بریده‌هایی از کتاب چهارهزار هفته

اجازه دهیم زمان ما را مصرف کند و زندگی را فرصتی برای عملی‌کردن برنامه‌های ازپیش‌تعیین‌شده برای موفقیت ندانیم، بلکه آن را پاسخ به نیازهای مکانی و زمانی خود در تاریخ ببینیم.

قبلاً زمان فقط بستری بود که زندگی در آن اتفاق می‌افتاد؛ چیزی که زندگی از آن درست شده بود. بعد از آن، با جداشدن «زمان» و «زندگی» از همدیگر در ذهن بسیاری از افراد، زمان تبدیل شد به چیزی که مصرف می‌کنیم.

قبلاً زمان فقط بستری بود که زندگی در آن اتفاق می‌افتاد؛ چیزی که زندگی از آن درست شده بود. بعد از آن، با جداشدن «زمان» و «زندگی» از همدیگر در ذهن بسیاری از افراد، زمان تبدیل شد به چیزی که مصرف می‌کنیم.

در این کتاب، راجع‌به پذیرفتن حقیقت دربارهٔ زمان محدود و کنترل محدود روی زمان صحبت کردیم؛ نه‌تنها چون حقیقت است و همه باید بالأخره با آن مواجه شوند، بلکه چون انجام‌دادن این کار بی‌نهایت قدرت‌بخش است. با دیدن واقعیت همان‌طوری که هست، می‌توانید کارهای مهم بیشتری انجام دهید و دستاوردهای بیشتری کسب کنید و زندگی معنادار را احساس کنید.

چگونه از تنها عمری که داریم استفاده کنیم تا احساس کنیم حقیقتاً زندگی معنادار و باارزشی داریم؟

نباید زندگی خود را با معیارهای انتزاعی و دور از انتظار بسنجیم، بلکه باید آن‌ها را منطقی و همان‌طور که هستند ببینیم و توهمات و خیالات خداگونه دربارهٔ اهمیت کیهانی زندگی‌مان را دور بریزیم و زندگی را تجربه‌ای معجزه‌آسا و واقعی و محدود ــ همان‌طور که هست ــ ببینیم.

«چیزی را که باید بیاموزی بهتر درس خواهی داد.

حضور مشکلات در زندگی‌تان مانعی سر راه داشتنِ زندگی‌ای معنادار نیست، بلکه جوهرهٔ آن است.

اصلاً «مشکل» چیست؟ طبق رایج‌ترین تعریف، مشکل چیزی است که نیازمند توجه شما است و اگر زندگی خالی از چنین ضروریاتی باشد، هیچ چیزی معنادار نخواهد بود.

میان‌سالی زمانی است که بسیاری از ما خودآگاه از نزدیک‌شدن مرگ آگاه می‌شویم.

ناگهان، کاری که تصمیم گرفته‌اید انجامش بدهید چون برایتان مهم است آن‌قدر برایتان خسته‌کننده به نظر می‌رسد که بیشتر از یک لحظه نمی‌توانید روی آن تمرکز کنید. گرچه دراماتیک به نظر می‌رسد، جواب این معما این است: هر گاه تسلیم حواس‌پرتی‌ها شویم، داریم تلاش می‌کنیم با کرانمندی‌مان مواجه نشویم، با این مصیبت انسان‌بودن که زمان محدودی داریم و، به‌خصوص موقع حواس‌پرتی، سلطهٔ محدودی که بر آن زمان داریم و درنتیجه نمی‌توانیم دربارهٔ آینده مطمئن باشیم (البته، به‌جز این اطمینان ناخوشایند که می‌دانیم در آینده همه‌چیز با مرگ تمام می‌شود)

هر بار به مورد جدیدی برای فهرست کارها یا تقویم اجتماعی خود برمی‌خورید، سوگیرانه به قبول آن کار تمایل دارید، چون فرض را بر این می‌گیرید که بازکردن جا برای آن کار به فداکردن هیچ کار یا فرصتی نیاز ندارد. اما چون در واقعیت زمان شما محدود است، انجام‌دادن هر کاری به فداکردن کارهای دیگری نیاز دارد

زندگی چیزی جز سلسله‌ای از اکنون‌ها نیست و مرحلهٔ آخرش مرگ است و احتمالاً هرگز به نقطه‌ای نمی‌رسید که احساس کنید همهٔ زندگی‌تان سروسامان گرفته است.

ما باید سعی کنیم به تک‌تک تجربه‌ها جوری بها بدهیم که انگار آخرین بار است که آن را تجربه می‌کنیم. و درواقع هم می‌توان گفت هر لحظه از زندگی ما «آخرین بار» است؛ از راه می‌رسد، دیگر تکرار نمی‌شود و بعد از تمام‌شدن، لحظه‌ای از لحظات باقی‌ماندهٔ زندگی‌تان کم شده است.

هرچه بیشتر برای پُربازده‌بودن تلاش کنیم، این احساس «اشتباه‌بودن» بدتر و بدتر می‌شود و انگار فقط باعث می‌شود امورِ واقعاً مهم را بیشتر و بیشتر پشتِ گوش بیندازیم

تنها زمانی می‌توانید دربارهٔ «آینده» مطمئن باشید که به «گذشته» پیوسته باشد.

به قول تی. اس. الیوت، «حواس ما به‌خاطر حواس‌پرتی‌ها از حواس‌پرتی‌ها پرت می‌شود.»(۸۰)

معادل واژهٔ کار در لاتین، یعنی «نگوتیوم»، در ترجمهٔ تحت‌اللفظی‌اش می‌شود «نافراغت». این نشان‌دهندهٔ دیدگاهی است که در آن کار انحرافی از هدف والای انسانیت محسوب می‌شود. در این فهم از موقعیت، کار شاید برای برخی افراد ضرورتی اجتناب‌ناپذیر بود، مثلاً برای برده‌هایی که کارکردنشان امکان فراغت اشراف آتن و روم را فراهم می‌کرد، اما اساساً دور از شأن بود و یقیناً هدفِ وجود نبود.

زندگی تمرین نیست و هر تصمیمی نیازمند قربانی‌کردن‌های بسیار است و بدانیم که زمان همواره در حال گذر است ــ و واقعاً امکان دارد امروز، فردا یا ماه آینده تمام شود. بنابراین، قضیه فقط این نیست که هر روز را طوری زندگی کنید «که انگار» آخرین روزتان است. نکتهٔ مهم این است که درک کنید واقعاً ممکن است آخرین روزتان باشد

بنیادی‌ترین چیز دربارهٔ این جهان، که به آن توجه نمی‌کنیم، شگفتی گیج‌کنندهٔ این واقعیت است که اصلاً جهان وجود دارد