بریده‌هایی از کتاب خواهر خوانده

«تغییر مثل لبخندی توی تاریکیه. مثل یه گل رُز توی برف. مثل جاده‌ای پرخطر توی شب طوفانی.»

ساعت‌های کوتاه ناامیدی آدم‌های بسیاری را به خاک سیاه می‌نشاند. نور شمع سایه‌هایی را روی دیوارهای روح ما می‌اندازد، سایه‌هایی که می‌تواند موش را به هیولا تبدیل کند، شکست را به فاجعه. آیا در آن ساعت‌های کوتاه ناامیدی، تصمیم به حلق‌آویز کردن خود می‌گیرید؟ خب، این انتخاب شماست. اما تا صبح به‌دنبال طناب نگردید. مطمئناً، تا آن‌وقت راه بهتری برای استفاده از طناب پیدا خواهید کرد.

بیشتر مردم تا زمانی که امید پیروزی دارند می‌جنگند، حتی اگر کورسویی باشد. آن‌ها را شجاع می‌نامند. تعداد اندکی هستند که وقتی امیدی نیست، بازهم می‌جنگند. آن‌ها را جنگجو می‌نامند.

بدان که گمراهی خطرناک است. اما خطرناک‌تر از آن گمراه نشدن است.

«لذت همیشه مسئله‌ست، قربان! در بستر مرگ، بادبان سوخته و پنجرهٔ شکسته رو به یاد نمی‌آرین. خوانندهٔ خیس و صدای محشرش رو به یاد می‌آرین که مثل توپ شلیک شد و مثل شعله‌های آتش اوج گرفت. بذارین حسابدارها پول‌ها رو بشمرن و ما لحظه‌های شاد و لذت‌بخشی رو که داشتیم بشمریم!»

این داستان برای هر دختری که راهش را گم کرده، مخوف است. برای هر دختری که خودش را گم کرده، مخوف‌تر است. بدان که گمراهی خطرناک است. اما خطرناک‌تر از آن گمراه نشدن است.

شکم به‌آسانی راضی می‌شود. این عطش قلب‌های ماست که ما را می‌کشد.

دختر زشت؟ آه، بچه جون، دنیا رو برای مردها ساخته‌ان. یه دختر زشت هیچ‌وقت بخشیده نمی‌شه.

«مثل گاز سولفور دودخان می‌مونه. مثل هوای بدی که از معدن قدیمی بیرون می‌زنه. مسمومتون کرده. کاری کرده فکر کنین باید به‌جای اینکه برای تغییر چیزها بجنگین، قبولشون کنین.»

انگار اوضاع بد است. اما باز، چیزهایی هستند که در ظلمات شب خوب هستند. ساعت‌های کوتاه ناامیدی آدم‌های بسیاری را به خاک سیاه می‌نشاند. نور شمع سایه‌هایی را روی دیوارهای روح ما می‌اندازد، سایه‌هایی که می‌تواند موش را به هیولا تبدیل کند، شکست را به فاجعه. آیا در آن ساعت‌های کوتاه ناامیدی، تصمیم به حلق‌آویز کردن خود می‌گیرید؟ خب، این انتخاب شماست. اما تا صبح به‌دنبال طناب نگردید. مطمئناً، تا آن‌وقت راه بهتری برای استفاده از طناب پیدا خواهید کرد.

بیشتر مردم تا زمانی که امید پیروزی دارند می‌جنگند، حتی اگر کورسویی باشد. آن‌ها را شجاع می‌نامند. تعداد اندکی هستند که وقتی امیدی نیست، بازهم می‌جنگند. آن‌ها را جنگجو می‌نامند. زمانی ایزابل جنگجو بود، گرچه فراموشش شده بود. آیا به یاد خواهد آورد؟

انگار اوضاع بد است. اما باز، چیزهایی هستند که در ظلمات شب خوب هستند. ساعت‌های کوتاه ناامیدی آدم‌های بسیاری را به خاک سیاه می‌نشاند. نور شمع سایه‌هایی را روی دیوارهای روح ما می‌اندازد، سایه‌هایی که می‌تواند موش را به هیولا تبدیل کند، شکست را به فاجعه. آیا در آن ساعت‌های کوتاه ناامیدی، تصمیم به حلق‌آویز کردن خود می‌گیرید؟ خب، این انتخاب شماست. اما تا صبح به‌دنبال طناب نگردید. مطمئناً، تا آن‌وقت راه بهتری برای استفاده از طناب پیدا خواهید کرد.

بیشتر مردم تا زمانی که امید پیروزی دارند می‌جنگند، حتی اگر کورسویی باشد. آن‌ها را شجاع می‌نامند. تعداد اندکی هستند که وقتی امیدی نیست، بازهم می‌جنگند. آن‌ها را جنگجو می‌نامند. زمانی ایزابل جنگجو بود، گرچه فراموشش شده بود. آیا به یاد خواهد آورد؟

انگار اوضاع بد است. اما باز، چیزهایی هستند که در ظلمات شب خوب هستند. ساعت‌های کوتاه ناامیدی آدم‌های بسیاری را به خاک سیاه می‌نشاند. نور شمع سایه‌هایی را روی دیوارهای روح ما می‌اندازد، سایه‌هایی که می‌تواند موش را به هیولا تبدیل کند، شکست را به فاجعه. آیا در آن ساعت‌های کوتاه ناامیدی، تصمیم به حلق‌آویز کردن خود می‌گیرید؟ خب، این انتخاب شماست. اما تا صبح به‌دنبال طناب نگردید. مطمئناً، تا آن‌وقت راه بهتری برای استفاده از طناب پیدا خواهید کرد.

بیشتر مردم تا زمانی که امید پیروزی دارند می‌جنگند، حتی اگر کورسویی باشد. آن‌ها را شجاع می‌نامند. تعداد اندکی هستند که وقتی امیدی نیست، بازهم می‌جنگند. آن‌ها را جنگجو می‌نامند. زمانی ایزابل جنگجو بود، گرچه فراموشش شده بود. آیا به یاد خواهد آورد؟

بیشتر مردم تا زمانی که امید پیروزی دارند می‌جنگند، حتی اگر کورسویی باشد. آن‌ها را شجاع می‌نامند. تعداد اندکی هستند که وقتی امیدی نیست، بازهم می‌جنگند. آن‌ها را جنگجو می‌نامند. زمانی ایزابل جنگجو بود، گرچه فراموشش شده بود. آیا به یاد خواهد آورد؟

میدان‌های رزم متفاوت‌اند، اما جنگ یکی است. دشمن بهانه است. تنها چیزی که همیشه باید با آن بجنگی خودت هستی.

«تغییر مثل لبخندی توی تاریکیه. مثل یه گل رُز توی برف. مثل جاده‌ای پرخطر توی شب طوفانی.»