بریده‌هایی از کتاب انگیزه های پنهان در رفتارهای آشکار

گر می‌خواهید حقیقت را به مردم بگویید آنها را بخندانید، چون در غیر این صورت کمر به قتل شما می‌بندند

ژائو گائو مردی قدرتمند بود که هنوز از قدرت سیراب نشده بود. روزی در ملاقاتش با امپراتور و بسیاری از مقامات ارشد گوزنی را با خود به همراه آورد و آن را «اسب بزرگ» نامید. امپراتور که ژائو گائو را به‌عنوان یک استاد قبول داشت کاملاً با او موافقت کرد که آن حیوان یک اسب است و بسیاری از مقامات دیگر هم همین کار را کردند. ولی عده‌ای دیگر یا ساکت ماندند یا مخالفت کردند. ژائو گائو از این طریق دشمنانش را شناخت. و کمی بعد همهٔ مقاماتی را که گوزن او را اسب ننامیده بودند به قتل رساند. نقشهٔ ژائو گائو در صورتی که گوزن را گوزن می‌نامید عملی نمی‌شد. ملاک حقیقت برای سنجش وفاداری، آزمون ضعیفی است.

مثلاً کاملاً قابل‌قبول است که «خودتان» باشید. اگر به‌طور طبیعی اثرگذار و دوست‌داشتنی هستید، در این صورت علاقه و احترام دیگران هم به شما طبیعی است. آنچه غیرقابل‌قبول است «چاپلوسی» است. تملق، تعریف و تمجید بیخودی و هندوانه زیر بغل کسی گذاشتن.

دروغ گفتن به وسیلهٔ کلمات بسیار ساده و وسوسه‌انگیز است. به همین علت بهتر است در موقعیت‌های مرگ و زندگی یا جفت‌یابی دهانمان را ببندیم و به بدنمان اجازهٔ حرف زدن بدهیم.

اگر جهان قادر به دیدن انگیزه‌های اصلی ما بود، حتی از انجام صادقانه‌ترین اعمالمان نیز عرق شرم بر چهره‌مان می‌نشست».

نقابی که مدتی طولانی بر چهره می‌زنید به چهرهٔ شما بدل می‌شود. نقشی که مدتی طولانی به ایفای آن ادامه می‌دهید به خود شما بدل می‌شود. و اگر مدت‌ها وانمود کنید چیزی حقیقت دارد، خودتان هم درنهایت آن را باور می‌کنید.

«انسان همیشه دو دلیل برای انجام کارهایش دارد: یک دلیل خوب و یک دلیل واقعی.»- جی.پی. مورگان

«اگر جهان قادر به دیدن انگیزه‌های اصلی ما بود، حتی از انجام صادقانه‌ترین اعمالمان نیز عرق شرم بر چهره‌مان می‌نشست».

«در هر چیزی که خنده‌دار به نظر می‌رسد عنصری هست که اگر جدی و به‌قدر کافی حساس و مراقب باشیم، وجود ناخوشایندش را احساس می‌کنیم.» - مکس ایستمن

ما حتی از مزیت خاص دسترسی به اطلاعات و تصمیم‌گیری‌هایی که در ذهنمان اتفاق می‌افتند برخوردار نیستیم. تصور ما این است که از حالات درون خود آگاهیم، درحالی‌که این توهمی بیش نیست. به طریقی می‌توانیم بگوییم که ما در ذهن خود همچون افرادی بیگانه هستیم.

خبرچینی یا غیبت -یعنی حرف‌زدن پشت سر مردم اغلب با تمرکز بر معایب یا خطاهایشان- در همهٔ جوامعی که تا به امروز مورد بررسی قرار گرفته‌اند مشاهده شده است.

«هر انسانی به تنهایی بی‌ریاست. ریاکاری با ورود انسانی دیگر آغاز می‌شود»- رالف والدو امرسون

مغز به چه منظوری ساخته شده است؟ نتایج سال‌ها تحقیق گازانیگا، ازجمله تحقیقات جدید او روی بیماران سالم، نشان داده است که مغز همهٔ انسان‌ها دارای سیستمی به نام «واحد مفسر» است. کار این واحد تفسیر یا معنا بخشیدن به تجارب ما با ارائهٔ توضیح است: یعنی ساختن داستان‌هایی که اطلاعات گذشته و حالِ فرد و دنیای بیرون را با هم ادغام می‌کنند.

انسان همیشه دو دلیل برای انجام کارهایش دارد: یک دلیل خوب و یک دلیل واقعی

«اگر جهان قادر به دیدن انگیزه‌های اصلی ما بود، حتی از انجام صادقانه‌ترین اعمالمان نیز عرق شرم بر چهره‌مان می‌نشست».

ما می‌توانیم بدانیم و نادان بمانیم.

در فرقه‌های شخصیتی، مانند فرقه‌هایی که در اطراف مائو تسه تونگ یا استیو جابز شکل گرفتند، انتقاد از رهبر اغلب ناپسند تلقی می‌شود و حتی اگر «انتقاد از رهبر» رسماً ممنوع نباشد، فرد خاطی را افرادی غیر از رهبر مجازات می‌کنند.

فرانسوا دو لا روشفوکو در قرن هفدهم نوشت، «اگر جهان قادر به دیدن انگیزه‌های اصلی ما بود، حتی از انجام صادقانه‌ترین اعمالمان نیز عرق شرم بر چهره‌مان می‌نشست».

این در حالی است که آن باورهای دقیق را از سیستم‌هایی (مانند آگاهی) پنهان می‌کند که وظیفهٔ مدیریت برداشت‌های اجتماعی را برعهده دارند. به بیان دیگر، ما می‌توانیم براساس اطلاعاتی عمل کنیم که در دسترس سیستم‌های آگاهی و کلامی ما قرار ندارند.

ورزشکارانی که شخصیت فرضی دیوانه را الگو قرار نمی‌دهند، ضرر می‌کنند: ورزشکاران با دیدن نشانه‌هایی از خستگی در رقبای نزدیک روحیه می‌گیرند و به تازیدن در طول مسابقه ادامه می‌دهند (مثلاً یک دوندهٔ ماراتون در حال دویدن با خود فکر می‌کند «نفس کشیدنش را می‌بینی؟ دیگر کارش تمام است. کمی دیگر ادامه بدهی، شکستش داده‌ای.») به همین دلیل ورزشکاران اطلاعات (منفی) خود را از رقبایشان پنهان می‌کنند. کافی است «نشانه‌های خستگی» را بروز دهید تا حریفتان به موفقیت خود امیدوار شود و با تمامی قوا به کار خود ادامه دهد».