گردن سپیداری بلند بیارامی رسوایی شرح سپیدی پوست تن توست که مرا حول محورت می‌چرخاند...

قربانیان همه عاقلانی بودند که به حقیقت ساختگی دست دادند و علامت رضایتشان لبخندشان بود

مستعمره هیچ‌کس نشد قلبی که به غارت رفت من کشوری شکست‌خورده‌ام که سایه‌ی زندگی بر دوشم سنگینی می‌کند...

لج کرده ماهی سرخِ درونِ حوض روی آب افتاده و گربه برایش دست تکان می‌دهد... اتفاق بدی هم نیست گاهی باید خود را به خواب زد