بریده‌هایی از کتاب خواهر خوانده

بی‌رحمی از سر قدرت نیست؛ از تاریک‌ترین، نمورترین و ضعیف‌ترین جای آدم برمی‌خیزد.

«به نظر من، همه اشتباه می‌کنیم. مهم اینه که نذاریم اشتباهاتمون برامون تصمیم بگیرن.»

در این دنیای سخت و غمناک، جادو وجود دارد. جادویی قوی‌تر از تقدیر و شانس. و آنجایی پیدا می‌شود که فکرش را هم نمی‌توان کرد. در شب، کنار آتشدان، وقتی دختری تکه‌پنیری را برای موشی گرسنه می‌گذارد. در کشتارگاه، زمانی که پیری، رنجوری، ضعف و ازکارافتادگی اهمیتی بیشتر از پول پیدا می‌کند. در اتاق کوچک زیرشیروانیِ نجاری پیر، جایی که سه خواهر یاد می‌گیرند، برای بخشوده شدن، باید ببخشند

تاجر به او گفته بود زشت. او را این‌گونه تعریف کرده بود، قبل از اینکه ایزابل فرصت تعریف خود را داشته باشد. در یک لحظه، برای او تعیین کرده بود که چه کسی بوده و چه کسی خواهد شد. اما حالا ایزابل چیزی را می‌دید که قبلاً هرگز ندیده بود؛ که تاجر تنهایی این کار را نکرده بود. او یک همدست داشت؛ ایزابل، خودش. ایزابل به حرف او گوش کرده و حرف‌هایش را باور کرده بود. او خود به تاجر اجازه داده بود که به او بگوید چه کسی است. و بعد از او، به مامان، خواستگاران، وزیر اعظم، سیسیل، همسر نانوا و اهالی روستای سنت میشل.

بیشتر مردم تا زمانی که امید پیروزی دارند می‌جنگند، حتی اگر کورسویی باشد. آن‌ها را شجاع می‌نامند. تعداد اندکی هستند که وقتی امیدی نیست، بازهم می‌جنگند. آن‌ها را جنگجو می‌نامند.

«از اول می‌گفتی. جون آدم‌ها ارزش جنگیدن داره.»

یه دختر خوشگل باید دنیا رو شاد کنه، ولی یه دختر زشت چی؟ اون آزاده که خودش رو شاد کنه.

گاهی آدم‌ها راحت‌ترند از چیزی که نمی‌توانند به دست بیاورند متنفر باشند تا اینکه قبول کنند آن را خیلی می‌خواهند.

این جادوی موجودی ظریف و نحیف است که هم می‌تواند ظلمی وحشتناک کند و هم مهربانی بیکران بورزد. این جادو درون هر بشری هست تا رستگارش کند. تا تغییرش دهد. تا نجاتش دهد. فقط اگر آن‌قدر شجاعت داشته باشد که به ندایش گوش جان بسپارد. این جادوی قلب انسان است

هنوز یاد نگرفته بود که همه نادان هستند.

ایزابل احساس کرد دارد غرق می‌شود. درد و رنج، اندوه و تلخی تمام احساساتی بودند که او سال‌ها همراه خود داشت، عواطفی که برای او بسیار واقعی بودند و اکنون می‌دید که هیچ‌کدامشان حقیقیت نداشتند. اما احساس جدیدی او را تهدید می‌کرد که از پا درش بیاورد، او را به چنگ آورد و در اعماق سرد خود خفه کند، آن هم چیزی نبود جز احساس حسرت.

شانس گفت: «اما اون‌ها می‌تونن تغییرش بدن. میراها، با کمی شانس، می‌تونن کارهای خارق‌العاده‌ای بکنن.» تقدیر لبخند تحقیرآمیزی به او زد. «بعضی‌هاشون. اما برای تغییرِ تقدیر به اراده نیازه. شجاعت. قدرت. چیزهایی که اکثر میراها به‌طرز غم‌انگیزی اون‌ها رو کم دارن. آدم باید فوق‌العاده باشه و این دختره، ایزابل، مطمئناً نیست.» شانس، در مخالفت با او، گفت: «اون هم شجاعت داره، هم قدرت. ارادهٔ محکمی هم داره. فقط باید دوباره پیداشون کنه.»

سگ لاغری که جلوی در خانهٔ شما ظاهر می‌شود، پرندهٔ پروبال‌شکسته‌ای که باید پرستاری‌اش را بکنید تا سلامتی‌اش را بازیابد، بچه‌گربه‌ای که کنار جاده میومیو می‌کند و شما پیدایش می‌کنید. فکر می‌کنید شما آن‌ها را نجات داده‌اید، این‌طور نیست؟ آه، فرزندم. آیا متوجه نمی‌شوی؟ آن‌ها هستند که تو را نجات می‌دهند.

خیلی هم جای تعجب نداشت. گاهی همین چیزهای کوچک بزرگ‌ترین آسیب را می‌زنند؛ مثل نگاه سرد، حرف نیش‌دار، خنده‌ای که با ورود کسی به اتاق قطع می‌شود.

روح‌ها مرده‌هایی نیستند که از قبرستان بیرون می‌آیند تا زنده‌ها را شکنجه دهند؛ روح‌ها همین‌جا هستند. آن‌ها درون ما زندگی می‌کنند، بر خاکستر غم‌هایمان زاری می‌کنند، در گل‌ولای عمیق و چسبندهٔ حسرت‌هایمان فرومی‌روند.

در کتاب‌های تاریخ نوشته است که شاه‌ها و دوک‌ها و ژنرال‌ها جنگ را شروع می‌کنند. باور نکنید. ما جنگ را شروع می‌کنیم، من و شما؛ هر باری که رو برمی‌گردانیم، سکوت می‌کنیم، مداخله نمی‌کنیم سازش می‌کنیم.

گفت: «من دوستت دارم. همیشه داشتم و همیشه هم خواهم داشت.» با تأکید ادامه داد: «بیشتر از خودم.»

سگ لاغری که جلوی در خانهٔ شما ظاهر می‌شود، پرندهٔ پروبال‌شکسته‌ای که باید پرستاری‌اش را بکنید تا سلامتی‌اش را بازیابد، بچه‌گربه‌ای که کنار جاده میومیو می‌کند و شما پیدایش می‌کنید. فکر می‌کنید شما آن‌ها را نجات داده‌اید، این‌طور نیست؟ آه، فرزندم. آیا متوجه نمی‌شوی؟ آن‌ها هستند که تو را نجات می‌دهند.

می‌دانست که بی‌رحمی از سر قدرت نیست؛ از تاریک‌ترین، نمورترین و ضعیف‌ترین جای آدم برمی‌خیزد.

هنگام قدرتمندی، همانند فردی ضعیف رفتار کن و هنگام ضعف، همانند فردی قدرتمند.