بریده‌هایی از کتاب دزیره (جلد اول)

در زندگی شب‌هایی وجود دارند که هیچ‌وقت به پایان نمی‌رسند.

آدم وقتی بزرگ می‌شود که واقعاً عاشق شده باشد.

«می‌خندی، اوژنی؟ ... می‌خندی؟»

مشغول نوشتن شده‌ام چون خوابم نمی‌برد. و خوابم نمی‌برد چون نگرانم. نگرانِ اتفاق‌های آینده و نمی‌توانم از آن‌ها فرار کنم.

گر کسی روی زخم کهنه‌ای که مدت‌هاست خوب شده، مرهم بگذارد، چه می‌شود؟ ــ کسی که زخم خورده، به مرهم‌گذار می‌خندد!

معتقدم تاریخ، تمام جزئیات را ثبت نمی‌کند.

حالا می‌دانم آدم وقتی بزرگ می‌شود که واقعاً عاشق شده باشد.

به‌نظر من همهٔ مردم، چه آن‌هایی که سر می‌برند و چه آن‌هایی که سرشان بریده می‌شود، مردها و زن‌هایی که عاشق می‌شوند، می‌میرند، و همهٔ آن‌هایی که زندگی معمولی دارند، تاریخ را می‌سازند.»

کسی نمی‌داند چه سرنوشتی در انتظارش است. چرا باید برای چیزی که نمی‌دانم نگران باشم؟

«می‌خواستم یک‌بار دیگر بغلش کنم، ماری... می‌خواستم موقع خداحافظی بغلش کنم.»