بریده‌هایی از کتاب چگونه درباره کتاب‌هایی که نخوانده‌ایم حرف بزنیم؟

راز یک کتاب‌دار خوب آن است که هرگز چیزی بیشتر از عنوان و فهرست مطالب کتاب‌هایش را نمی‌خواند. هرکس این را نادیده بگیرد و شروع به کتاب‌خوانی کند، در کتاب‌داری به جایی نمی‌رسد. چنین کسی، دورنما را از دست داده است.

«کتابی را که باید داوری کنم، هرگز نمی‌خوانم؛ چون خواندنش موجب پیش‌داوری می‌شود.» اسکار وایلد

همان‌طور که افراد فرهیخته می‌دانند (و بدا به حال افراد غیرفرهیخته که این را نمی‌دانند)، فرهنگ پیش از هر چیز دیگر، به سوگیری مربوط می‌شود. فرهیختگی به معنای خواندن فلان کتاب خاص نیست، بلکه به معنای توانایی یافتن نسبت خود با نظام همۀ کتاب‌هاست؛ بدین منظور باید بدانیم کتاب‌ها نظامی

گاه برای آنکه حق مطلب دربارۀ یک کتاب ادا شود، بهتر است آن را کامل نخوانده باشیم یا حتی باز نکرده باشیم

اسکار وایلد نشان داد، کتاب‌خوانی و آفرینشگری، به نوعی متناقض‌اند: هر خواننده‌ای، با گم شدن در کتاب دیگری، خطر دور شدن از جهان شخصی خود را به جان می‌خرد و اگر اظهار نظر دربارۀ کتاب‌های ناخوانده گونه‌ای آفرینندگی است، عکس قضیه هم برقرار است: برای آفرینش نباید در کتاب‌ها درنگ کرد.

میان کتابی که دقیق خوانده‌ایم و کتابی که اصلاً دربارۀ آن نشنیده‌ایم، طیفی چشمگیر جای دارد.

خواندن، بیش و پیش از هر چیز دیگر، نخواندن است. حتی برای آزمندترین کتاب‌خوان‌های مادام‌العمر نیز انتخاب و باز کردن یک کتاب، ناگزیر، پوششی بر رخداد دیگری است که در همان لحظه روی می‌دهد: کنش ناخودآگاهِ «برنگزیدن» و «باز نکردن» دیگر کتاب‌های جهان.

در نقد ادبی سدۀ نوزدهم، این ایده مرسوم بود که آگاهی از نویسنده می‌تواند دانشمان دربارۀ اثر را بهبود دهد؛ پس[ منتقدان ]در پی گردآوری بیشترین اطلاعات ممکن از نویسنده بودند. اما والری با کناره‌گیری از آن سنت انتقادی، معتقد بود که علی‌رغم ظواهر موجود، نویسنده در جایگاهی نیست که اثر خود را توضیح دهد. «اثر» محصول یک فرایند آفرینش است که در نویسنده رُخ می‌دهد اما از او فراتر می‌رود و کاستن اثر به کنش آفرینش منصفانه نیست. پس برای درک نوشته، گردآوری اطلاعات دربارۀ نویسنده ارزش چندانی ندارد، چرا که در واکاوی نهایی، نویسنده صرفاً پناهگاهی کوتاه‌مدت برای اثر بوده است.

خواندن، بیش و پیش از هر چیز دیگر، نخواندن است. حتی برای آزمندترین کتاب‌خوان‌های مادام‌العمر نیز انتخاب و باز کردن یک کتاب، ناگزیر، پوششی بر رخداد دیگری است که در همان لحظه روی می‌دهد: کنش ناخودآگاهِ «برنگزیدن» و «باز نکردن» دیگر کتاب‌های جهان.

«اثر» محصول یک فرایند آفرینش است که در نویسنده رُخ می‌دهد اما از او فراتر می‌رود و کاستن اثر به کنش آفرینش منصفانه نیست. پس برای درک نوشته، گردآوری اطلاعات دربارۀ نویسنده ارزش چندانی ندارد، چرا که در واکاوی نهایی، نویسنده صرفاً پناهگاهی کوتاه‌مدت برای اثر بوده است.