بریده‌هایی از کتاب چگونه تغییر کنیم؟

قدرتِ شروع تازه چشمگیر بود.(۴۴) نامه‌هایی که افراد را تشویق می‌کرد پس از روز تولد یا اول بهار پس‌انداز را شروع کنند ۲۰ تا ۳۰ درصد مؤثرتر از نامه‌های «عادی» بود که از افراد می‌خواست هر وقت دلشان می‌خواهد پس‌انداز را شروع کنند. ما توانستیم با یادآوریِ شروع تازه کاری کنیم که همان فرصت برای تغییر رفتار جذاب‌تر جلوه کند.

از آن‌ها خواستیم ثبتِ‌نام کنند تا در تاریخی مشخص از طریق ایمیل به آن‌ها یادآوری شود که رفتارهای جدید و بهتر را شروع کنند. نکتهٔ آزمایش این بود که ما نحوهٔ جمله‌بندیِ تاریخ شروع را دست‌کاری کردیم.(۳۹) در یک مطالعه، برای عده‌ای از دانشجویان بیستم مارس را «اولین روز بهار» و برای عده‌ای دیگر «اولین روز تعطیلات تابستانی دانشگاه» معرفی کردیم. در مطالعه‌ای دیگر، برای عده‌ای از دانشجویان چهاردهم مارس را «اولین روز تعطیلات تابستانی دانشگاه» و برای عده‌ای دیگر «روز اداری دانشگاه» (یک اسم بی‌معنا که خودمان درست کرده بودیم) معرفی کردیم.(۴۰) در هر دو مطالعه (و مطالعات دیگر)، وقتی آن تاریخ را به‌شکل یک شروع تازه تداعی می‌کردیم (مثل «اولین روز بهار»)، در مقایسه با وقتی که آن را به‌شکل یک روز معمولی معرفی کردیم (مثل «سومین پنجشنبهٔ مارس»)، دانشجویان آن را زمان مناسب‌تری برای دنبال‌کردن اهدافشان تلقی می‌کردند.

شروع تازه به نفع همه نیست. وقتی روی دور موفقیت باشید، هر اختلالی می‌تواند ترمزتان را بکشد. ما این را هم در خانه و هم در محیط کار دیده‌ایم. گرچه شاید خودِ این اختلالْ موضوع مهمی نباشد و چه‌بسا پیش‌پاافتاده به نظر برسد، پیامدهایش می‌تواند شما را از پا درآورد. مثلاً فرض کنید دارید کارتان را با تمرکز و دقت انجام می‌دهید. ناگهان تماسی ناخواسته یا همکاری پرحرف مزاحمتان می‌شود. چه احساسی پیدا می‌کنید؟ همین وقفه می‌تواند تا آخر روزْ ترمزتان را بکشد. یا فرض کنید درحالی‌که دارید از رژیم غذایی سالم و جدیدتان ‌-اسموتی برای صبحانه، سالاد برای ناهار، شامِ خانگی- به‌خوبی بهره می‌برید، ناگهان تعطیلات تابستانی و کیک قیفی از راه می‌رسد و باعث می‌شود هرگز نتوانید به عادات غذایی سالمتان برگردید.

وقتی به‌دنبال تغییر هستیم، می‌توانیم شکل محیطمان را عوض کنیم. این کار به ما کمک می‌کند تا بتوانیم در روال قدیمی و شیوه‌های قبلی تفکرمان اخلال ایجاد کنیم.

ما در تاریخ‌هایی که احساس شروع تازه می‌دهند بیشتر احتمال دارد به‌دنبال تغییر برویم، زیرا چنین لحظاتی به ما کمک می‌کنند یکی از موانع رایج بر سر راه شروع هدف را از پیش رویمان برداریم، یعنی این احساس که چون قبلاً شکست خورده‌ایم باز هم شکست خواهیم خورد.

جامعهٔ پزشکی ده‌ها سال در برابر سندرم مرگ ناگهانی نوزاد تسلیم بود، تا اینکه در اوایل دههٔ ۱۹۹۰ محققان به کشف مهمی رسیدند. آن‌ها متوجه شدند بچه‌هایی که به پشت خوابانده می‌شدند نصف بچه‌هایی که روی شکم خوابانده می‌شدند بر اثر این سندرم می‌مردند.(۹) بله، نصف!

«در هر کاری، چیز جذابی هست. آن را که پیدا کنی، کار را به بازی تبدیل کرده‌ای».

اینکه راجع به توانایی‌مان چه فکری می‌کنیم برای تغییر رفتارمان اهمیت زیادی دارد. و البته باورهایمان یک‌دفعه و خودبه‌خود به وجود نمی‌آیند. بازخورد و پاداشی که از اطرافیانمان دریافت می‌کنیم در شکل‌دادن به باورهایی که دربارهٔ توانایی‌هایمان داریم نقش کلیدی دارد.

نظریهٔ آن‌ها این است که دو دسته آدم وجود دارد.(۳۹) تفاوت آن‌ها در کنترل خود نیست، چون همهٔ آدم‌ها این مشکل را دارند. تفاوت در این است که بعضی به تکانشگری خود واقف‌اند و آماده‌اند قدم‌هایی را برای کنترل آن بردارند. اقتصاددان‌های رفتاری به این افراد «دانا» می‌گویند. ولی همه دانا نیستند. این را می‌توان در بحثی مشاهده کرد که هر سال در کلاس ام‌بی‌اِی در وارتون موقع صحبت دربارهٔ حساب پس‌انداز بانک سبز درمی‌گیرد. ولی خیلی‌ها به ارادهٔ خود در غلبه بر مشکلاتِ خودکنترلی بیش‌ازحد خوش‌بین هستند. این نوع افراد «ساده‌لوح» نام دارند.

تحقیقات بسیاری که دربارهٔ تعهد انجام شده است بر مزایای رویکرد «لقمه‌های کوچک» صحّه می‌گذارد.

«در هر کاری، چیز جذابی هست. آن را که پیدا کنی، کار را به بازی تبدیل کرده‌ای».

اگر بپذیریم انجام کارهای تلخْ سخت است و به‌دنبال راهی برای شیرین‌کردن آن‌ها بگردیم، می‌توانیم پیشرفت بیشتری بکنیم.