بریده‌هایی از کتاب کوتاه تر از مرگ

افسوس ما در هر چیز هنوزیم!

از «خودم» رفتم وقتی به «خودم» آمدم دیگر «خودم» نبودم!

این روزها سلام‌هایم را پاسخی نیست هرگز وقتی می‌گویم خداحافظ جهانی کاسه آب در دست بدرقه‌ام می‌کنند!

ای راهزن آفتاب پرسه‌ات بیهوده است اینجا سال‌هاست آدمیزاد در هیئت خفاش است!

عقاب اسیر عادت پرواز بود انسان در آرزوی پرواز کژدم‌ها اما در اندیشه پروازند!

عرقم از شرم نیست که شرم خود عرقریز چیز دیگریست! هراس من از مرگ نیست که مرگ خود، دستاویز چیز دیگری است! درون من کژدمی است که هر سپیده می‌گزد مرا و غربتی که شب‌به‌شب به کوه روح من به زوزه است! دانه‌ها یأس در درون من درختچه می‌شوند نه این دهن‌دره درد را سربسته شدن نیست هرگز؟!

یکباره تو می‌رهاندم من خواب «تو» می‌شوم ناگهان می‌شوم ناگوار می‌شوم «تو» می‌شوم!

باقیمانده شب را یک‌نفس می‌نوشم و تمام جاد‌ه‌های «رفتن» را یکجا قی می‌کنم

‌پانزده سال می‌شوم که جنین شعر را در گرمگاه درد باردارم نه شعر قصد تولد دارد و نه من قصد سقط شعر! با همین جنین ناقص من تا مادرانه‌های حقیقت رفته‌ام راستی آیا با شعر هم می‌توان به جنگ سرطان رفت!

این روزها حال شعرهایم اصلاً خوب نیست دچار سرطان شده‌اند! و واژه‌هایش رنگ و رو ندارند زرد زرد زرد...

‌پیراهن خسته روز را از تن در می‌آورم و چادر دریده شب را سرم می‌کشم خرچنگ‌وار دوسویه می‌کاوم خود را گم می‌شوم در نخستین خاطره کودکی‌ام و درست همان‌جا نخستین درد پیدا می‌شوم!

روزهای رفته هرگز عمر ما نبود عمر ما روزهای نیامده بود! ما بودیم و آن روزهای همیشه نیامدند! ما نبودیم و این روزهای هرگز آمدند! ما رفتیم و جهان ایستادن بود! ما ماندیم و جهان دویدن بود! ما خدا شدیم و بنده‌ای نبود ما بنده‌ای شدیم و خدایی هرگز نبود!

د‌ایرة‌المعارف من چشم‌های توست به هر لغت که می‌رسم چشم‌های تو پاسخ می‌شوم!

سال‌هاست هذیان می‌گویم هذیانی به نام شعر!

چشم‌های من ترجمان سکوت است و در عفونت دست‌ها التهاب پرستش خاموش از پاها آغوشی ساخته‌ام گستره من خاطره‌های با تو است در گام‌های رفتنم از پاشنه‌های خستگی خاطره‌های تو از من می‌کاهد لحظه‌های از «تو» را بر مسلخ رنج رنگ می‌زنم از «تو» بزرگ می‌شوم آنجا که دیگر   «من» نیستم!