بریده‌هایی از کتاب چهارهزار هفته

بنابراین، هر زندگی کرانمندی ــ حتی بهترین زندگی‌ای که می‌توانید تصورش را بکنید ــ شامل هزاران هزار خداحافظی با فرصت‌های دیگر است.

بیشتر وقت‌ها، با ارادهٔ خودمان تسلیم حواس‌پرتی‌ها می‌شویم. چیزی درون ما می‌خواهد که حواسمان پرت شود، چه با ابزارهای دیجیتال چه با هر چیز دیگر؛ نمی‌خواهیم زندگی‌مان خرج چیزی شود که فکر می‌کردیم برایمان مهم‌ترین چیز است.

فرهنگِ راحتی ما را وسوسه می‌کند که تصور کنیم می‌توان تنها با حذف کارهای خسته‌کننده برای کارهای مهم زمان پیدا کرد. اما این دروغی بیش نیست. در واقعیت، باید چند چیز را انتخاب کنید، بقیه را قربانی کنید و با حس گریزناپذیرِ از دست‌دادن کنار بیایید.

دلیلش این نیست که هنوز ترفندهای درست مدیریت زمان را بلد نیستید یا به اندازهٔ کافی تلاش نکرده‌اید یا این‌که باید زودتر از خواب بیدار شوید یا این‌که کلاً به‌دردنخورید؛ موضوع از ریشه اشتباه است: دلیلی وجود ندارد که باور کنید حس «سواربودن بر اوضاع» روزی به شما دست می‌دهد یا برای تمام کارهای مهم زمان خواهید داشت. اول، «مهم» بودن نظری شخصی است. بنابراین، دلیلی ندارد فرض کنید برای تمام کارهایی که خودتان، کارفرمایتان یا فرهنگتان مهم می‌پندارد زمان خواهید داشت. اما موضوع آزاردهندهٔ دیگر این است که اگر در انجام‌دادن کارهای بیشتر موفق شوید، درمی‌یابید که هدف تغییر می‌کند: کارهای در ظاهر مهم بیشتری با معنی یا الزامی به نظر می‌رسد.

فیلسوفان یونان و روم باستان به این نتیجه رسیده بودند که رستگاری از مشکلات در گروِ پذیرش محدودیت‌ها است، نه در انکارشان.

تامس نیگل، فیلسوف معاصر، می‌گوید که تقریباً با هر مقیاس زمانیِ معناداری «همگی ما تا چند لحظهٔ دیگر بیشتر زنده نیستیم.»

هر روز تلاش می‌کنیم کارها را «از سر بگذرانیم» تا از دستشان «راحت» شویم و نتیجه‌اش این است که از لحاظ ذهنی در آینده زندگی می‌کنیم و منتظریم روزی در آینده بالأخره نوبت به انجام‌دادن کارهایی که واقعاً می‌خواهیم برسد و در این حین نگرانیم که نکند در سطح مطلوب نباشیم، نکند انگیزه یا قدرت کافی برای همگام‌شدن با سرعت کنونی زندگی نداشته باشیم.

می‌دانستم زندگی باید لذت‌بخش‌تر، واقعی‌تر و پُرمعناتر و جهان باید زیباتر از این حرف‌ها باشد. ما نباید از دوشنبه‌ها متنفر و به امید آخرهفته‌ها و تعطیلات زنده باشیم

می‌دانستم زندگی باید لذت‌بخش‌تر، واقعی‌تر و پُرمعناتر و جهان باید زیباتر از این حرف‌ها باشد. ما نباید از دوشنبه‌ها متنفر و به امید آخرهفته‌ها و تعطیلات زنده باشیم

می‌دانستم زندگی باید لذت‌بخش‌تر، واقعی‌تر و پُرمعناتر و جهان باید زیباتر از این حرف‌ها باشد. ما نباید از دوشنبه‌ها متنفر و به امید آخرهفته‌ها و تعطیلات زنده باشیم

حتی برنده‌ها در فرهنگ دستاوردمحور ما (آن‌هایی که در دانشگاه‌های برتر قبول می‌شوند و بعد بیشترین حقوق‌ها را دریافت می‌کنند) درمی‌یابند که پاداش آن‌ها فشار بی‌پایان کار با «شدت بی‌حد» است تا درآمد و موقعیتی را که فکر می‌کنند پیش‌نیازهای زندگی ایدئالشان است حفظ کنند. (۳۴)

«خورهٔ بهره‌وری» بودم. دیده‌اید که بعضی‌ها خورهٔ بدن‌سازی، مد، صخره‌نوردی یا شعرند؟ خوره‌های بهره‌وری عاشق تیک‌زدن فهرست کارهای انجام‌شده‌شان هستند. یعنی همان است، فقط خیلی غم‌انگیزتر.

اگر پروژه‌ای را هیچ‌وقت شروع نکنیم، تجربهٔ ناراحت‌کنندهٔ شکست در آن پروژه را هم هیچ‌وقت احساس نخواهیم کرد.

این زندگی با تمام نقص‌ها و ایرادهایش، کوتاهی بیش‌ازحدش، تأثیر اندک ما در نحوهٔ وقوعش تنها فرصت ما برای زندگی است.

به‌جای این‌که فقط در گذر زمان زندگی کنیم ــ یا شاید بشود گفت عوض این‌که خودِ زمان باشیم ــ ناخودآگاه تک‌تک لحظات را فقط و فقط براساس فایده‌شان برای هدفی در آینده ارزش‌گذاری می‌کنیم یا فایده‌شان برای سراب آرامش آینده‌ای که امیدواریم بعد از تمام‌شدن کارهایمان به آن برسیم.

قبلاً زمان فقط بستری بود که زندگی در آن اتفاق می‌افتاد؛ چیزی که زندگی از آن درست شده بود. بعد از آن، با جداشدن «زمان» و «زندگی» از همدیگر در ذهن بسیاری از افراد، زمان تبدیل شد به چیزی که مصرف می‌کنیم.

هر روز تلاش می‌کنیم کارها را «از سر بگذرانیم» تا از دستشان «راحت» شویم و نتیجه‌اش این است که از لحاظ ذهنی در آینده زندگی می‌کنیم و منتظریم روزی در آینده بالأخره نوبت به انجام‌دادن کارهایی که واقعاً می‌خواهیم برسد و در این حین نگرانیم که نکند در سطح مطلوب نباشیم، نکند انگیزه یا قدرت کافی برای همگام‌شدن با سرعت کنونی زندگی نداشته باشیم.

زمان به طفلی سرکش می‌ماند؛ هرچه بیشتر در مهار آن سعی کنیم و هرچه بیشتر تلاش کنیم به حرفمان گوش دهد، بیشتر از کنترل ما خارج می‌شود.

در دنیای امروز، زمان مانند تسمه‌نقاله‌ای توقف‌ناپذیر است که به‌محض انجام‌دادن کاری، کار دیگری به ما محول می‌کند و «پُربازده‌ترشدن» تنها باعث تسریع حرکت تسمه‌نقاله می‌شود.

با بالارفتن سن، زمان انگار سریع‌تر می‌گذرد تا جایی که، به گفتهٔ افراد هفتاد هشتادساله، گذر ماه‌ها به گذر چند دقیقه می‌ماند.