بریده‌هایی از کتاب رهایی از گناه

کسی که می‌خواهد نسبت به چیزی به نام گناه حساس شود یا به‌طور کلان‌تر، نسبت به دین حساس شود و ارتباط خوبی با آن برقرار کند، اولاً باید اهل برنامه باشد، باید از همان کودکی به او یاد داده باشند: تو آمدی در این دنیا که «بابرنامه زندگی کنی»؛ چون بدون برنامه انسان نمی‌تواند به منافع خودش برسد، بدون برنامه انسان نمی‌تواند دشمن خودش را دفع کند، بدون برنامه نمی‌شود لذت برد، بدون برنامه نمی‌شود تفریح کرد، بدون برنامه نمی‌شود شکوفا شد و...

برای افزایش ایمان انسان‌ها، روح را باید از هوای نفس پاک نمود و بی‌برنامه‌بودن یعنی پیروی از هوای نفس. هوای نفس است که انسان را به این سوق می‌دهد که هروقت هر چیزی دلش بخواهد انجام دهد، نه اینکه طبق برنامه عمل کند. بابرنامه زندگی‌کردن هم مقابله با هوای نفس است؛ این قدم اول است.

نمی‌گیرند. امام زمان (عج) پروندهٔ ما را هفته‌ای دو مرتبه نگاه می‌کند، برای چه؟ آیا نعوذ بالله می‌خواهد تجسس کند؟! آیا می‌خواهد مچ‌گیری کند؟ آیا این تکلیف اداریِ ایشان است و مجبور است این کار را بکند؟ یا اینکه ما را دوست دارد و می‌آید سر می‌زند که «چی شد این پسر من؟ چی شد این دختر من؟» دوباره چند روز بعد، و دوباره هفتهٔ بعد...

اساساً فلسفهٔ اینکه «دولت دینی» باید حداقل زندگی مردم را فراهم کند، همین است که مردم به خدا برسند و به عبارت دیگر «اهل مسابقه» شوند. تا وارد مسابقه نشویم خداییِ خدا را درک نمی‌کنیم

امام زمان (عج) پروندهٔ ما را هفته‌ای دو مرتبه نگاه می‌کند، برای چه؟ آیا نعوذ بالله می‌خواهد تجسس کند؟! آیا می‌خواهد مچ‌گیری کند؟ آیا این تکلیف اداریِ ایشان است و مجبور است این کار را بکند؟ یا اینکه ما را دوست دارد و می‌آید سر می‌زند که «چی شد این پسر من؟ چی شد این دختر من؟» دوباره چند روز بعد، و دوباره هفتهٔ بعد...

گناه، یعنی خطای بشر که به ضرر خودش است؛ چه دین داشته باشد، چه نداشته باشد!

کسی که نمازخواندن برایش سخت است، گویی در خانه‌ای رشد کرده که در آنجا ادب نبوده است

دین نه تلخ است، نه سخت؛ به‌گونه‌ای که فقط گروه یا تیپ‌های خاصی سراغ آن بروند؛ دین عمیق است و وقتی عمق دین را بفهمیم، دین‌داری برایمان آسان خواهد شد.

اینکه «فرمان چه کسی را می‌پذیریم» اصل دین است

حقیقت ایمان کسی تکمیل نمی‌شود و کسی به حقیقت ایمان نمی‌رسد مگر اینکه سه‌ویژگی داشته باشد؛ اول اینکه فهم عمیق از دین داشته باشد (یعنی این کار، یک‌سومِ رسیدن به کمال ایمان است)؛ دوم برنامه‌ریزی درست در معیشتش داشته باشد، و سوم اینکه در سختی‌ها و مصیبت صبر داشته باشد.

یکی از علامت‌های بیماری فراموشی مرگ، این است که انسان فکر می‌کند تا زمان مرگش، هنوز خیلی باقی مانده است؛ مثلاً ۲۰ سال تا مرگش باقی‌مانده، اما او تصور می‌کند هزارسال دیگر هم نخواهد مُرد! کسی که این بیماری را دارد، طبیعتاً انسان متعادلی نیست و بنابراین بعید است بتواند در زمینه‌های مختلف، تصمیم درستی بگیرد.

خدا چه تجارتی با بندگانش به‌راه انداخته است! ائمهٔ ما فرموده‌اند در برابر یک قطره اشک برای امام حسین (ع) بهشت داده می‌شود، پس به‌نفع ماست که برای امام حسین (ع) گریه کنیم! حالا که فهمیدیم این به‌نفع ما است، آیا دیگر گریه نمی‌کنیم؟ عشق و منفعت قابل‌جمع است و اتفاقاً این عشق، بیشتر انسان را آتش می‌زند. چون عاشق می‌خواهد از منفعت خودش بگذرد، اما بیشتر به او منفعت می‌رسد، به همین دلیل بیشتر آتش می‌گیرد.

امام صادق (ع) می‌فرماید: «جُبِلَتِ الْقُلُوبُ عَلَی حُبِ مَنْ یَنْفَعُهَا وَ بُغْضِ مَنْ أَضَرَّ بِهَا؛ قلب انسان این‌گونه سرشته شده است که هرکس به او نفع برساند، دوستش دارد و هرکس به او ضرر برساند، از او بدش می‌آید.»

علت اینکه هنوز عده‌ای به خودشان این جرأت و اجازه را می‌دهند که برخی از احکام دین را مسخره کنند همین است که آنها سطحی‌نگر هستند و ما نیز بیان عمیقی از دین ارائه نداده‌ایم؛ به همین سادگی!

دین‌دار واقعی حاضر نیست حتی ذره‌ای از منافع خود و ملتش را به دشمن بدهد و به‌هیچ‌وجه در مقابل دشمن کوتاه نمی‌آید.

محور فهم عمیق از دین «متقاعدشدن برای گناه‌نکردن» است.

عبودیت خدا، نفی عبودیت غیر خداست؛ به همین دلیل در ذات عبودیت، انقلابی‌بودن هم هست. چرا ما انقلاب کردیم؟ چون نمی‌توانیم غیر خدا را بندگی کنیم، دیگران می‌خواهند ما را به بردگی بکشند و ما باید خودمان را از این یوغ رها کنیم، تا «بردگی‌نکردن برای طاغوت» و «بندگی‌کردن برای خدا» را تمرین کنیم.

به‌طور متوسط شهدا در هر وصیت‌نامه چهارمرتبه از سیدالشهدا، کربلا، أباعبدالله الحسین (ع) و عاشورا سخن گفته‌اند که البته این موضوع طبیعی است. اما به‌طور متوسط چهارمرتبه هم از امام خمینی (ره) و لزوم تبعیت محض از ولایت فقیه سخن گفته‌اند. یعنی شهدا در آن حالِ خوش معنوی قبل از شهادت، به ضرورت این موضوع رسیده بودند. اما متأسفانه میزان تبعیت ما از رهبری، اصلاً قابل قبول نیست. تا جایی که آقای سید حسن نصرالله، به‌عنوان یک شاهد، رسماً در یک سخنرانی می‌گوید: «قدر و منزلت مقام معظم رهبری در ایران هم ناشناخته است و ایشان مظلوم و تنها است!»

امام صادق (ع) می‌فرماید: «لَا یسْتَکمِلُ عَبْدٌ حَقِیقَةَ الْإِیمَانِ حَتَّی یکونَ فِیهِ خِصَالٌ ثَلَاثٌ، التَّفَقُّهُ فِی الدِّینِ وَ حُسْنُ التَّقْدِیرِ فِی الْمَعِیشَةِ وَ الصَّبْرُ عَلَی الرَّزَایا» حقیقت ایمان کسی تکمیل نمی‌شود و کسی به حقیقت ایمان نمی‌رسد مگر اینکه سه‌ویژگی داشته باشد؛ اول اینکه فهم عمیق از دین داشته باشد (یعنی این کار، یک‌سومِ رسیدن به کمال ایمان است)؛ دوم برنامه‌ریزی درست در معیشتش داشته باشد، و سوم اینکه در سختی‌ها و مصیبت صبر داشته باشد.

کسی که به‌صورت علنی گناه می‌کند، نمی‌تواند بگوید: «من به دین اعتقادی ندارم و دین یک مسئلهٔ شخصی است!» این مثل آن است که کسی جیب دیگری را بزند و بگوید: «من نظرم این است که دزدی چیز بدی نیست!» هیچ‌کس حق ندارد به بهانهٔ عقیده به دیگران ضرر بزند. ضررزدن به جامعه که به انتخاب و اعتقاد انسان‌ها ربطی ندارد. دین‌داری به‌نفع ما است و کسی که علناً بی‌دینی می‌کند، به ضرر همهٔ جامعه عمل کرده است. در همه‌جای دنیا با کسی که به ضرر همهٔ جامعه عمل می‌کند، برخورد می‌کنند.