بریده‌هایی از کتاب آنچه پرنده کوچک به من آموخت

وقتی می‌خواهید شرکتی را راه‌اندازی کنید، گاهی چیزی جز یک ایده در آستین ندارید. گاهی حتا همین ایده را هم ندارید – فقط به خودتان مطمئن هستید که یک روز ایده‌ای به ذهن‌تان خواهد رسید. بالاخره باید از جایی شروع کرد

گاهی رهبری برابر است با تظاهر به اعتمادبه‌نفس.

اراده‌ای که باعث شد یک تیم ورزشی جدید را به‌وجود بیاورم، به من یک درس مهم داد: فرصت را باید ساخت.

اِو که آخر از همه وارد شد، پرسید: «در رو ببندم یا باز باشه؟» مارک گفت: «بله.» بله چی؟ جوابش معنی نداشت. اِو یک لحظه مکث کرد و منتظر ماند تا مارک چیز دیگری هم بگوید، ولی وقتی پاسخی از راه نرسید، گفت: «پس نیمه‌باز می‌ذارمش.» و با دقت در را طوری قرار داد که نیمه‌باز باشد.

محدود‌کردن گزینه‌ها باعث می‌شد که نقطه‌ای برای شروع پیدا کنم.

این کتاب چیزی بیش‌تر از داستانِ یک‌شبه‌پولدار‌شدن من است. این داستان خلق چیزی از نیستی و هیچی است، در مورد هماهنگ‌کردن توانایی‌های خود با آرزوهای‌تان، و این‌که وقتی با دوربین احتمالات بی‌پایان به جهان نگاه می‌کنید، چه چیزهایی را یاد می‌گیرید. سخت‌کوشی هم مهم است، ولی بیش‌تر این ایده‌ها هستند که ما را به‌عنوان انسان، شرکت، کشور و جامعه‌ی جهانی به جلو می‌رانند. خلاقیت است که ما را متفاوت، دارای انگیزه و سرشار از حس رضایت‌مندی می‌کند. این کتاب می‌گوید چطور خلاقیت خود و محیط اطراف را مهار کرده و از آن بهره ببرید. من نابغه نیستم، ولی همیشه به خودم ایمان داشته‌ام و به‌عنوان یک انسان، این چیز خیلی مهمی است.

شعار داخلی و غیررسمی گوگل این است که پلید نباشید. ایده‌ی کلی این است که شرکت باید دنبال کار درست در جهان باشد، حتا اگر لازم باشد برای این هدف از خیر سود کوتاه‌مدت بگذرد.

من نمونه‌ی درخشانی نبودم؛ اصلاً چیز خاصی نبودم. ولی در یک حوزه متخصص بودم: خلق فرصت برای خودم.

فرصت را باید ساخت. در دایرة‌المعارف من، کلمه‌ی فرصت به‌صورت مجموعه‌شرایطی تعریف شده که در آن انجام کاری ممکن می‌شود. دنیا طوری ما را آموزش داده که دست‌روی‌دست گذاشته و منتظر از راه رسیدن فرصت بمانیم، آن‌را تشخیص دهیم و امیدوار باشیم که درست از آن استفاده کنیم. ولی اگر فرصت تنها یک مجموعه از شرایط است، پس چرا باید منتظر جور‌شدن‌شرایط و هماهنگی ماه و ستاره‌ها بمانیم؟ به‌جای انتظار و پای‌کوبیدن در شکست، بهتر است پیش رفته و این مجموعه شرایط را خودمان ایجاد کنیم. اگر فرصت را خودتان بسازید، خودتان هم اولین کسی هستید که می‌توانید از آن استفاده کنید. خیلی بعدتر بود که فهمیدم چنین تفکری اصل نوآوری و کارآفرینی را تشکیل می‌دهد

اگر ایده‌ای را بردارید و همان‌طور در ذهن‌تان نگه دارید، ناخودآگاه مشغول کاری می‌شوید که شما را به آن نزدیک می‌کند. برای من که این‌طور بود.

با خودتان تجسم کنید که دوست دارید در دو سال آینده در چه وضعی باشید.

مسئله این است که تا وقتی بدترین احتمال ممکن را نپذیرید، نمی‌توانید انتظار دست‌یابی به بهترین احتمال را داشته باشید. اگر قرار است به پتانسیلی که در نظر دارید دست یابید، باید تمام توجه خود را وقف آن کنید. ریسک‌کردن مسیری است که به موفقیت منتهی می‌شود.

هیچ موفقیتی تضمین نشده، ولی اگر واقعاً به کارتان علاقه نداشته باشید، شکست حتمی است.

اگر به چیزی فراتر از رفت‌وآمد روزانه، نوشیدن قهوه، کار‌کردن، نوشیدن قهوه‌ی بیش‌تر، ارسال ایمیل به همکاران، بازگشت به خانه و صورت‌حساب‌هایی که آن هفته نمی‌توانیم پرداخت کنیم نگاه کنیم، اگر فراتر از این چارچوب ساده برویم، حقیقتی را کشف خواهیم کرد ‌که باعث می‌شود صبح‌ها از خواب بیدار ‌شویم و به واقعیت سیاه‌وسفید زندگی‌مان رنگ و جان می‌بخشد. عشق، ریسک، تازگی، هم‌دلی، شکست، خوش‌بینی، شوخ‌طبعی، خرد ـ این‌ها نیروهایی هستند که تصمیمات ما را شکل می‌دهند، موفقیت را معنا می‌کنند و مشخص می‌کنند که در‌نهایت زندگی ما موفق بوده است یا نه

«بیز اسرار موفقیتش را به‌راحتی افشا می‌کند. به او گفتم این کار را نکند. اگر این کتاب شما را آگاه و سرشار از الهام نکند، یعنی آن‌را خوب نخوانده‌اید.» استیون کولبرت

فرضیات کارمندان توئیتر: ۱. خودمان هم همیشه نمی‌دانیم قرار است چه اتفاقی بیفتد. ۲. تعداد آدم‌های باهوش بیرون از شرکت خیلی بیش‌تر از داخل شرکت است. ۳. اگر کار درست را برای کاربران انجام دهیم، برنده می‌شویم. ۴. تنها معامله‌ای که ارزش دنبال‌کردن را دارد، یک معامله‌ی دو سر برد است. ۵. همکاران ما انسان‌های باهوشی هستند و نیت خوبی دارند. ۶. ما می‌توانیم کسب‌وکار را پیش برده، دنیا را تغییر داده و در‌عین‌حال خوش باشیم.

قانون‌گذاران هم جایزالخطا هستند، درست مثل من و هر کس دیگری، و ما حق داشتیم که آن‌ها را به چالش بکشیم. اگر حاضر بودم نتایج کارم را بپذیرم، آن‌وقت می‌توانستم از قوانین خودم پیروی کنم.

مسئله فقط این است که حاضر باشی شکست هم بخوری

یکی از اولین تصمیم‌هایی که در مورد توئیتر گرفتیم و از آن‌موقع هم تغییر نکرد، این بود که هر پیام باید به ۱۴۰ کاراکتر یا کم‌تر محدود شود. محدودیت باعث تحریک خلاقیت می‌شود. فضاهای خالی را به‌سختی می‌توان پر کرد، ولی کوچک‌ترین تشویق می‌تواند ما را در جهت‌های خارق‌العاده و تازه‌ای به حرکت در آورد.

ما یک برند چند میلیارد دلاری ساختیم، چون آن‌را با رفتارهای خارق‌العاده‌ی انسانی جمع زدیم.