بریده‌هایی از کتاب آنچه پرنده کوچک به من آموخت

حتا ساده‌ترین ابزارها هم می‌توانند به افراد قدرت کارهای بزرگی را بدهند.

خوش‌بینی بیش از حد باعث می‌شود جهان را به شکل‌ دروغینی زیبا ببینید. ولی یک نگاه هوشمندانه، کنجکاوانه و البته مثبت باعث می‌شود راه‌حل مشکلات را بیابید و در این بین عذاب نکشید.

وقتی همه‌چیز خراب است و هیچ‌چیز کار نمی‌کند، به‌جای پافشاری روی چیزهایی که خراب هستند، باید دید چه چیزهایی هنوز کار می‌کنند و بر اساس آن‌ها پیش رفت. در میان منفی‌بافی‌های ظاهراً بی‌پایان، دنبال «نیمه‌ی پر» مثبت باشید. اگر به دنبال بخش مثبت بگردید، راه‌حل خودش را نشان می‌دهد.

وقتی جک گفت که می‌خواهد من روحیه‌ی شرکت را حفظ کنم، متوجه شدم خوش‌بینی من گرچه قابل اندازه‌گیری نیست، اما بسیار اهمیت دارد. من فقط برندی برای جهان بیرونی خلق نمی‌کردم: من مسئول فرهنگ شرکت هم بودم.

انتخاب یک شغل به دلیل این‌که حقوق خوبی دارد یا چون پدرومادرتان به آن علاقه دارند یا چون همین‌طوری سر راه‌تان سبز شده، گاهی جواب می‌دهد، اما اغلب وقتی جا افتادید، کم‌کم احساس می‌کنید چیزی اشتباه است. انگار مختصات مکانی یک نفر دیگر را در تلفن‌همراه شما وارد کرده‌اند. شما در این مسیر گیر افتاده‌اید، ولی خودتان هم نمی‌دانید به کدام سو می‌روید

محدودیت‌ها را بپذیرید، چه سر راه خلاقیت باشند یا ابعاد فیزیکی، اقتصادی یا شخصی. این‌ها می‌توانند شما را تحریک کنند و به چالش بکشند.

خلاقیت یک منبع تجدیدپذیر است. خودتان را هر روز به چالش بکشید. هر چقدر دوست دارید، به هر تعداد که دوست دارید، خلاقیت به خرج دهید؛ چرا که این منبع هیچ‌وقت تمام نمی‌شود.

به‌جای انتظار و پای‌کوبیدن در شکست، بهتر است پیش رفته و این مجموعه شرایط را خودمان ایجاد کنیم. اگر فرصت را خودتان بسازید، خودتان هم اولین کسی هستید که می‌توانید از آن استفاده کنید.

همیشه ته قلب‌تان می‌دانید آیا چیزی ارزش دنبال‌کردن را دارد یا نه، خودتان هم نمی‌دانید چطور این‌را می‌فهمید، ولی برایتان مهم هم نیست. هیچ موفقیتی تضمین نشده، ولی اگر واقعاً به کارتان علاقه نداشته باشید، شکست حتمی است.

توانایی گوش‌دادن، تماشاکردن و درس‌گرفتن از جاهای مشخص و نامشخص، نوآوری و رشد را به دنبال می‌آورد.

ضدضربه‌نشان‌دادن فایده‌ای ندارد. هیچ‌کس عاری از خطا نیست و وقتی خود را این‌طور نشان می‌دهید، هیچ‌کس حرف‌تان را باور نخواهد کرد.

«همیشه فکر می‌کردم باید عضو هفتم و جامانده از تیم تو باشم. اگر زمانی به فکر استخدام افتادی، خبرم کن.»

«بیز اسرار موفقیتش را به‌راحتی افشا می‌کند. به او گفتم این کار را نکند. اگر این کتاب شما را آگاه و سرشار از الهام نکند، یعنی آن‌را خوب نخوانده‌اید.» استیون کولبرت

این کتاب چیزی بیش‌تر از داستانِ یک‌شبه‌پولدار‌شدن من است. این داستان خلق چیزی از نیستی و هیچی است، در مورد هماهنگ‌کردن توانایی‌های خود با آرزوهای‌تان، و این‌که وقتی با دوربین احتمالات بی‌پایان به جهان نگاه می‌کنید، چه چیزهایی را یاد می‌گیرید. سخت‌کوشی هم مهم است، ولی بیش‌تر این ایده‌ها هستند که ما را به‌عنوان انسان، شرکت، کشور و جامعه‌ی جهانی به جلو می‌رانند.

توئیتری که من در ساخت آن نقش داشتم، یک تصویر ایده‌آل‌گرا و بلندمدت داشت. هدف ما متحد‌کردن انسان‌ها بود. در حقیقت، من مدت‌ها قبل از این‌که یک مسئول فروش استخدام کنم، یک مشاور مسئولیت اجتماعی را استخدام کرده بودم. بالاترین ارزشی که در توئیتر می‌دیدم، توانایی آن در انتقال فوری اطلاعات و کمک به افراد در واکنش‌نشان‌دادنِ جمعی در مواقع بحران و گاه برای سرگرمی بود. اگر زلزله می‌آمد، انقلاب می‌شد، تیمی برنده می‌شد یا یک مهمانی در جریان بود ـ توئیتر چه کار می‌کرد؟ از دید من، توئیتر طرف کسی را نمی‌گرفت. ما خارج از گود می‌ماندیم. این بی‌طرفی به سرویس ما اجازه می‌داد تا در تمامی فرهنگ‌ها و مذاهب فعالیت کند و واقعاً دموکراتیک و مردمی باشد.

اگه کارمندایی داری که به هیچ عنوان نمی‌خوای اون‌ها رو از دست بدی، صبر نکن تا تازه دمِ استعفا و رفتن اون‌ها حقوق و مزایای بهتری رو بهشون پیشنهاد بدی.

زمانی بنجامین فرانکلین گفته که: «شاید تاریخ اشتباهات بشر، با در نظر گرفتن همه‌چیز، ارزشمندتر و جذاب‌تر از تاریخ اکتشافاتش باشد.»

بهتر است کاری را ساخت و به جهان روانه کرد تا سال‌ها وقت گذاشت و چیزی را به کمال رساند که شاید هیچ‌وقت هم کار نکند

ترک یک شغل راحت و استوار، مثل شروع دوباره از خانه‌ی صفر می‌ماند. کار آسانی نیست و شاید بار اول موفق نشوید؛ ولی در‌نهایت ممکن است به چیزهای خیلی بزرگ‌تری هم برسید.

من رد طرح‌ را رد خودم در نظر نمی‌گرفتم. خلاقیت من بی‌پایان بود و همیشه می‌خواستم یک ایده‌ی دیگر هم پیدا کنم. با خودم فکر می‌کردم که می‌توانم یک میلیون ایده برای هر چیز پیدا کنم.