بریده‌هایی از کتاب دروغ هایی که به خودمان می گوییم

دیدار با دیگری یعنی راه رفتن با کفش او، روبه‌رو شدن با کسی که خود ماست، زیرا هیچ‌چیزِ انسانی با ما بیگانه نیست، و خود ما نیست، زیرا هر آدمی بی‌همانند است. هر آدمی مرکز جهان است. ما هم هستیم. مراکز بسیاری وجود دارد

حقیقت یک اقیانوس است؛ نظریه، یک فنجان

حقیقت یک اقیانوس است؛ نظریه، یک فنجان. ما این را درک نمی‌کنیم که آن‌هایی که دوست‌شان داریم

اگر منتظر زندگی‌ای بمانیم که آن را می‌خواهیم، زندگی‌ای را که داریم از دست می‌دهیم.

منتظر ماندن چوب جادوگری است که ما امیدواریم زندگی را با خیال ما جفت‌وجور سازد، و این در حالی است که خیال ما باید تغییر کند تا با آنچه اینجا وجود دارد جفت‌وجور شود.

منتظر ماندن چوب جادوگری است که ما امیدواریم زندگی را با خیال ما جفت‌وجور سازد، و این در حالی است که خیال ما باید تغییر کند تا با آنچه اینجا وجود دارد جفت‌وجور شود.

مثبت بودن دربارهٔ خودت سخته. منفی بودن دربارهٔ خودت خودکشی تدریجیه، کشتن بخش به بخش خودته.

مرگ از ما می‌خواهد انکار را رها کنیم و در برابر آنچه وجود دارد گشوده باشیم: ما همیشه در درون مرگ زندگی می‌کنیم. و با درمیان گذاشتن این تجربه با دوستی که در حال مردن است، چیزی به او می‌دهیم که می‌تواند با خودش به گور ببرد- عشق

هنگامی که فرض‌هایمان را انتخاب می‌کنیم، ترسمان از حقیقت را آشکار می‌کنیم.

ندانستن چاهی است که همهٔ دانش از آن بیرون می‌آید.

با مقاومت قلمداد کردن مخالفت می‌توانیم تلاش کنیم دیگران را وادار به فرمانبرداری کنیم و آن را «همکاری» بنامیم.

تصور می‌کنیم که باید به طور کامل خوب باشیم، ولی همچنان همانی که هستیم، می‌مانیم: خوب و بد.

اگر منتظر زندگی‌ای بمانیم که آن را می‌خواهیم، زندگی‌ای را که داریم از دست می‌دهیم.

رنج ما به حقایقی اشاره دارد که ما از پذیرش آنها در درون خودمان می‌ترسیم.

منتظر ماندن چوب جادوگری است که ما امیدواریم زندگی را با خیال ما جفت‌وجور سازد، و این در حالی است که خیال ما باید تغییر کند تا با آنچه اینجا وجود دارد جفت‌وجور شود. وقتی که از منتظر ماندن برای تغییر کردن زندگی دست بر می‌داریم، به جای آن خودمان تغییر می‌کنیم.

در روان‌درمانی به چه چیزی پی می‌بریم؟ حقیقت. چگونه پی می‌بریم؟ با پذیرفتن آن. آموزگار ما کیست؟ این لحظه. زندگی برای آن که مطمئن شود متوجه حقیقت شده‌ایم، پیام‌هایی برای ما می‌فرستد: اضطراب، خشم، غمگینی، افسردگی، روابط خوب و بد: هر آنچه در حال روی دادن است.

وقتی که زندگی را همان‌طور که هست می‌پذیریم، پندارهایمان فرو می‌ریزند.

در پاسخ به سختی‌ها اغلب تصور می‌کنیم که درهم شکسته، ازهم پاشیده، یا ویران شده‌ایم. چه چیزی در هم می‌شکند؟ چه چیزی از هم می‌پاشد؟ چه چیزی ویران می‌شود؟ پندارهایمان در هم می‌شکند. امیدهایمان از هم می‌پاشد. رؤیاهایمان ویران می‌شود. از پنجره به بیرون نگاه می‌کنیم و دنیا همچون همیشه به چشم می‌آید. به درون خودمان نگاه می‌کنیم و خیالات ازهم پاشیدهٔ خود را می‌بینیم.

آیا زن به خاطر زنای محصنه‌اش خودخواه بود، یا شوهر به خاطر خودشیفتگی‌اش؟ آیا زن فاحشه بود یا مرد، عوضی؟ او هرگز عاشق زنش نبود. او عاشق کسی بود که دوست داشت زنش آن باشد، تصویری که او تلاش می‌کرد به زور وادارش کند که آن باشد: نسخهٔ «درست»، به زعم او.

در واقع، درمانگران همیشه پیام یکسانی می‌دهند: «آنچه از آن فرار می‌کنید در جایی است که نیاز دارید در آن آرام بگیرید. چیزی که از آن می‌ترسید، چیزی است که نیاز دارید با آن روبه‌رو شوید. چیزی که نشنیده می‌گیرید، چیزی است که نیاز دارید بشنوید.»