بریده‌هایی از کتاب استانبولچی

لبخند زدم تا فضا را عوض کند و جان را برگرداند به چشمانم. سال‌ها به این سبک غذایی خو گرفته بود و قرار نبود یک‌هفته‌ای به خاطر من تغییرش دهد. از سهمیهٔ صبری که برای هر سفر کنار می‌گذاشتم نصف بیشترش را در این سفر باید خرج «صبر در رابطه» می‌کردم.

روزی تو را ترک می‌کنم، این چیزی شبیه به ترک سیگار خواهد بود. آری روزی می‌رسد و از تو خسته می‌شوم. اما این چیزی شبیه به خسته شدن از استانبول باید باشد.

اولین بار عثمانیان بودند که واکسن را برای اروپاییان هدیه بردند.

راستش، ما تاریخ را روایت نمی‌کنیم. ما تنها تاریخی را که اروپاییان روایت کرده‌اند تکرار می‌کنیم. برای همین است که دربارهٔ نسل‌کشی ارمنیان طی جنگ جهانی اول فراوان گفته و شنیده شده، ولی هیچ‌وقت از نسل‌کشی مسلمانان بالکان حرفی زده نشده. زمانی که عثمانیان این مناطق را فتح می‌کردند اسلاوهای ارتدکس، که بین قدرت‌های بزرگ احاطه شده بودند، ترجیح می‌دادند با عثمانی‌ها متحد شوند. چون ترک‌های مسلمان به دین اسلاوها کاری نداشتند؛ ولی ونیزی‌ها آنان را کاتولیک می‌خواستند. اوایل قرن ۱۹ طی سال‌های پایانی امپراتوری عثمانی، وقتی ملی‌گرایی در اروپای شرقی اوج گرفت، مسلمانان زیادی در مناطق تحت سلطهٔ عثمانی در یونان، بلغارستان، آلبانی، مقدونیه، بوسنی، و ... قتل‌عام شدند.

فلسطین همیشهٔ خدا مورد توجه بوده است. از سال ۱۸۸۲ مهاجرت یهودیان به فلسطین زیاد شد و یهودیان از دولت عثمانی خواستند تا اجازهٔ رسمی مهاجرت یهودیان به فلسطین را بدهد. سلطان عبدالحمید اما سخت مخالفت کرد. قانونی تصویب کرد که یهودیان فقط به عنوان زائر حق دارند به فلسطین سفر کنند و تازه نفری ۵۰ لیر باید بپردازند و امضا بدهند که سی و یک روز بعد فلسطین را ترک می‌کنند (مفهوم ویزا در همین زمانه). اینجا بود که تئودور هرتزل، روزنامه‌نگار و تئوری‌پرداز معروف یهودی که صهیونیسم را پایه نهاد، با سلطان عبدالحمید وارد مذاکره شد. آن زمان عثمانی‌ها تا خرخره زیر بار قرض اروپایی‌ها بودند و هرتزل دست گذاشت روی همین نقطه؛ آمده بود تا اجازهٔ مهاجرت دائمی یهودیان به فلسطین را بگیرد