بریده‌هایی از کتاب دروغ هایی که به خودمان می گوییم

ما روی زمین نصب نمی‌شویم که ماهواره‌های در حال چرخش به دور دیگران باشیم، حتّی اگر آنها این را از ما بخواهند.

وقتی که در کنار جاده ایستاده بود و با دستش علامت سواری مجانی را نشان می‌داد، زندگی داشت از کنارش می‌گذشت در حالی که او منتظر خیالی بود که هرگز نیامد.

اگر تلاش کنید یکدیگر را دستکاری کنید تا به همسری ایده‌آل تبدیل کنید، روابطتان می‌میرد.

هنگامی که مرگ زندگی ما را «می‌دزدد»، چیزی را نشان می‌دهد که ما مالک آن هستیم: هیچ‌چیز!

درمانگر خوب خردی فطری دارد که زاییدهٔ درد زندگی است، خردی که نمی‌توان از راهی دیگر آن را به‌دست آورد.

در همان حال که از درون خواهان تغییر هستیم، از دیگران می‌خواهیم که با تأیید، اصلاح، یا راهنمایی ما در زمینهٔ روش‌های تغییر دادن دیگران، کمکمان کنند که از تغییر خودمان دوری کنیم.

زندگی همیشه نجواکنان می‌گوید، «آیا به تجربه‌ات خوش‌آمد می‌گویی؟»

«واقعیت دردناکه، اما انکار خطرناک.»

تجربه به ما نشان می‌دهد که اشخاص نه برای تأیید نظریه‌های ما بلکه برای رد کردن آنها روی کرۀزمین قرار می‌گیرند.

برای گوش دادن، باید شخص را به‌عنوان کسی که سزاوار شنیده شدن است بپذیریم، کسی که دیگر او را نادیده نمی‌گیریم، با او بحث نمی‌کنیم، یا بر او چیره نمی‌شویم. در این صورت می‌توانیم در برابر این واقعیت تسلیم شویم که دیگران دیدگاه‌های دیگری دارند. ما فکر می‌کنیم کل تصویر را می‌بینیم درحالی که تنها چشم‌انداز خودمان را می‌بینیم.

تاب آوردن هیجان‌های خودمان ما را به یک منشور تبدیل می‌کند.

ژوزه ساراماگو نویسنده‌ای است که به ما یادآوری می‌کند، «درون ما چیزی وجود دارد که نامی ندارد، آن همان چیزی است که ما هستیم.»

ارنست بلاچ فیلسوف گفته‌است، امید راستین زمانی پیدا می‌شود که سراغ یافتن چیزی برویم که به طرف ما کشیده می‌شده است

اگر از خودم قدم بیرون بگذارم و تصوّر ذهنی خود از دیگران (خواستهٔ پنهانی‌ام از دیگران) را رها کنم، یاد می‌گیرم دیگران را همان‌طور که هستند بپذیرم. این قدم نخست به سوی عشق است.

ما رنج می‌کشیم چون با واقعیت می‌جنگیم، جنگی که در آن همیشه می‌بازیم.

من چیزی را شروع کردم که گمان می‌کردم سفر روان‌درمانی است. ولی اگر این یک سفر است، در آن به کجا می‌رویم؟ جایی نمی‌رویم. در حقیقت، از رفتن دست بر می‌داریم. از فرار کردن از این لحظه دست بر می‌داریم. می‌توانیم همهٔ عمرمان را برای فرار از خودمان و رفتن به سوی هدفی مبهم به نام شفا، بهبودی، یا روشن‌بینی صرف کنیم. ولی نیاز نیست دنبال چیزی بگردیم زیرا احساساتمان، اضطرابمان، دروغ‌هایی که به خودمان می‌گوییم، و حتی حقایقی که از آنها دوری می‌کنیم، یعنی همه‌چیز، همین‌جاست.

چه سخت است خاکسپاری هنگامی که به خودپنداره‌ای گران‌بها دربارهٔ کسی که دوست داشتنی، پیروز، موردتحسین و برحق است، چسبیده باشیم. این خودپنداره‌ها حجاب‌هایی مفهومی‌اند که خود واقعی ما را پنهان می‌کنند. زندگی آنها را از دست ما بیرون می‌کشد و ما گریه می‌کنیم، اما یک راهبرد دیگر برای چسبیدن به خودپندارۀ‌مان داریم: می‌توانیم با غم مانند یک مشکل برخورد کنیم که باید حل‌وفصلش کنیم و بر آن چیره شویم.

اگر نتوانیم به دیگران نه بگوییم، نمی‌توانیم به خودمان بله بگوییم

اگر منتظر زندگی‌ای بمانیم که آن را می‌خواهیم، زندگی‌ای را که داریم از دست می‌دهیم. از راهِ روبه‌رو شدن با واقعیت فقدان، می‌توانیم برای آنچه از دست رفته سوگواری کنیم، و آنچه را باقی‌مانده بپذیریم.

هنگامی که مرگِ زندهٔ رؤیای مرده را تجربه می‌کنیم، ممکن است مرگ جسمی را انتخاب کنیم تا جلوی تولد دردناکی به نام سوگواری را بگیریم.