بریده‌هایی از کتاب نازنین

با این‌که هیچ‌کس دیگری به‌جز او از این قضیه خبر نداشت، همین برایم کافی بود چون او کل دنیایم بود، در رؤیاهایم امید به آینده‌ام بود! تنها کسی بود که برای خودم دست‌وپا کرده بودم و به دیگری هم احتیاجی نداشتم و حالا او همه‌چیز را می‌دانست.

شوهری را تصور کنید که زنش خودکشی کرده و حالا پیکر این زن جلو رویش روی میزی قرار دارد. زن چند ساعت پیش خودش را

من پهلوان نیستم، اما همین را می‌پرسم و هیچ جوابی نمی‌آید. می‌گویند خورشید همه‌چیز را جان دوباره می‌دهد. حالا ببینید خورشید را، انگار خودش هم مُرده، مگر نه؟ همه‌چیز مُرده، هر جا را نگاه کنی جز نعش نمی‌بینی. فقط یک مشت آدم مانده‌اند و دورشان جز خاموشی هیچ نیست؛ این است دنیا. چه کسی می‌گفت: آدم‌ها، آهای آدم‌ها، همدیگر را دوست داشته باشید؟ این حرف را چه کسی زد؟

از آدم‌های مغرور خوشم می‌آید. مغرورها به‌خصوص وقتی جذاب‌اند که دیگر مطمئنی روی‌شان تسلط داری

حالا فهمیده‌ام که اشتباهم کجا بوده! بله، یک جای کار می‌لنگید. همه‌چیز واضح بود، نقشهٔ من مثل روز روشن بود: خشنم، مغرورم و هیچ نیازی به تسلی خاطر احدی ندارم و در سکوت رنج می‌کشم.

ببینید آقایان، افکاری هستند که… یعنی می‌دانید، اگر شما فکرتان را به زبان بیاورید، با کلمات بیانش کنید، آن وقت بسیار احمقانه به نظر می‌رسد؛ آدم حتی شرمنده می‌شود. اما چرا؟ دلیل خاصی ندارد، چون همه‌مان آدم‌های مزخرفی هستیم و تحمل حقیقت را نداریم. یا شاید هم دلایل دیگری دارد که من نمی‌دانم.

بزرگواری‌ای که حاصل تجربه نیست، ارزان است

این‌جور دخترها زیاد ناز ندارند و، با آن‌که خیلی تودارند و سفرهٔ دل‌شان را باز نمی‌کنند، نمی‌توانند کاملاً از صحبت روگردان باشند. کوتاه جواب می‌دهند، اما به‌هرحال جواب می‌دهند و هر چه بیش‌تر با آن‌ها حرف بزنید جواب‌ها طولانی‌تر می‌شود، فقط حواس‌تان باشد که شما نباید تمام‌کنندهٔ صحبت باشید.

ای امان از این جبر! امان از طبیعت! درد این‌جاست که آدمیزاد روی زمین تنهاست. پهلوانی روسی بود که عربده زد: روی این خاک یک آدم زنده پیدا می‌شود؟! من پهلوان نیستم، اما همین را می‌پرسم و هیچ جوابی نمی‌آید. می‌گویند خورشید همه‌چیز را جان دوباره می‌دهد. حالا ببینید خورشید را، انگار خودش هم مُرده، مگر نه؟ همه‌چیز مُرده، هر جا را نگاه کنی جز نعش نمی‌بینی. فقط یک مشت آدم مانده‌اند و دورشان جز خاموشی هیچ نیست؛ این است دنیا.

پهلوانی روسی بود که عربده زد: روی این خاک یک آدم زنده پیدا می‌شود؟! من پهلوان نیستم، اما همین را می‌پرسم و هیچ جوابی نمی‌آید.

درد این‌جاست که آدمیزاد روی زمین تنهاست.

‫من از این ناراحتم که همه‌چیز فقط یک اتفاق بوده، یک تصادف سادهٔ کورکورانهٔ وحشی. درد این‌جاست!

حداقل می‌دانست که بی‌انصافی کرده و عجولانه به صف دشمنانم پیوسته.

می‌خواستم به خاطر رنجی که کشیده‌ام پیش رویم بایستد و زاری کند و واقعاً ارزشش را ‫داشتم.

«می‌دانی چیست؟ این‌که آدم این‌طوری جلو ظلم بایستد و همهٔ عواقبش را هم بپذیرد کار بسیار جوانمردانه‌تر و دلیرانه‌تری است تا این‌که برود در دوئل شرکت کند.»

جوانی، حتی اگر اواخرش باشد و چیزی به پایانش نمانده باشد، ذاتش بزرگواری و بخشندگی است، حتی اگر بزرگواری‌اش در راه کج و خطا باشد.

مثل این است که بگویی: با آن‌که لبهٔ پرتگاه هلاک ایستاده‌ام، باز هم سخنان ارزشمند گوته پیش چشمم جلوه و درخشش دارد.

رازی که فهمیدم چندان وحشتناک بود که اصلاً نمی‌دانم چه‌طور ممکن است کسی در چنین شرایطی باشد و باز هم بتواند بخندد

‫«می‌دانید، من از آن آدم‌هایی‌ام که می‌خواهم بدی کنم، اما بدی‌ام خوبی از آب درمی‌آید…»

نه، گوش بدهید، اگر قرار است دربارهٔ کسی قضاوت کنند، باید اول همه‌چیز را در موردش بدانند… گوش بدهید.