بریده‌هایی از کتاب چهارهزار هفته

مدیریت زمان باید دغدغهٔ اصلی همهٔ انسان‌ها باشد. اصلاً می‌توان گفت کل زندگی مدیریت زمان است.

«این فرصتِ زمانی داده‌شده به ما آن‌چنان سریع و در یک چشم به هم زدن می‌گذرد که همگی جز اندک افرادی، تازه وقتی خود را برای زندگی‌کردن آماده می‌بینیم، درمی‌یابیم که زندگی‌مان خاتمه یافته است.»

ما این توانایی ذهنی را داریم که برنامه‌های بی‌نهایت بلندپروازانه داشته باشیم، اما عملاً زمانی برای عملی‌کردن آن‌ها نداریم

ما این توانایی ذهنی را داریم که برنامه‌های بی‌نهایت بلندپروازانه داشته باشیم، اما عملاً زمانی برای عملی‌کردن آن‌ها نداریم

ما این توانایی ذهنی را داریم که برنامه‌های بی‌نهایت بلندپروازانه داشته باشیم، اما عملاً زمانی برای عملی‌کردن آن‌ها نداریم

وقتی رابطهٔ آدم با زمان تقریباً صد درصد ابزاری است، لحظهٔ اکنون کم‌کم معنایش را از دست می‌دهد و منطقی است که این حس به‌شکل بحران میان‌سالی خود را بروز دهد، چون میان‌سالی زمانی است که بسیاری از ما خودآگاه از نزدیک‌شدن مرگ آگاه می‌شویم

مجموع رنج‌های بشر را می‌توان در تلاش او برای مقاومت در برابر توجه‌کردن به امور پیرامونش خلاصه کرد

دست از این باور بردارید که می‌توانید مشکل پُرمشغلگی را با انجام‌دادن کار بیشتر حل کنید، چون این باور فقط اوضاع را بدتر می‌کند. و به‌محض این‌که این باور را کنار بگذارید که ممکن است روزی با این کار به آرامش ذهنی برسید، در زمان حال و در سیل کارهای پیشِ رو به آرامش ذهنی خواهید رسید، چون آرامش ذهنی شما دیگر به سروکله‌زدن با آن‌همه کار بستگی نخواهد داشت. وقتی با این موضوع کنار بیایید که نمی‌شود به‌نحوی از زیر تصمیم‌گیری‌های سخت دربارهٔ زمان دربروید، راحت‌تر می‌توانید تصمیمات بهتری بگیرید.

رستگاری از مشکلات در گروِ پذیرش محدودیت‌ها است، نه در انکارشان.

گفت: ’رازم این است که برایم مهم نیست چه پیش آید.‘»

بیشتر مردم هر روز چندین ساعت، به‌خصوص در شب، را هدر می‌دهند؛ به خودشان می‌گویند خسته‌اند اما به‌راحتی می‌توانند آستین‌هایشان را بالا بزنند و به کارهایی برسند که ادعا می‌کنند زمانی برای انجام‌دادنشان ندارند.

به‌جای این‌که فقط در گذر زمان زندگی کنیم ــ یا شاید بشود گفت عوض این‌که خودِ زمان باشیم ــ ناخودآگاه تک‌تک لحظات را فقط و فقط براساس فایده‌شان برای هدفی در آینده ارزش‌گذاری می‌کنیم یا فایده‌شان برای سراب آرامش آینده‌ای که امیدواریم بعد از تمام‌شدن کارهایمان به آن برسیم.

در نهایت، همه می‌میریم

«چون بچه‌ها بزرگ می‌شوند، ما تصور می‌کنیم هدف بچه‌ها بزرگ‌شدن است. اما هدف بچه‌ها بچه‌بودن است. طبیعت موجوداتی را که عمر یک‌روزه دارند تحقیر نمی‌کند. خودش را در تک‌تک لحظات جاری می‌کند... زندگی در جریان است. بعداً خیلی دیر است.»

هر بار حس بخشندگی در ذهنتان جرقه زد ــ پول اهدا کنید، سراغ دوستی را بگیرید، برای کسی ایمیل بفرستید و از کارش تقدیر کنید ــ بلافاصله به آن میل ناگهانی عمل کنید و آن کار را به بعد موکول نکنید.

بلکه این است که فرایند «رسیدگی به ایمیل» درواقع باعث تولید ایمیل‌های بیشتری می‌شود.

آموزش و پرورش را در نظر بگیرید. چه کلاهبرداری بزرگی! بچه که بودیم ما را به مهدکودک فرستادند. در مهدکودک، به ما گفتند دارید آماده می‌شوید که به پیش‌دبستانی بروید. و بعدش کلاس اول است و بعد دوم و سوم و غیره. در دبیرستان، به ما گفتند دارید برای دانشگاه آماده می‌شوید. در دانشگاه، به ما گفتند دارید برای ورود به دنیای کسب‌وکار آماده می‌شوید... آدم‌ها به الاغ‌هایی می‌مانند که دنبال هویجی می‌روند که جلوی صورتشان به چوبی بسته شده که به افسار خودشان وصل است. می‌دوند و میدوند. آن‌ها هرگز این‌جا نیستند. آن‌ها هرگز به مقصد هم نمی‌رسند. آن‌ها هیچ‌وقت زندگی نمی‌کنند.

این زندگی با تمام نقص‌ها و ایرادهایش، کوتاهی بیش‌ازحدش، تأثیر اندک ما در نحوهٔ وقوعش تنها فرصت ما برای زندگی است.

یکی از مؤثرترین روش‌های پول درآوردن برای افراد بالادست کاهش هزینه‌ها و بهبود سطح کارایی در محیط کارخانه‌ها و شرکت‌هایشان است. این امر مساوی است با ناامنی بیشتر شغلی برای قشر فرودست که حالا مجبور است تنها برای زنده‌ماندن دوبرابر بیش‌ازپیش کار کند.

در دنیای امروز، زمان مانند تسمه‌نقاله‌ای توقف‌ناپذیر است که به‌محض انجام‌دادن کاری، کار دیگری به ما محول می‌کند و «پُربازده‌ترشدن» تنها باعث تسریع حرکت تسمه‌نقاله می‌شود.