بریده‌هایی از کتاب آنچه پرنده کوچک به من آموخت

من با او هم‌عقیده بودم و گفتم که شرکت‌هایی که خود را با یک هدف اجتماعی سازگار نمی‌کنند، دچار ضرروزیان می‌شوند. فعالیت اجتماعی نه‌تنها انجام کار درست است، بلکه صنایع دو راه بیش‌تر ندارند: یا جهان را نابود کرده یا باید آن‌را نجات دهند. ذات انسان این است که خودش را از مخمصه نجات دهد. پس این کار را برای نفع خودش می‌کند.

وقتی به آدم‌های خوب اختیار کاری را می‌دهی، آن‌ها دست به کارهای بزرگی می‌زنند. چیزی به نام ابرقهرمان وجود ندارد، ولی همه‌ی ما در کنار هم می‌توانیم جهان را به‌سمتِ تازه‌ای حرکت دهیم.

وقتی دنبال آن شغل اول در بلاگر بودم، خودم را در آن‌جا تجسم می‌کردم. اعتقاد داشتم که این کار به من قدرت عملی‌کردن این رؤیا را می‌دهد. حالا، وقتی تمام مواردی که برای توئیتر تجسم کرده بودم به حقیقت می‌پیوست، به‌نظر تازه از خواب بیدار شده بودم. مسایل خیلی سریع جدی شده بودند. حالا باید در مورد نحوه‌ی تعامل خود با دولت‌ها تصمیم می‌گرفتیم.

داستان‌هایی که در ذهن تجسم کرده بودم، همه و حتا بیش‌تر از چیزی که باور‌کردنی باشد، به حقیقت بدل می‌شدند. همه هم به واسطه‌ی برنامه‌ای که آن‌را با جک سر یک صبحانه شروع کردیم. دیگر لازم نبود به کارمندان بقبولانم که کارمان ارزشمند است. دیگر همه‌چیز روشن بود.

گاهی رهبری برابر است با تظاهر به اعتمادبه‌نفس.

بعدها دچار مشکلات بسیار جدی‌تر و ریسک‌های خیلی خطرناک‌تری هم شدیم، ولی دیگر هیچ‌وقت مثل آن روز عصبانیتم را نشان ندادم و همیشه سعی کردم نیمه‌ی پر لیوان را ببینم.

وقتی پای ریسک‌کردن به میان می‌آید، خیلی از ما کنار می‌کشیم. احتیاط شرط عقل است. با کارآفرین‌های زیادی ملاقات کرده‌ام که می‌گویند کار روزانه‌ی خود را نگه داشته‌اند و فقط شب‌ها به علاقه‌ی واقعی خود می‌رسند. و حق هم دارند؛ چون باید شکم خانواده‌شان را سیر کنند. اما مسئله این است که تا وقتی بدترین احتمال ممکن را نپذیرید، نمی‌توانید انتظار دست‌یابی به بهترین احتمال را داشته باشید. اگر قرار است به پتانسیلی که در نظر دارید دست یابید، باید تمام توجه خود را وقف آن کنید.

محدودیت باعث تحریک خلاقیت می‌شود. فضاهای خالی را به‌سختی می‌توان پر کرد، ولی کوچک‌ترین تشویق می‌تواند ما را در جهت‌های خارق‌العاده و تازه‌ای به حرکت در آورد.

اگر یک توئیت خوب باشد و کاربران بخواهند آن‌را بازنشر دهند، شاید ایده‌ی خوبی به‌راحتی منتشر شود

حتا اگر شکست می‌خوردم، دفعه‌ی بعد کمی هوشمندانه‌تر عمل می‌کردم.

محدودیت باعث تحریک خلاقیت می‌شود.

در تمام طول روز، ما تصمیماتی می‌گیریم که هر کدام نتایجی دارند و تصمیمی که بیش از بقیه برای من اهمیت دارد، نحوه‌ی تعامل ما آدم‌ها با یکدیگر است. آیا اصلاً به همدیگر گوش می‌کنیم؟ می‌توانیم با یکدیگر هم‌دلی کنیم؟

خوش‌بینی بیش از حد باعث می‌شود جهان را به شکل‌ دروغینی زیبا ببینید. ولی یک نگاه هوشمندانه، کنجکاوانه و البته مثبت باعث می‌شود راه‌حل مشکلات را بیابید و در این بین عذاب نکشید.

خوش‌بینی بیش از حد باعث می‌شود جهان را به شکل‌ دروغینی زیبا ببینید. ولی یک نگاه هوشمندانه، کنجکاوانه و البته مثبت باعث می‌شود راه‌حل مشکلات را بیابید و در این بین عذاب نکشید.

لری وال که زبان برنامه‌نویسی Perl را خلق کرده، زمانی گفت: «وقتی دانشگاه کالیفرنیا را در ایروین می‌ساختند، فقط ساختمان درست می‌کردند و خبری از پیاده‌رو نبود؛ همه‌جا فقط چمن می‌کاشتند. سال بعد، خودشان برگشتند و توی چمن‌ها، جایی که مسیر پا خوردن درست شده بود، پیاده‌رو درست کردند. Perl هم چنین زبانی است. چیزی نیست که برای اولین بار و از صفر خلق شده باشد، بلکه همان پیاده‌روهای توی چمن‌ها است.»

به کمک‌کردن به دیگران به‌شکل چشم‌پوشی یا دریغ‌کردن خود از چیزی فکر نکنید. به چیزی که به دست می‌آورید فکر کنید. ماجرا یک پارادوکس است، اما در حقیقت کمک به دیگران کمک به خود است.

۷ جون ۲۰۱۳، کلر کین‌میلر مقاله‌ای با عنوان «شرکت‌های تکنولوژی با برنامه‌ی نظارت همکاری دارند» در نیویورک‌تایمز منتشر کرد؛ این مقاله در مورد پروژه‌ی PRISM ـ برنامه‌ی نظارت پنهان دولت امریکا ـ بود و بیان می‌کرد که وقتی آژانس امنیت ملی برای درخواست اطلاعات کاربران به سیلیکان‌ولی رفت: «توئیتر کمک به دولت را نپذیرفت.»

هر شرکتی می‌تواند از اولین حرف در نام خوب به‌عنوان لوگو استفاده کند. ولی فقط توئیتر بود که لوگویش را یک پرنده‌ی در‌حال پرواز انتخاب کرده بود و معنایش آزادی بیان بود.

به‌جای پافشاری روی چیزهایی که خراب هستند، باید دید چه چیزهایی هنوز کار می‌کنند و بر اساس آن‌ها پیش رفت.

ماجرا چیزی بین مراسم شخصی و یک عروسی دوستانه بدون حضور خانواده‌ها شد. به این صورت، جادوی یک ازدواج آسان را به‌همراه عصبانیت و کینه‌ی یک عمرِ خانواده‌های‌مان به جان خریدیم که فکر می‌کردند به آن‌ها خیانت کرده و رهای‌شان کرده‌ایم.