بریده‌هایی از کتاب گنجشک‌ها سنگ می‌خورند

گاهی فکر می‌کنم چقدر زود دست‌هایم رنگ زندگی گرفت من خواب‌های خوبی برای کودکی‌هایم دیده بودم و آرزوهای بلندی داشتم که هیچ وقت از دیوار کوتاه این خانه بیرون نرفت مثل درخت وسط حیاطمان که محکم بر جای خود ماند و پیر شد .

می‌بینی هیچ چیزی فرق نکرده انتظار من نیامدن تو من دلتنگ توی بی‌خیال....

پاییز زنی تنهاست گاهی در گوشه‌ای کز می‌کند و تمام کودکی‌اش را بغل می‌گیرد می‌ترسد باد آرزوهایش را برگ برگ به خاک بسپارد.

من اما نه اضطراب کوچه را دارم نه کار به کار جستجوی قاصدک من در غروبت آرام آرام در خودم می‌میرم

روزهایم تکراری شده‌اند صبح پنجره ایست باز رو به سوی اتاقت و شب پنجره‌ای بسته که دوست داشتنت را در چهارسوی ذهن اتاقم پنهان کنم !

پاییز بادبادکی ست در هوا برای دست‌های کودکی با چشم‌های خیس

هر شب روز را رزرو می‌کنم که دوباره اتفاق بیفتی می‌افتی و من دوباره تکرار می‌شوم در واژه‌هایی که بدون نام تو در روزهای رزرو شده تکرار می‌شوند

برای دلتنگی‌های خودم وقتی پاسخی برای اشک‌هایم پیدا نمی‌کنم چشم‌هایم را خاک می‌کنم

مورچه‌ها دوست داشتنی ترین دوستان من هستند

گاهی فکر می‌کنم چقدر زود دست‌هایم رنگ زندگی گرفت من خواب‌های خوبی برای کودکی‌هایم دیده بودم و آرزوهای بلندی داشتم که هیچ وقت از دیوار کوتاه این خانه بیرون نرفت